پایگاه خبری فولاد ایران- دولت چین در راستای افزایش واردات نفت از روسیه و کشورهای عربی، واردات این محصول را از کشورهای آفریقایی کاهش داد.
بیش از یک دهه پیش، آنگولا منبع شماره ۲ تامین نفت خام چین بود اما از آنجایی که پکن به طور فزاینده‌ای به کشورهای عربی شورای همکاری خلیج فارس، روسیه و سایر کشورهای آسیایی روی آورد، آنگولا در این فهرست سقوط کرد.
بر اساس گزارش بنیاد کارنگی یک اندیشکده مستقر در واشنگتن، در سال ۲۰۱۰، آنگولا پس از عربستان سعودی دومین صادرکننده بزرگ نفت به چین بود اما این کشور آفریقایی تا سال ۲۰۲۳ به رتبه هشتم در میان تامین‌کنندگان نفت پکن، رسید.
به گزارش فولاد ایران، چین از سال ۲۰۰۲ و بعد از پایان جنگ داخلی ۲۷ ساله در آنگولا، با سرمایه گذاری جهت بازسازی این کشور موافقت کرد. این کشور آفریقای از وام‌های نفتی به منظور دریافت منابع مالی چینی برای ساخت جاده‌ها، سدهای برقی-آبی و مسیر ریلی، استفاده کرد. اما زمانی که قیمت‌ها کاهش یافت، مجبور شد برای تامین بدهی‌های خود نفت بیشتری استخراج کند ولی در طول این سالها به دلیل فقدان سرمایه‌گذاری در این میادین، استخراج نفت در این کشور کاهش یافت.
داده‌های دانشگاه بوستون بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۲ نشان‌می‌دهد که آنگولا ۴۵ میلیارد دلار از چین وام گرفته که حدود یک چهارم کل وام‌های پکن به کشورهای آفریقایی است.
بنیاد کارنگی همچنین گزارش داد: چین با کاهش واردات نفت از آفریقا، به طور فزاینده‌ای به توسعه زیرساخت‌های تولید نفت در کشورهای خلیج فارس و روسیه روی آورد.
این اندیشکده آمریکایی افزود: چین بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳، واردات نفت خود را از امارات، مالزی، قزاقستان و کویت افزایش داده است.
آنگولا – و سایر تولیدکنندگان نفت آفریقا – برای جذب سرمایه‌گذاران برای توسعه بیشتر میادین نفتی و تقویت زیرساخت‌ها مشکل دارند. آنگولا بارها حتی نتوانسته است به سهمیه تولید اوپک برسد.
امروز آنگولا یکی از تولیدکنندگان کوچک اوپک است که در ماه نوامبر 1.15 میلیون بشکه در روز تولید می کند. تولید آنگولا هنگام پیوستن به اوپک در سال 2007 به 1.66 میلیون بشکه در روز رسید که یک سال بعد به 1.88 میلیون بشکه در روز رسید. از آنجا تولید کشور تا حدودی کاهش یافت و تا سال 2015 کمی به 80/1 میلیون بشکه در روز کاهش یافت و در سال‌های بعد به افت شدیدی رسید. سطح فعلی تولید آنگولا کمی بالاتر از هدف اوپک یعنی 1.10 میلیون بشکه در روز است.
مشابه آنگولا، میادین نفتی قدیمی عامل اصلی کاهش تولید بسیاری از تولیدکنندگان آفریقایی، به ویژه نیجریه، همچنین تولیدکنندگان کوچکتر مانند سودان جنوبی، بوده است.
چین از افریقا به سمت شورای همکاری خلیج فارس حرکت می کند و به شدت به دنبال پیوند انرژی با عربستان سعودی، امارات، بحرین، کویت، عمان و قطر است.
بر اساس اطلاعات منتشر شده توسط چاینا دیلی، چین در سال گذشته حدود 200 میلیون تن نفت خام و 18 میلیون تن LNG از کشورهای شورای همکاری خلیج فارس وارد کرده است. این رقم یک سوم کل واردات نفت چین و حدود یک چهارم کل واردات گاز طبیعی چین را نشان می دهد.
و این فقط در مورد سوخت های فسیلی نیست. چین پیوندهای شورای همکاری خلیج فارس در بخش انرژی های تجدیدپذیر و همچنین هسته ای را هدف قرار داده است.
هوانگ مینگانگ، اقتصاددان ارشد شرکت ملی هسته‌ای چین، به چاینا دیلی گفت که پکن از زنجیره تامین جامع صنعت هسته‌ای و قابلیت‌های خدمات فنی خود برای ارائه راه‌حل‌های یکپارچه انرژی هسته‌ای و خدمات چرخه عمر کامل به کشورهای عربی استفاده می‌کند.
منبع: Oilprice