پایگاه خبری فولاد ایران- اگر قرار است گرمایش جهانی محدود شود، جهان باید سوخت‌های فسیلی را با بیشترین سرعت ممکن فراموش کند که تقریباً همه با آن موافق هستند. نحوه انجام این کار بخش پیچیده است. اقتصاددانان مدت‌هاست که از تعیین قیمت برای کربن، مکانیزمی که اروپا در سال 2005 معرفی کرد، حمایت می‌کنند. انجام این کار به بازار امکان می‌دهد ارزان‌ترین واحد گاز گلخانه‌ای را برای کاهش شناسایی کند و بنابراین جامعه با کمترین هزینه ممکن با تغییرات آب و هوایی مبارزه کند. دیگران، از جمله بسیاری از سیاستمداران آمریکایی، نگران هستند که چنین طرح هایی با افزایش هزینه های مصرف کننده، واکنش های منفی را برانگیزد.
با این حال، به طور قابل توجهی، بقیه جهان در حال حاضر با گسترش قیمت کربن در کشورهای فقیر و غنی، شروع به اروپایی‌تر نشان دادن کرده‌اند. اندونزی را در نظر بگیرید، نهمین آلاینده بزرگ جهان. اگرچه سالانه معادل 620 میلیون تن دی اکسید کربن آزاد می کند و تقریباً نیمی از مصرف انرژی فزاینده آن از زغال سنگ تامین می شود، جاه طلبی های سبز دارد. در 26 سپتامبر، در راه اندازی اولین بازار کربن خود، جوکو ویدودو، رئیس جمهور، چشم انداز آن را به عنوان مرکزی برای تجارت کربن مطرح کرد و بانک های محلی اعتبارات لازم را از یک شرکت انرژی زمین گرمایی گرفتند. این کشور همچنین در ماه فوریه یک طرح تجارت آلاینده‌های گازهای گلخانه‌ای را معرفی کرد که به نیروگاه‌های بزرگ زغال‌سنگ نیاز دارد تا مجوزهایی را برای انتشار بیش از یک آستانه خریداری کنند.
به طور خلاصه، حتی در کشورهایی که بیشتر به عنوان آلاینده شناخته می شوند تا رهبران سبز، اوضاع در حال تغییر است. بر اساس گزارش بانک جهانی، تا آغاز سال 2023، 23 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای جهان با قیمت کربن پوشش داده می شد که این رقم در سال 2010 تنها 5 درصد بود. این گسترش در طول سال‌های آینده سرعت می‌گیرد، زیرا کشورهای بیشتری به مزایای قیمت‌گذاری کربن می‌رسند و طرح‌های موجود دامنه خود را گسترش می‌دهند.
به گزارش فولاد ایران، در اول اکتبر، اتحادیه اروپا یک سیاست پیشگامانه را تحت نام "مکانیسم تعدیل مرز کربن" (cbam) آغاز کرد که تا سال 2026 شروع به اعمال قیمت کربن بر تمام واردات بلوک خواهد کرد، به این معنی که شرکت های اروپایی انگیزه قوی برای تشویق تامین کنندگان در سراسر جهان به سمت سبز شدن خواهند داشت.
گسترش قیمت گذاری کربن به سه طریق اتفاق می افتد. اول، دولت ها در حال ایجاد بازارها و عوارض جدید هستند. اندونزی یک نمونه است. اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، بازار آن در نهایت با مالیات کربن ترکیب خواهد شد. در آوریل ژاپن یک بازار ملی داوطلبانه برای جبران کربن راه‌اندازی کرد، که در کنار سیاست محدودیت‌ها و تجارت منطقه‌ای موجود در توکیو کار خواهد کرد. شرکت‌کنندگانی که حدود 40 درصد از آلودگی کشور را تشکیل می‌دهند، ملزم به افشای و تعیین اهداف انتشار هستند. با گذشت زمان، این طرح سخت‌تر می‌شود و مزایده‌های کربن برای صنعت انرژی که قرار است در سال 2033 آغاز شود، شروع به کار می کند تا با خرید اعتبار آنها را جبران کند.
دوم، کشورهایی که بازارهای تثبیت شده بیشتری دارند، سیاست های خود را تقویت می کنند. در 24 سپتامبر، مرکز ملی استراتژی آب و هوای چین اعلام کرد که طرح تجارت انتشار گازهای گلخانه‌ای آن، که بزرگترین طرح جهان است و از تمرکز بر شدت کربن نیروگاه‌های زغال‌سنگ به تمرکز بر شدت و انتشار کل آنها خواهد رفت. این طرح با بازار غیرفعال اعتبار کربن مرتبط خواهد بود و به کارخانه‌ها اجازه می‌دهد تا با خرید اعتبار برای انرژی تجدیدپذیر، کاشت جنگل یا احیای حرا، تعهدات خود را انجام دهند.
راه نهایی گسترش بازارهای کربن از طریق طرح های فرامرزی است. برنامه اتحادیه اروپا بسیار پیشرفته ترین است. در فاز آزمایشی cbam، واردکنندگان آلومینیوم، سیمان، الکتریسیته، کود، هیدروژن، آهن و فولاد باید انتشارات «تجسم یافته» (آنهایی که از طریق تولید و حمل و نقل تولید می‌شوند) را گزارش کنند. سپس، از سال 2026، واردکنندگان باید مالیاتی معادل تفاوت بین هزینه کربن این انتشارات تجسم یافته در طرح اتحادیه اروپا و هر قیمت کربن پرداخت شده توسط صادرکننده در بازار داخلی خود بپردازند. مجوزهای رایگان برای بخش ها نیز به تدریج حذف می شود و صنعت مسکن و حمل و نقل وارد بازار می شود.
بسیاری از این طرح ها زمان می برد تا تأثیر بگذارند. بخش‌های زیادی در آسیا ضعیف هستند و قیمت‌ها برای ایجاد تغییرات معنی‌دار بسیار پایین‌تر از قیمت فعلی اتحادیه اروپا 80 تا 90 یورو (95-85 دلار) است، که خود تنها به برآورد اقتصاددانان آب و هوا از هزینه اجتماعی کربن نزدیک می‌شود.
در سرتاسر جهان، فعالان از توانایی شرکت‌ها برای استفاده از افست‌ها برای افراط در آنچه که «سبزشویی» می‌گویند، انتقاد می‌کنند، جایی که شرکت‌ها به دروغ خود را دوستدار محیط‌زیست معرفی می‌کنند. برخی از طرح ها همچنین برای اثبات اینکه منجر به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای شده اند، تلاش می کنند. در سال 2022، تیمی از دانشگاهیان، به رهبری اندرو مکینتاش از دانشگاه ملی استرالیا، استدلال کردند که احیای جنگل که به عنوان اعتبار کربن در طرح استرالیا مورد استفاده قرار می گیرد، یا اتفاق نیفتاده یا صرف نظر از پرداخت های جبرانی اتفاق می افتد.
با این حال، حتی برنامه‌های قیمت‌گذاری کربن که محدود هستند، همچنان به تغییر رفتار کمک می‌کنند، به این دلیل ساده که نظارت بر انتشار گازهای گلخانه‌ای را تشویق می‌کنند. بسیاری از شرکت‌های بزرگ اهداف داوطلبانه صفر خالص را به عنوان بخشی از تلاش‌های بازاریابی خود تعیین کرده‌اند. اپل، بزرگترین شرکت جهان، متعهد شده است که زنجیره تامین خود را تا سال 2030 کاملاً از کربن خنثی کند.
قیمت گذاری کربن یک اثر دومینویی دارد. هنگامی که یک صنعت مشمول قیمت کربن می شود، کسب و کارهای آن طبیعتاً می خواهند رقبای خود با قوانین مشابهی روبرو شوند. بنابراین صاحبان نیروگاه های زغال سنگ لابی خواهند کرد تا اطمینان حاصل شود که نیروگاه های گازی در یک زمین بازی کار می کنند. دولت‌ها در کشورهای صادرکننده نیز انگیزه‌ای دارند تا اطمینان حاصل کنند که شرکت‌های داخلی آنها به‌جای تعرفه‌های خارجی، قیمت کربن را در داخل می‌پردازند.
سوال این است که آیا دومینوها به اندازه کافی سریع ارتباط برقرار خواهند کرد؟ به عنوان مثال، تقریباً هیچ طرح تجارت آلاینده‌ها با هدف انتشار گازهای گلخانه‌ای از املاک مسکونی یا اتومبیل‌ها نیست، به عنوان مثال، جایی که مصرف‌کنندگان واقعاً درد را احساس می‌کنند. سیاستگذاران در انتخاب طرح‌های قیمت‌گذاری کربن و سپس گسترده‌تر و قدرتمند‌تر کردن آنها، اکثر اقتصاددانان را محکم در کنار خود دارند و بسیار سریع‌تر از آنچه معمولاً تصور می‌شود، پیش می‌روند. اما اگر قرار است اثرات تغییرات اقلیمی به حداقل برسد، سیاست گذاران آینده باید چنین سیاست هایی را حتی بیشتر مداخله کنند. برای اینکه این اتفاق بیفتد، آنها باید رای دهندگان را نیز جلب کنند.
منبع: اکونومیست