پایگاه خبری فولاد ایران- ایالات متحده، بریتانیا، ایتالیا، فرانسه، ژاپن، آلمان و کانادا در این هفته توافقی را برای پایان دادن به استفاده از زغال سنگ برای تولید برق تا سال 2035 امضا کردند. اکنون، بزرگترین سوال این است که آیا G7 کلمات را به عمل تبدیل خواهد کرد یا بهتر بگوییم، آیا می تواند؟
بر اساس داده‌های موسسه غیرانتفاعی Ember ، زغال سنگ به عنوان منبع تولید برق در اقتصادهای G7 حدود 15 درصد از ترکیب انرژی را تشکیل می‌دهد. این مقدار زیادی نیست. با این حال، حداقل برای برخی از اعضای G7 مانند آلمان و ژاپن که به ترتیب 25 و 29 درصد برق مورد نیاز خود را از زغال سنگ تامین می‌کنند، ممکن است ترک زغال سنگ در ترکیب انرژی برای آنها سخت‌تر از حد انتظار باشد.
به گزارش فولاد ایران، وزرای انرژی G7 که در تورین ایتالیا گرد هم آمدند تا این تعهد را امضا کنند، این تصور کلی را ایجاد کردند که واقعا مصمم به پایان دادن به انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از سوزاندن زغال سنگ هستند. آنها ممکن است این کار را انجام دهند. هیچ راه واقع بینانه ای وجود ندارد که در آن باد، خورشید و حتی هسته ای جدید قادر به جایگزینی کامل ظرفیت زغال سنگ از دست رفته باشند. ظرفیت تولید انرژی های بادی و خورشیدی قابل توزیع نیستند و این یکی از دلایل ادامه تقاضا برای هیدروکربن ها است. در همین حال، ساخت یک نیروگاه هسته‌ای جدید، سال‌ها طول می‌کشد، زیرا روند راکتورهای کوچک مدولار اخیراً قدرت خود را از دست داده است و رآکتورهای بزرگ قدیمی به عنوان تنها نوع آزمایش‌شده و آزمایش‌شده هسته‌ای باقی مانده‌اند. بنابراین، تقاضای گاز برای برآورده کردن جهش تقاضا از سوی G7 افزایش خواهد یافت و آنچه در اروپا و آسیا در سال 2022 اتفاق افتاد، اما در مقیاس بزرگ‌تر و احتمالاً تکرار می‌شود.
بنابراین، مشخص نیست که آیا G7 می‌تواند زغال‌سنگ را به‌طور کامل کنار بگذارد یا خیر. اما حتی اگر این کار را انجام دهند - هر چقدر هم که هزینه آن بالا باشد - این کار بقیه جهان را شروع به استفاده از زغال سنگ بیشتر خواهد کرد، به این دلیل که حتی ارزان تر می شود. اثر خالص خروج گروه هفت از زغال سنگ، در صورت تحقق، ممکن است در واقع به انتشار جهانی بیافزاید.
منبع: Oilprice