پایگاه خبری فولاد ایران- شرکت های نفتی موقعیت منحصر به فردی در تقاطع اقتصاد، سیاست و امنیت جهانی دارند. بخشی از دلیل این امر این است که انرژی یک تعیین کننده حیاتی برای آینده مالی هر کشور و بنابراین مانورهای سیاسی آن در داخل و خارج از کشور است. بخش دیگر این است که شرکت‌های نفتی در سرزمین‌های خارجی، عملیات عظیم و چندلایه‌ای هستند که مستلزم ایجاد روابط در بالاترین سطوح دولت، صنعت و جامعه در کشور میزبان است.
به گزارش فولاد ایران، شرکت های نفتی از نظر قانونی حق دارند از دارایی های خود در یک کشور خارجی به هر وسیله ای که لازم بدانند محافظت کنند، مشروط بر موافقت کشور میزبان. برای مدت طولانی، غرب راه را در ایجاد و تحکیم روابط بین‌المللی از طریق چنین سرمایه‌گذاری‌های نفتی، به‌ویژه در خاورمیانه، رهبری می‌کرد. بعدها چندین گام اشتباه نظامی و سیاسی به ویژه در عراق، چین و روسیه، خلاء قدرت ناشی از کاهش نفوذ غرب در سراسر منطقه را پر کرد.
آوریل گذشته شاهد تصویب نهایی قرارداد 27 میلیارد دلاری چهارجانبه بین شرکت توتال انرژی فرانسه و دولت فدرال عراقFGI در بغداد بودیم. و درست بیش از یک هفته پیش، بریتیش پترولیوم بریتانیا توافقنامه اولیه ای را برای بازسازی و توسعه چهار میدان در منطقه نفت خیز کرکوک در منطقه حساس سیاسی شمالی عراق امضا کرد.
همکاری بین BP و TotalEnergies در این زمینه می تواند به میزان قابل توجهی تولید نفت عراق را در جنوب و شمال افزایش دهد. به‌طور رسمی، طبق آمار اداره اطلاعات انرژی، عراق دارای 145 میلیارد بشکه ذخایر اثبات‌شده نفت خام است. در اکتبر 2010، وزارت نفت عراق آمار رسمی خود را برای ذخایر اثبات شده این کشور افزایش داد اما در همان زمان اعلام کرد که منابع کشف نشده عراق حدود 215 میلیارد بشکه است.
منبع: Oilprice