پایگاه خبری فولاد ایران- آب‌های سنگاپور مملو از تانکرها، کشتی‌های کانتینری، کشتی‌های باربری و وسایل نقلیه است که همه چیز از نفت گرفته تا لوازم الکترونیکی را وارد می‌کنند. با این حال، یک کالا وجود دارد که هیچ یک از این کشتی ها حمل نمی کنند و دولت شهر می خواهد: برق.
این جزیره کوچک و غنی، علیرغم تعهد به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای به صفر تا سال 2050، عمدتاً با سوزاندن گاز طبیعی وارداتی انرژی خود را تامین می کند. این جزیره فضای کمی برای ساخت مزارع بادی یا خورشیدی خود دارد. بنابراین، سنگاپور قصد دارد برق پاک را به روشی متفاوت در اختیار بگیرد و به سمت مسیر کابل‌های طولانی از همسایگان خود برود. دولت این کشور برای کابل‌های انتقال زیردریایی از کامبوج، اندونزی، ویتنام و حتی استرالیا که حدود 4300 کیلومتر دورتر هستند، تأیید اولیه داده است. طی مدت ده سال، سنگاپور می خواهد یک سوم برق مصرفی خود را از این طریق وارد کند.
به گزارش فولاد ایران، این شیوه در زمان افزایش تنش‌های ژئوپلیتیکی و تجاری، ممکن است احمقانه به نظر برسد که وابستگی به سایر کشورها برای برق را بپذیریم. با این حال برخی کشورها دقیقاً این کار را انجام می دهند. اتحادیه اروپا می‌خواهد تا سال 2030 همه اعضایش بتوانند حداقل 15 درصد از تولید برق داخلی خود را وارد یا صادر کنند. بریتانیا در حال حاضر با شش کشور ارتباط زیردریایی دارد و در حال توسعه بیشتر است. کابل‌های جدید در آفریقا، مانند کابل‌های بین کنیا، تانزانیا و اتیوپی، اشتراک‌گذاری بیشتر نیرو را ممکن می‌سازند. بنگلادش خرید برق نپال را از طریق شبکه هند در نوامبر آغاز کرد. مالزی، لائوس، سنگاپور و تایلند نیز تجارت چند جانبه را آغاز کرده اند. بولیوی، کلمبیا، اکوادور و پرو اخیراً برای ادغام بیشتر شبکه های برق خود با همین هدف موافقت کردند.
منطق چنین پروژه هایی ساده است. هنگامی که کشورها می توانند در زمان اوج تقاضا یا کاهش تولید داخلی از واردات استفاده کنند، می توانند از ایجاد ظرفیت اضافی و تا حد زیادی پرهزینه اجتناب کنند. کابل‌های زیر کانال انگلیس معمولاً صبح‌ها برق را از بریتانیا به فرانسه می‌برند، زیرا مصرف‌کنندگان فرانسوی نسبت به بریتانیایی‌ها زمان بیشتری را صرف صبحانه می‌کنند، اما در بعدازظهر برعکس، زیرا بریتانیایی‌ها کتری‌های خود را روشن می‌کنند تا فنجان‌های چای درست کنند. اختلاف زمانی یک ساعته بین کشورها نیز باعث افزایش تقاضا می شود.
قدرت تجاری نیز می تواند به کربن زدایی کشورها کمک کند. نه باد و نه تابش خورشید ثابت نیستند. انتقال برق از طریق کابل‌ها به کشورهای دیگر کمبود انرژی خورشید و باد را برطرف می‌کنند. کشورهای صادرکننده می توانند برق بفروشند که در غیر این صورت به هدر می رود و کشورهای واردکننده انرژی ارزان و پاک دریافت می کنند.
با این حال، در سال 2023، تنها 2.8 درصد از برق جهان در سطح بین المللی معامله می شد. در خارج از اروپا، مبادلات در حداقل باقی می‌ماند و عمدتاً فقط چند پروژه بزرگ برق آبی برق را به سراسر مرزهای مجاور ارسال می‌کنند، مثلاً از پاراگوئه تا برزیل یا لائوس تا تایلند.
مشکل ژئوپلیتیک است. دولت‌ها نگران هستند که همسایه‌ها منبع تغذیه خود را قطع کنند. توافق بر اعمال قواعد حاکم بر تجارت قدرت نیازمند تنظیم‌کننده‌های زیرک است. و شهروندان نیز نگران این هستند که یا یک منبع ملی ارزشمند توسط خارجی‌ها از بین می‌رود یا برعکس.
این نگرانی ها قابل درک است. اروپا پس از حمله به اوکراین به دلیل وابستگی به گاز روسیه مجازات شد. خرابکاری روسیه در دریای بالتیک همچنین نشان می دهد که کابل های زیر دریا در برابر قدرت های خارجی متخاصم آسیب پذیر هستند. نروژی ها از این که قیمت برق در خانه به دلیل کمبود برق در آن طرف Skagerrak افزایش یافته است، ناراحت هستند. و ایسلندی‌ها می‌پرسند که آیا ارزش دارد دره‌های بکر را برای طرح‌های برق آبی که کل خروجی آن صادر می‌شود، زیر آب ببریم؟
پیوند بین هند و پاکستان یا ژاپن و کره جنوبی می تواند مزایای زیادی برای همه کشورهای درگیر به همراه داشته باشد، اما بی اعتمادی متقابل به این معنی است که بعید است به زودی اتفاق بیفتد.
اقتصادهای اروپایی در تلاشی خودآگاهانه برای از بین بردن درگیری به هم گره خورده اند. وابستگی متقابل به تجارت برق در جاهای دیگر ممکن است به کاهش نگرانی در مورد کشورهای همسایه کمک کند. در غیر این صورت، راه حل ترس در مورد تکیه بر یک کابل وارداتی، داشتن تعداد زیادی از آنها است، همانطور که بریتانیا و سنگاپور در نظر دارند. مانند هر تجارت دیگری، فروش برق در آن سوی مرزها به نفع همه است. اینکه بسیاری از کشورها این پتانسیل را نادیده می گیرند، شوکه کننده است.
منبع: اکونومیست