پایگاه خبری فولاد ایران – چین به عنوان یک وام دهنده بزرگ در خارج از کشور با سرعت شگفت انگیزی ظاهر شد. در اوایل دهه 2000، مقادیر ناچیزی را به کشورهای فقیر وام داد. امروزه بانک آن طلبکار بزرگتری از صندوق بین المللی پول یا بانک جهانی است. هرچند وام های آن برای کشورهای فقیرتری که به دنبال تامین مالی پروژه های زیربنایی بودند، موهبتی بود، اما از آنجایی که وام گیرندگان با مشکل بازپرداخت مواجه شدند، این به یک عارضه تبدیل شده است. زامبیا و سریلانکا در مذاکرات بازسازی بدهی با چینی ها و سایر طلبکاران غرق شده اند. پاکستان ممکن است به زودی به آنها ملحق شود.
به گزارش فولاد ایران، اگرچه چین هنوز اشتباهات وام دهی گذشته خود را حل نکرده است، اما از آنها درس می گیرد. چین اکنون با احتیاط بیشتری وام می دهد و رگولاتورها محدودیت های صریح تری برای وام های خارجی وضع می کنند.
به گفته محققان دانشگاه بوستون، در سال 2016 تعهدات جدید دو «بانک سیاستگذاری» بزرگ چین به دولت ها و نهادهای تحت حمایت دولت دو برابر تعهدات بانک جهانی بود. در سال 2021 دو بانک چین کمتر از یک دهم آن را وعده دادند. این احتیاط باید برای ترازنامه چین خوب باشد. با این حال، احتیاط جدید برای بسیاری از کشورهای فقیر، معنای متفاوت خواهد داشت.
علاوه بر این، وام های موجود چین نیز ممکن است همچنان با مشکل مواجه شود. ترس از دست دادن دسترسی به منابع مالی چین یکی از دلایلی است که چرا کشورهای فقیر در درخواست بخشش برای بدهی های خود کند بوده اند. اما اگر منابع مالی آینده چین دیگر ارائه نشود، درخواست‌ها برای تجدید ساختار بدهی ممكن است افزایش یابد، زیرا وام‌گیرندگان می‌دانند که ضرر کمتری خواهند کرد.
اما چین در اعطای وام سخت‌تر شده است و این یعنی آینده مالی آن در خارج از کشور باید با کمربندهای محکم‌تر، جاده‌های کوتاه‌تر و مذاکرات سریع‌تر باشد.
منبع: اکونومیست