پایگاه خبری فولاد ایران- دام‌ها در صورت چرای پایدار می‌توانند بخشی از اقدامات اقلیمی باشند و به جمعیت آسیب‌پذیر در ایجاد انعطاف‌پذیری کمک کنند.
دام یکی از اجزای حیاتی سیستم غذایی آفریقا و معیشت روستایی است. آفریقا به تنهایی حدود 400 میلیون گاو دارد و بخش دام 30 تا 40 درصد از کل تولید ناخالص داخلی کشاورزی در سراسر این قاره را تشکیل می دهد.
با این حال، از منظر زیست محیطی، دام اغلب به عنوان یک مشکل تلقی می شود که در از بین رفتن زیستگاه، انتشار گازهای گلخانه ای و تخریب زمین نقش دارد. این دیدگاه محدود واقعیت بسیار ظریف تری را از دست می دهد. همچنین این دلیلی است که منابع مالی بسیار مورد نیاز در این بخش سرمایه گذاری نمی شود.
در حالی که شانزدهمین نشست اعضای کنوانسیون تنوع زیستی در کالی، کلمبیا آغاز می شود و سازمان ملل متحد برای کنفرانس امسال تغییرات آب و هوا COP29 و شانزدهمین نشست اعضای کنوانسیون مبارزه با بیابان زایی آماده می شود، پرداختن به تصورات غلط در مورد دام مهم است.
به گزارش فولاد ایران، در زمینه پیشرفت توسعه، حیواناتی مانند گاو، بز، شتر و خوک باید به عنوان "راه حل های چهارپا" در مبارزه با این بحران های اقلیمی و محیطی تشدید کننده در مقیاس تلقی شوند.
برای کشورهایی مانند کنیا، دام‌ها عمیقاً در معیشت و فرهنگ گنجانده شده‌اند. برای نشست‌های سازمان ملل بسیار مهم است که این حیوانات مزرعه را از منظر آنها ببینند و کمک کنند تا منابع مالی آب و هوا و تنوع زیستی را به عنوان یک نیروی خوب در این راه هدایت کنند.
برخلاف تصور رایج، دام ها می توانند عوامل قدرتمندی برای حفاظت از تنوع زیستی در صورت مدیریت صحیح باشند. سیستم‌های چرای خوب مدیریت شده به حفظ اکوسیستم‌ها، کنترل گونه‌های مهاجم و تقویت احیای حیات گیاهی متنوع بومی در مناطق تخریب‌شده کمک می‌کنند. جوامع دامدار در کنیا، از ماسایی تا سامبورو، مدت‌هاست که این موضوع را درک کرده‌اند و از چرای دام به عنوان ابزاری برای متعادل کردن اکوسیستم‌ها و ارتقای تنوع زیستی استفاده می‌کنند و در عین حال منابع ضروری درآمد و تقریباً 20 درصد شیر کنیا را تولید می‌کنند.
در بسیاری از مناطق حفاظت شده، دام ها عمداً در استراتژی های حفاظت از حیات وحش ادغام می شوند. گاوها به صورت چرخشی چرا می شوند و الگوهای طبیعی موجود در گیاهخواران وحشی مانند گورخر و غزال را تقلید می کنند. این رویکرد به جلوگیری از چرای بیش از حد دام کمک می کند، علفزارهای سالم را حفظ می کند و از جمعیت دام و حیات وحش حمایت می کند.
از نظر کنش اقلیمی، نقش دام‌ها اغلب صرفاً پیرامون انتشار متان آنها است، به‌ویژه در مورد حیوانات نشخوارکننده مانند گاو. با این حال، پتانسیل دام برای کمک به راه حل های آب و هوایی بسیار گسترده تر است، به ویژه در مناطقی مانند آفریقا.
بهبود مدیریت مرتع و اتخاذ شیوه‌های تغذیه هوشمند با آب و هوا می‌تواند به طور قابل‌توجهی انتشارات مربوط به دام را کاهش دهد. به عنوان مثال، ادغام علوفه های مقاوم در برابر آب و هوا در سیستم های چرا، هم بهره وری و هم نتایج زیست محیطی را بهبود می بخشد.
مراتع که اغلب به عنوان زمین های بایر در نظر گرفته می شوند، در واقع برخی از بزرگترین مخازن کربن سیاره هستند. هنگامی که آنها به درستی مدیریت شوند، مقادیر قابل توجهی کربن در خاک خود ذخیره می کنند و مدیریت صحیح می تواند تا سال 2050 به میزان 20.92 گیگا تن کاهش انتشار کربن آب و هوا کمک کند.
در جبهه انطباق، دام ها برای جوامعی که با تغییرات آب و هوایی فزاینده مواجه هستند، از جمله در سرزمین های خشک و نیمه خشک کنیا، حیاتی است. دامداران با جابجایی دام های خود در سراسر مناطق در پاسخ به تنوع بارندگی، به طور موثر منابع کمیاب را مدیریت می کنند و در عین حال از چرای بی رویه جلوگیری می کنند.
این تحرک تطبیقی، همراه با استفاده از نژادهای دام بومی سازگار با آب و هوای خشن، حائلی حیاتی در برابر خشکسالی و سایر تنش‌های آب و هوایی فراهم می‌کند. به عنوان مثال، گاوهای زیبو آفریقای شرقی برای زنده ماندن در علوفه محدود و بی کیفیت در شرایط خشک مقاوم تر هستند، که آنها را برای انعطاف پذیری آب و هوا در کنیا بسیار مهم می کند.
در نهایت، با بدتر شدن بحران جهانی تخریب زمین، به طور فزاینده ای آشکار می شود که مدیریت پایدار دام می تواند ابزاری برای احیای زمین باشد. بین 25 تا 35 درصد از مراتع در سطح جهان از نوعی تخریب رنج می برند و اگر مراقبت نشوند، امنیت غذایی را کاهش می‌دهند و مردم را به ترک مناطق روستایی سوق می‌دهند. سیستم های دام در واقع می توانند با ارتقای سلامت خاک و بازسازی مناظر به معکوس کردن این روند کمک کنند.
شیوه های چرای پایدار، از جمله چرای چرخشی و تراکم کنترل شده دام ها، به مراتع اجازه می دهد تا بازیابی حاصلخیزی خاک را بهبود بخشند. این شیوه ها از چرای بی رویه جلوگیری می کند و باعث رشد گیاهان ریشه دار می شود که باعث تثبیت خاک و بهبود حفظ آب می شود. علاوه بر این، مراتع سالم از طیف گسترده‌ای از گونه‌های گیاهی حمایت می‌کنند، از حوزه‌های آبخیز محافظت می‌کنند و انعطاف‌پذیری کلی اکوسیستم را بهبود می‌بخشند.
حالاین سوال پیش می‌آید که اگر دام‌ها برای همه این مسائل زیست‌محیطی حیاتی هستند، چرا این بخش بودجه کمی دریافت می‌کند؟ تامین مالی بین‌المللی آب و هوا باید حمایت از سیستم‌های دامداری پایدار را در اولویت قرار دهد و نقش منحصربه‌فرد آنها را در مقابله با چالش‌های زیست‌محیطی گسترده و در عین حال تامین غذا، معیشت و رشد اقتصادی تشخیص دهد.
دام ها در این مبارزه دشمن نیستند. در عوض، آنها بخشی جدایی ناپذیر از راه حل هستند، به ویژه در مناطقی مانند آفریقا که جوامع دامدار و دامداری برای بقاء به آنها وابسته هستند.
منبع: الجزیره