پایگاه خبری فولاد ایران- در حالی که راه‌های زیادی برای اندازه‌گیری نابرابری اقتصادی وجود دارد، معیارهای کلیدی به طور مداوم نشان می‌دهند که نابرابری‌ها بدتر می‌شوند.
بر اساس گزارش اخیر سازمان ملل متحد، 71 درصد از جمعیت جهان اکنون در کشورهایی زندگی می کنند که نابرابری در آنها افزایش یافته است.
جای تعجب نیست که این شامل هند و چین می شود. مقاله اخیر توماس پیکتی و همکارانش نشان می دهد که سهم درآمد یک درصد برتر در هند به بالاترین سطح خود از سال 1922 رسیده است، اولین داده ای که آنها در اختیار دارند، زمانی که کشور هنوز تحت حاکمیت استعماری بریتانیا بود.
در عین حال، نابرابری جهانی همچنان بسیار بالاست. در حالی که ثروت میلیاردرها به سطوح بی سابقه ای رسیده است. بانک جهانی تخمین می زند که 712 میلیون نفر در سراسر جهان با کمتر از 2.15 دلار در روز زندگی می کنند.
به گزارش فولاد ایران، دو جنبه کلیدی نابرابری جهانی شایسته توجه ویژه است. اول، نابرابری های اقتصادی که هم در داخل و هم در بین کشورها تشدید می شود. از آنجایی که پیشرفت های فناوری مانند هوش مصنوعی تقاضا برای نیروی کار انسانی را کاهش می دهد، خانواده های طبقه کارگر در سراسر جهان می توانند به طور فزاینده ای فقیر شوند. در همین حال، انتظار می‌رود کسانی که صاحب این فناوری ها هستند و بزرگترین شرکت‌ها را اداره می‌کنند، قدرت و ثروت بی‌سابقه‌ای به دست آورند.
دوم، نابرابری شدید تهدیدی مرگبار برای دموکراسی به شمار می‌رود و به میلیاردرها و منافع پولی این امکان را می‌دهد تا بر انتخابات تأثیر بگذارند، رسانه‌های سنتی و اجتماعی را به تصرف خود درآورند و برداشت‌های عمومی را شکل دهند.
ترکیب سمی نابرابری شدید و اطلاعات نادرست مبتنی بر هوش مصنوعی همچنین عاملی است که بر دموکراسی‌های لیبرال و ظهور نیروهای خودکامه در سراسر جهان فشار وارد می‌کند. اقتصاد جهانی امروز با توانمند ساختن تعداد کمی از افراد ثروتمند برای اعمال نفوذ نامتناسب، به طور فزاینده ای بسیاری از جمعیت جهان را به حاشیه رانده و از حق رای محروم می کند.
مطمئناً، تلاش های نادرست برای کاهش نابرابری نیز خطرات قابل توجهی را به همراه دارد. به عنوان مثال، تلاش برای دستیابی به برابری گرایی کامل عاقلانه نخواهد بود، زیرا برای ایجاد انگیزه ها مقداری نابرابری ضروری است. به همین ترتیب، متمرکز کردن تمام ثروت در دست دولت، همانطور که اتحاد جماهیر شوروی انجام داد، منجر به سوء مدیریت تقاضا و عرضه و در نهایت همبستگی خواهد شد.
در نتیجه، آنچه ما واقعاً به آن نیاز داریم یک سیستم مالیاتی مترقی است که در عین حفظ انگیزه ها، درآمدها را از ثروتمندان به فقرا بازتوزیع کند. خوشبختانه، زمینه های قابل توجهی برای چنین اقداماتی وجود دارد.
با وضع مالیات بر درآمدهای بالای یک آستانه معین و انتقال این پول به افرادی که کمتر از آن درآمد دارند، دولت ها می توانند نابرابری را بدون آسیب رساندن به مشوق ها کاهش دهند.
اگرچه مالیات آکاردئون می تواند به عنوان یک ابزار قدرتمند برای کاهش نابرابری در سطح ملی عمل کند، اقتصاد جهانی شده امروز چالش های اجرایی قابل توجهی را ایجاد می کند. اگر یک دولت به شدت بر درآمدهای بالا مالیات اعمال کند، خطر فرار سرمایه را در پی دارد.
بنابراین، کاهش نابرابری جهانی مستلزم توافقات چندجانبه است. در حالی که ایالات متحده موقعیت خوبی برای رهبری این تلاش دارد، توانایی آن در انجام این کار به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری نوامبر بستگی دارد. کامالا هریس، معاون رئیس جمهور ایالات متحده، نامزد احتمالی دموکرات ها، امیدی به انصاف بیشتر در توزیع دارد. در مقابل، پیروزی دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق، احتمالاً باعث بدتر شدن نابرابری خواهد شد. ما فقط می توانیم به آن آمریکایی امیدوار باشیم رای دهندگان انتخاب درستی می کنند.
منبع: Japan Times