پایگاه خبری فولاد ایران- تقریباً دو سال از آغاز تهاجم تمام عیار روسیه به اوکراین می گذرد. یک حمله بی سابقه که منجر به واکنش بی سابقه ای از سوی جهان دموکراتیک شد. در عرض چند هفته، کشورهایی مانند کره جنوبی، استرالیا و ژاپن به اتحادیه اروپا، انگلیس و آمریکا در اعمال تحریم ها پیوستند. روسیه به سرعت از ایران به عنوان تحریم‌شده‌ترین کشور پیشی گرفت و تا پایان سال 2023 بیش از 18000 اقدام فعال برای هدف قرار دادن افراد یا نهادهای روسی انجام شد.
به گزارش فولاد ایران، بلافاصله پس از تهاجم، تا حد زیادی از سیستم مالی جهانی برای روسیه قطع شد و بیش از 300 میلیارد دلار از دارایی های آن در سراسر جهان مسدود شد. امید این بود که این شوک اقتصاد روسیه را فلج کند، توانایی این کشور برای تامین مالی جنگ را تضعیف کند و در نهایت ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه را به پای میز مذاکره بنشاند.
متاسفانه این اتفاق نیفتاده است. اقتصاد تخریب شد اما نابود نشد. این درگیری اکنون به یک جنگ فرسایشی تبدیل شده است. پیروزی تا حد زیادی به این بستگی دارد که آیا اوکراین و متحدانش بتوانند از روسیه پیشی بگیرند یا خیر. ظاهرا کشورها باید سیاست تحریمی خود را با این هدف دوباره تنظیم کنند. اگرچه اقدامات مسکو را مجبور به پایان دادن یک شبه به جنگ نمی کند، اما ابزاری برای مختل کردن و تنزل تولید کشور است. هر تانک روسی که از ساخت آن جلوگیری شود، یک تانک کمتر است که نیروهای اوکراینی باید آن را نابود کنند.
محدودیت بیشتر و ایجاد اختلال در عرضه نفت و گاز روسیه حیاتی است. کشورها باید گازپروم و شرکت های تابعه آن را تحت فشار قرار دهند و با کشورهایی که به نفت روسیه کمک می کنند تا به بازارهای جهانی برسد، برخورد کنند.
در نهایت، رهبران غربی باید بر تردید خود در استفاده از دارایی های مسدود شده روسیه برای حمایت از اوکراین غلبه کنند. در روزهای آغازین جنگ، دولت‌های دموکراتیک دسترسی روسیه به بیش از 300 میلیارد یورو ذخایر ارزی را مسدود کردند. با توجه به اینکه سیاست گذاران در هر دو سوی اقیانوس اطلس با نحوه تأمین مالی تلاش های جنگی کیف دست و پنجه نرم می کنند، این منبع درآمدی است که دیگر نمی توان آن را نادیده گرفت.
تاکنون، دولت‌های G7 نگران بوده‌اند که سایر کشورها در واکنش به چنین اقدامی، ذخایر خود را از کشورهای عضو خارج کنند. این ترس بیش از حد است.
ممکن است دو سال تحریم‌ها نتوانسته است اقتصاد روسیه را به زانو درآورد، اما این بدان معنا نیست که آنها تأثیری ندارند. افزایش گسترده هزینه‌های دفاعی ممکن است تولید ناخالص داخلی را در کوتاه‌مدت تقویت کند، اما تحریم‌ها هزینه‌های کسب‌وکارها را افزایش داده و دسترسی به آخرین فناوری‌ها را محدود کرده و به بهره‌وری بلندمدت کشور آسیب می‌زند.
تحریم ها هرگز یک سلاح 100 درصد موثر نخواهد بود، اما در یک جنگ فرسایشی باید از همه چیز استفاده کرد.
منبع: فایننشال تایمز