پایگاه خبری فولاد ایران - هنگامی که همه گیری برای اولین بار شروع شد، بسیاری از مردم، در مورد استفاده از این فرصت به عنوان فرصتی برای تغییر شکل دنیای خود به سمت بهتر شدن، صحبت کردند. از این واکنش بشریت به بحران و توانایی خود برای سازگاری الهام گرفتیم. واکسن‌هایی را در زمان رکورد تولید کردیم و ما امیدوار شدیم که بدترین بیماری همه گیر را پشت سر بگذاریم و از آن زمان به بعد، در مسیر بهبود پایدار با دست اندازهایی مواجه شدیم. به گزارش فولاد ایران، افزایش تورم، کمبود انرژی، اختلالات زنجیره تامین و انواع جدید COVID-19 بازارهای مالی را متزلزل کرد. و انتشار کربن، پس از اندکی کاهش، دوباره افزایش یافت و ما را دورتر از مسیر محدود کردن گرمایش جهانی رها کرد و تا زمانی که دوباره سرعت نگیریم، شانس بهبودی پایدار بار دیگر از دست ما خواهد رفت.
سه نکته در این روند قابل توجه است:
1. استفاده از فناوری برای متحول کردن اقتصادها
واضح است که ما باید کل ستون اقتصادمان را متحول کنیم: صنایع، ساختمان‌ها، انرژی و سیستم‌های حمل و نقل. ما باید کارهای بیشتری انجام دهیم و رشدی ایجاد کنیم که هم پایدارتر و هم عادلانه تر باشد. خبر خوب این است که ما فناوری لازم برای تحقق این امر را داریم. از فناوری‌های شبکه هوشمند که امکان ادغام انرژی‌های تجدیدپذیر و حمل‌ونقل برقی را فراهم می‌کنند تا فناوری‌های دیجیتالی که زنجیره‌های تولید و تامین را پایدارتر و انعطاف‌پذیرتر می‌کند.
2. حصول اطمینان از مهارت های مورد نیاز برای ایجاد تحول دیجیتال
اگر می‌خواهیم بهبودی پایدار و فراگیر را فراهم کنیم، باید مطمئن شویم که مردم مهارت‌های لازم برای پیشرفت در آینده را دارند. حتی قبل از همه‌گیری، تحول دیجیتال در حال تغییر دنیای کار و مهارت‌هایی بود که مردم به آن نیاز دارند. از زمان شیوع این بیماری همه گیر، میلیون ها نفر شغل خود را از دست داده اند، دیجیتالی شدن به جلو جهش کرده است و شکاف مهارت ها بیشتر شده است. مجمع جهانی اقتصاد در تحقیقات خود نشان می‌دهد که اقتصادهایی فرصت فوق‌العاده‌ای برای افزایش رشد تولید ناخالص داخلی از طریق ارتقاء مهارت و مهارت مجدد افراد، و تغییر از نیروی کار کم‌هزینه به مشاغل فناوری افزوده دارند، بیشترین کارایی را دارند.
3. تقویت اکوسیستم های جهانی
آخرین حوزه ای نیاز به تشدید تلاش در آن است، همکاری جهانی است. وقت آن است که دنیا با هم کار کند. مقیاس مشکلات پیش روی بشریت برای هر سازمان، بخش یا کشوری بزرگتر از آن است که به تنهایی بتوان با آن مقابله کرد. ما به اکوسیستم های جهانی برای همکاری و توسعه راه حل های نوآورانه نیاز داریم. ما به کشورها نیاز داریم که رویکردهای مشترکی را در زمینه هایی مانند قیمت گذاری کربن و سرمایه گذاری در فناوری و توسعه مهارت ها دنبال کنند. در حالی که بسیاری از دولت‌ها اهمیت دیجیتالی‌سازی و کربن‌زدایی را برای بازیابی پایدار درک کرده‌اند و آنها را در برنامه‌های محرک خود اولویت‌بندی کرده‌اند، باید استقرار فناوری های سبز را سرعت بخشند و با صنعت همکاری کنند تا توسعه فناوری های جدید را تسریع بخشند.
منبع: مجمع جهانی اقتصاد