پایگاه خبری فولاد ایران- اگر به دنبال فرصت‌های رشد در بین 20 اقتصاد بزرگ جهان هستید، دو کشور برجسته هند و اندونزی را فراموش نکنید که هر دو برای ثروتمند شدن در دنیای آشفته پیشرو هستند. صندوق بین‌المللی پول پیش‌بینی می‌کند که غول‌های آسیایی با جمعیتی بالغ بر 1.7 میلیارد نفر در سال 2023 و طی پنج سال آینده، سریع‌ترین رشد را در بین 20 اقتصاد برتر داشته باشند. هند و اندونزی هر دو استراتژی‌های پیشگام برای ثروتمند شدن در عصر کمرنگ شدن تجارت جهانی، ژئوپلیتیک پرتنش، اتوماسیون و تغییرات انرژی هستند.
به گزارش فولاد ایران، برای چندین دهه، کشورهای در حال توسعه از یک فرمول قابل اعتماد برای ثروتمند شدن پیروی کرده اند. کارگران را از مزارع به سمت مشاغل تولیدی مولدتر در شهرها سوق داده و از آنها خواستند کالاهایی برای صادرات بسازند. اما امروز این طرح دیگر به خوبی کار نمی کند. بسیاری از کشورها، دموکراسی‌های سرزنش‌کننده هستند، نه دولت‌های استبدادی. حمایت گرایی رشد صادرات محور را به چالش می کشد و کارخانه ها از ربات های بیشتری استفاده می کنند.
در نگاه اول، هند و اندونزی اشتراکات زیادی دارند. هر دو توسط رهبران کاریزماتیک رهبری می شوند که برای اولین بار در سال 2014 انتخاب شدند و هر دو انتخابات سال آینده را برگزار خواهند کرد. نارندرا مودی، نخست وزیر هند، و جوکو ویدودو، رئیس جمهور اندونزی، در سیاست های محلی حرف های خود را کوتاه می کنند و در انجام کارها شهرت دارند. آنها کشورهای وسیعی (هند 1.4 میلیارد نفر و اندونزی 280 میلیون نفر دارد) و کشورهای نسبتاً جوان با اقوام و زبان های بی شمار را اداره می کنند.
هر دو مکان به سرعت رشد کرده اند. تولید ناخالص داخلی هند 71 درصد در دهه گذشته و اندونزی 52 درصد افزایش یافته است. هر دو نسبتاً باز هستند و تجارت در حدود 40 درصد تولید ناخالص داخلی و جریان ورودی سالانه سرمایه گذاری مستقیم خارجی به ارزش حدود 1.5 درصد تولید ناخالص داخلی است.
هر دو کشور در بحبوحه ایجاد زیرساخت های جاه طلبانه هستند. اندونزی از زمان روی کار آمدن جوکووی 18 بندر، 21 فرودگاه و 1700 کیلومتر جاده عوارضی ساخته است.
هند هر سال 10000 کیلومتر بزرگراه اضافه می کند. با این حال هنوز حجم عظیمی از پیشرفت اقتصادی برای بهره برداری وجود دارد. درآمد ناخالص ملی اندونزی به ازای هر نفر 4180 دلار و هند تقریباً نصف آن است: هر دو اقتصادهای با درآمد متوسط پایین هستند.
ما چهار حوزه پیشرفت را در هر کشور در نظر می گیریم: بخش صادرات پیشرو، سیاست صنعتی؛ موضع ژئوپلیتیک آنها؛ و استراتژی آنها برای جلب رضایت رای دهندگان.
در هند بخش صادرات پیشرو خدمات فناوری است. به لطف توانایی خود در استخدام نیم میلیون مهندس جدید در سال، در سال 2021، هند 15 درصد از هزینه خدمات جهانی را به خود اختصاص داد. مزیت اندونزی در کالاهایی نهفته است که برخی از آنها مانند نیکل به دلیل انتقال انرژی در تقاضای جهانی هستند. تا سال 2030 اندونزی چهارمین تولیدکننده بزرگ "کالاهای سبز" مورد استفاده در باتری ها و شبکه ها در جهان خواهد بود. این صنایع درآمدهای خارجی کلانی ایجاد می کنند.
با افزایش تنش‌های چین و آمریکا، دو کشور مواضع ژئوپلیتیک متفاوتی را حفظ می‌کنند. اینها برای چندین دهه بر سرمایه گذاری و تجارت خارجی تأثیر می گذارد. اندونزی مطابق با سیاست دیرینه عدم تعهد، می خواهد چین و غرب را متعادل کند. انتظار می‌رود که صندوق سرمایه‌گذاری مستقل آن که در سال 2021 راه‌اندازی شد، تا 3 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری از چین دریافت کند، که همچنین یکی از بزرگترین منابع سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی آن است. دولت این را به عنوان بازی با کشورها در برابر یکدیگر نمی بیند. ندیم مکاریم، وزیر می گوید: "اندونزی اندونزی را در اولویت قرار می دهد." هند آقای مودی نسبت به چین بسیار محتاط تر است.
هند و اندونزی هر دو رشد مناسبی دارند، اما مشاغل رسمی بسیار کمی توانستند ایجاد کنند. اختلافات سیاسی در هند فاحش است و انتخابات سال آینده احتمالا شاهد افزایش تنش های مذهبی و فرسایش بیشتر هنجارهای لیبرالی خواهد بود.
به هر حال، مدل‌های توسعه هر دو کشور متکی به بخش محدودی از اقتصاد پیش رو است. کاهش ثروت از طریق اقتصاد غیررسمی یا طرح‌های رفاهی؛ و بر اینکه نظام سیاسی بتواند فشارهای اجتماعی ناشی از آن را مدیریت کند. در اندونزی، دولت افکار عمومی را شکل می دهد و آرام می کند. در هند، دولت گاهی خشم عمومی را برمی انگیزد و آن را هدایت می کند.
منبع: اکونومیست