پایگاه خبری فولاد ایران- چین مدت‌هاست که اشتهای زیادی برای نفت آفریقا دارد، در حالی که ایالات متحده از منطقه عقب‌نشینی می‌کند و حفره‌ای در نفوذ غرب بر این منطقه باقی می‌گذارد. با این حال، اندیشکده های مختلف اشاره می کنند که چین به طور فزاینده نفت عربی را به نفت خام آفریقا ترجیح می دهد.
در واقع، همانطور که بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی اشاره کرده است، آنگولا در فهرست تامین‌کنندگان اصلی نفت خام چین سقوط کرده است، زیرا پکن به طور فزاینده‌ای به کشورهای عربی شورای همکاری خلیج فارس، روسیه و سایر کشورهای آسیایی روی آورده است.
طبق گزارش ساوت چاینا مورنینگ پست SCMP، در حالی که آنگولا در سال 2010 دومین صادرکننده نفت به چین بود و پس از عربستان سعودی در رتبه دوم قرار داشت، اما در سال گذشته به رتبه 8 سقوط کرد.
مدل آنگولا در سال‌های اولیه به خوبی کار می‌کرد، با استناد SCMP به داده‌های دانشگاه بوستون که نشان می‌داد بین سال‌های 2000 تا 2022، آنگولا 45 میلیارد دلار از چین وام گرفته و بخشی از آن را به صورت نفت بازپرداخت کرده است. اما زمانی که قیمت نفت در سال 2014 در اوج رونق شیل سقوط کرد، آنگولا متوجه شد که مجبور است برای پرداخت بدهی‌های چینی خود در یکی از داستان‌های متعدد مشکلات پول آسان پکن، با شدت بیشتری پمپاژ کند. این کار برای آنگولا غیرممکن بود.
به گزارش فولاد ایران، آنگولا – و سایر تولیدکنندگان نفت آفریقا – برای جذب سرمایه‌گذاران برای توسعه بیشتر میادین نفتی و تقویت زیرساخت‌ها مشکل دارند. آنگولا بارها حتی نتوانسته است به سهمیه تولید اوپک برسد.
امروز آنگولا یکی از تولیدکنندگان کوچک اوپک است که در ماه نوامبر 1.15 میلیون بشکه در روز تولید می کند. تولید آنگولا هنگام پیوستن به اوپک در سال 2007 به 1.66 میلیون بشکه در روز رسید که یک سال بعد به 1.88 میلیون بشکه در روز رسید. از آنجا تولید کشور تا حدودی کاهش یافت، این سهم تا سال 2015 کمی به 80/1 میلیون بشکه در روز کاهش یافت و در سال‌های بعد به افت شدیدی رسید.
سطح فعلی تولید آنگولا کمی بالاتر از هدف اوپک یعنی 1.10 میلیون بشکه در روز است. روابط بین این کشور آفریقای جنوبی و اوپک سال گذشته زمانی که اوپک به امارات متحده عربی چراغ سبز نشان داد تا تولید خود را به میزان 200 هزار بشکه در روز، به 3.2 میلیون بشکه در سال 2024 افزایش دهد، به اوج رسید.
در این میان، چین به طور فزاینده ای به زیرساخت های تولید قابل پیش بینی تر کشورهای خلیج فارس و روسیه روی آورده است. همانطور که گزارش کارنگی اشاره می‌کند، «واردات برای تقریباً همه شرکای اصلی تجاری نفت چین در آسیا بیش از 40 درصد افزایش یافته است، به استثنای ایران که نفت آن از طریق کشورهایی مانند امارات متحده عربی و مالزی منتقل می‌شود.»
مشابه آنگولا، میادین نفتی قدیمی عامل اصلی کاهش تولید بسیاری از تولیدکنندگان آفریقایی، به ویژه نیجریه، همچنین تولیدکنندگان کوچکتر مانند سودان جنوبی، بوده است. و اکنون که توجه به سایر مکان‌های برون‌ساحلی مانند گویان و نامیبیا معطوف شده است، بازیکنان سنتی آفریقا بیشتر پشت سر گذاشته می‌شوند.
چین در این راستا به شدت به سمت شورای همکاری خلیج فارس حرکت می کند و به دنبال پیوند انرژی با عربستان سعودی، امارات، بحرین، کویت، عمان و قطر است.
بر اساس اطلاعات منتشر شده توسط چاینا دیلی، چین در سال گذشته حدود 200 میلیون تن نفت خام و 18 میلیون تن LNG از کشورهای شورای همکاری خلیج فارس وارد کرده است. این رقم یک سوم کل واردات نفت چین و حدود یک چهارم کل واردات گاز طبیعی چین را نشان می دهد.
و این فقط در مورد سوخت های فسیلی نیست. چین پیوندهای شورای همکاری خلیج فارس را در بخش انرژی های تجدیدپذیر و همچنین هسته ای هدف قرار داده است.
هوانگ مینگانگ، اقتصاددان ارشد شرکت ملی هسته‌ای چین، به چاینا دیلی گفت که پکن از زنجیره تامین جامع صنعت هسته‌ای و قابلیت‌های خدمات فنی خود برای ارائه راه‌حل‌های یکپارچه انرژی هسته‌ای به کشورهای عربی استفاده می‌کند.
منبع: Oilprice