پایگاه خبری فولاد ایران- تا آنجایی که نگرانی‌های جهانی زیست‌محیطی پیش می‌رود، ایالات متحده شخصیتی غیرقابل جبران دارد
جمهوری خواهان بر همه چیز حکمرانی می کنند. در سیاست دفاعی و تجاری، از بایدن تا دونالد ترامپ تداومی وجود خواهد داشت. اما در مورد آب و هوا، ایالات متحده در نیمه راه است. تا آنجایی که نگرانی‌های جهانی زیست‌محیطی پیش می‌رود، ایالات متحده شخصیتی غیرقابل جبران دارد.
به گزارش فولاد ایران، در دهه‌های 1980 و 1990، دانشمندان آمریکایی به اندازه هر فرد دیگری برای تعریف آب و هوا به عنوان چالش عصر ما تلاش کردند. اما حتی زمانی که دولت کلینتون به تهیه اولین توافقنامه جهانی آب و هوا کمک می کرد، سنا قطعنامه برد-هیگل را تصویب کرد که معاهده سازمان ملل را محکوم می کرد که اقتصادهای در حال توسعه را از انجام اقدامات پرهزینه آب و هوایی مستثنی می کرد، اما معاهده پرچمدار کیوتو حتی هرگز به مجلس سنا ارائه نشد.
در سال 2015، توافقنامه آب و هوای پاریس به طور خاص برای کار بر روی برد-هیگل تنظیم شد. این توافق نامه نیازی به تصویب سنا ندارد و بر اساس مشارکت های تعیین شده ملی است. با این وجود، پس از اجرای کمپینی که بحران آب و هوا را به عنوان یک حقه چینی محکوم می کرد، در سال 2017 ترامپ اعلام کرد که ایالات متحده از این پیمان خارج می شود. در سال 2018، پس از بازگشت موفقیت آمیز خود در میان دوره ای، چپ دموکرات حول طرح جدید سبز گرد آمد. اما محبوبیت ترامپ به سختی کاهش یافت.
پس از ماه ها کشمکش، بایدن در نهایت موفق شد بسته تاریخی یارانه های انرژی سبز را تصویب کند. اما این قانون به عنوان قانون کاهش تورم، با حمایت ملی به طور خاص علیه چین طراحی شده بود. درکل، جدی بودن در مورد انتقال انرژی چیز دیگری است. نوع قیمت گذاری کربن سختگیرانه اعمال شده در اروپا در واشنگتن دی سی با شکست پیشنهاد تجاری و سقفی اوباما در سال 2010 از مد افتاد. پس از سال‌ها سرمایه‌گذاری سنگین در فرکینگ، ایالات متحده تحت رهبری بایدن به بزرگترین تولیدکننده نفت جهان تبدیل شد. ترامپ قصد دارد تولید خود را 3 میلیون بشکه دیگر افزایش دهد. کربن زدایی عرضه برق ادامه خواهد داشت زیرا باد و خورشید اکنون بسیار ارزان تر هستند. اما علی‌رغم اینکه طوفان‌ها به طور منظم بخش‌هایی از کشور را ویران می‌کنند، هرگونه جاه‌طلبی گسترده‌تر برای دستیابی به اهداف آب و هوایی آمریکا از روی میز حذف شده است.
نتیجه اجتناب ناپذیر 35 سال گذشته این است که احمقانه است که با ایالات متحده به عنوان یک شریک قابل اعتماد در سیاست جهانی آب و هوا رفتار کنیم. در طول ماه عسل بایدن، امید این بود که آمریکا و اروپا با هم عمل کنند. در اروپا، شک و تردید آشکار نسبت به آب و هوا نادر است و اتحادیه اروپا مجموعه قابل توجهی از یارانه ها و قیمت گذاری کربن ساخته است. پایان تولید برق با سوخت زغال سنگ در بریتانیا در سال جاری تاریخی بود. اما در اروپا نیز بحران هزینه زندگی روحیه سیاسی را در برابر اقدامات سخت اقلیمی تغییر داده است.
بحران در حال پیشروی صنعت خودروی اروپا که به دلیل موفقیت چین در خودروهای برقی به وجود آمده است، ریاکاری قاره ای را آشکار می کند که در حالی که به بنزین چسبیده بود، وعده یک معامله سبز را داده بود. به درجات مختلف، هم اروپا و هم ایالات متحده نتوانسته‌اند چالش کربن‌زدایی را که دانشمندان خود در دهه‌ها پیش شناسایی کرده‌اند، درک کنند.
تا آنجا که قرار است یک رهبر جهانی آب و هوا وجود داشته باشد، اکنون فقط چین می تواند باشد که مسئول بیش از 30 درصد انتشار جهانی است و بر زنجیره تامین انرژی سبز تسلط دارد. با توجه به تنش فزاینده با ایالات متحده، پکن انگیزه‌ای برای به حداقل رساندن واردات نفت دارد. سوال کلیدی این است که آیا حزب کمونیست چین می‌تواند اراده سیاسی برای غلبه بر منافع خود در زمینه سوخت‌های فسیلی داشته باشد یا خیر. اگر بتواند، به تنهایی بحران آب و هوا را حل نخواهد کرد، اما ادعایی را برای رهبری مطرح خواهد کرد که غرب برای پاسخ به آن بعید خواهد بود.
منبع: فایننشال تایمز