پایگاه خبری فولاد ایران- هنگامی که رویترز در اوایل این ماه گزارش داد که واردات نفت آسیایی در نیمه اول سال به طور متوسط کاهش یافته است، بسیاری از تجار، اگر نگوییم بیشتر، بلافاصله توجه خود را به چین، بزرگترین واردکننده نفت خام جهان، معطوف کردند.
به گزارش فولاد ایران، چین در نیمه اول سال به طور متوسط روزانه 11.08 میلیون بشکه نفت وارد کرده است. این مقدار، به صورت مطلق، کاملاً قوی است. با این حال، از آنجایی که نسبت به میانگین روزانه 11.28 میلیون بشکه در روز در سال گذشته کاهش داشت، این رقم به عنوان نزولی تفسیر شد.
دلیل واضحی وجود دارد که چرا چین در همه پیش‌بینی‌های تقاضای نفت و تغییرات قیمتی برجسته است: واردات روزانه نفت خام این کشور به تنهایی بیش از مصرف روزانه اتحادیه اروپا است. به نظر می رسد پیش بینی های تقاضا چنین فرض می کند که چین به استفاده بیشتر از نفت خام ادامه خواهد داد و این به این کشور نقش بزرگی در روند قیمت ها می دهد.
بلومبرگ همین ماه گزارش داد که چشم انداز قیمت نفت در نیمه دوم سال به طور فزاینده ای نامطمئن شده است زیرا رشد تقاضای چین نتوانسته انتظارات معامله گران و تحلیلگران را برآورده کند. این گزارش به کندتر از حد انتظار راه اندازی مجدد پالایشگاه ها پس از فصل تعمیرات، خرید کمتر برخی از تامین کنندگان اصلی از ابتدای ماه و احتمال کاهش ماهانه واردات اشاره کرد.
به نظر نمی رسد با توجه به فرآیندهای خاصی که در حال حاضر در چین در حال انجام است، انتظارات غیرواقعی بوده باشد. این واقعیت تضمین می کند که چین جایگاه خود را به عنوان بزرگترین تعیین کننده قیمت - قابل مقایسه با ایالات متحده - حفظ می کند و اساساً سایر نقاط جهان را نادیده می گیرد.
میا گنگ، تحلیلگر شرکت مشاوره انرژی FGE به بلومبرگ گفت: «افزایش قیمت نفت خام می‌تواند اشتهای چین برای خرید نفت خام را بیشتر کاهش دهد». اگرچه ما انتظار داریم واردات نفت خام چین در سه ماهه سوم با حدود 11 میلیون بشکه در روز کاهش یابد، اما در اواخر سه ماهه سوم و چهارم خطر نزولی وجود دارد.
به عبارت دیگر، چین نیز مانند هر واردکننده دیگری نسبت به قیمت‌ها حساس است و هر چه قیمت‌ها بالاتر می‌رود، خریداران نفت کمتر می‌خواهند خرید خود را افزایش دهند. این یک واکنش ارگانیک بازار است و در لحظه ای که نفت کاهش می یابد، احتمالاً خرید از سر گرفته می شود، اگر تقاضا وجود داشته باشد. نگرانی در مورد این تقاضا در سال جاری در بازار نفت افزایش یافته است، زیرا به نظر می رسد رشد اقتصادی چین - مانند رشد تقاضای نفت این کشور - نتوانسته انتظارات بیش از حد خوش بینانه را برآورده کند.
مشکلات بخش املاک و مستغلات آن، که منجر به کاهش فعالیت ساختمانی شده است، نمونه بارز این رشد چشمگیر است، و این واقعیت که این بازار بزرگترین بازار خودروهای برقی است، دلیل اصلی کاهش تقاضای نفت در بلندمدت است. حتی بزرگترین شرکت نفتی دولتی سینوپک انتظار دارد رشد تقاضا در سه سال آینده به اوج خود برسد.
به عبارت دیگر، پتانسیل صعودی زیادی در بازار جهانی نفت وجود دارد، به ویژه با کاهش سرعت فروش خودروهای برقی تقریباً در همه جا به جز چین.
چین همچنان در پیش بینی های تقاضای نفت برجسته خواهد بود. حتی زمانی که تقاضا به اوج خود می رسد، به دلیل وسعت اقتصاد، همچنان بزرگترین واردکننده نفت در جهان خواهد بود. با این حال، ممکن است ایده خوبی باشد که این انتظارات رشد را به سطوح واقعی‌تر کاهش دهیم، و اذعان کنیم که هیچ اقتصادی نمی‌تواند با سرعت ثابت به رشد خود ادامه دهد، حتی تحت کنترل قوی دولت مرکزی.
به هر حال، محرک های دیگری برای رشد تقاضا وجود دارد. بقیه اقتصادهای آسیایی در حال رشد هستند و تقاضای نفت هم همینطور. این به این دلیل است که این دو ارتباط نزدیک دارند. هند به عنوان بزرگترین محرک رشد تقاضای نفت در آینده شناخته شده است، حتی اگر به صورت مطلق مصرف‌کننده کوچک‌تری نسبت به چین باشد. آسیا به طور کلی می تواند برای مدتی طولانی از رشد تقاضای جهانی مراقبت کند، حتی اگر آنها هرگز واردات روزانه 11 میلیون بشکه ای را ثبت نکنند. شاید زمان آن رسیده است که از تمرکز بر چین در مورد تمام مسائل مربوط به تقاضای نفت دست برداریم.
منبع: Oilprice