پایگاه خبری فولاد ایران - طبق گفته دانشمندان، روز کامل باید 86400 ثانیه باشد: 24 ساعت برای چرخش زمین به دور محور خود، 60 دقیقه در هر ساعت و 60 ثانیه در هر دقیقه. اما دقت ظاهری این محاسبات ساده، واقعیت آشفته اجرام سیاره‌ای را نادیده می‌گیرد. نیروهای جزر و مدی، همراه با جریان‌های چرخشی در هسته زمین و توزیع مجدد صفحات یخی در سطح آن، باعث می‌شوند که زمان چرخش سیاره از سالی به سال دیگر کمی متفاوت باشد.
برای مثال، سال کبیسه 1972 باید 31622400 ثانیه می بود. با این حال، با محاسبه ثانیه های اتمی، سفر کامل زمین به دور خورشید 31622401.14 طول کشید. در نتیجه، دو ثانیه اضافی اضافه شد: اولین "ثانیه های کبیسه". یکی، در 30 ژوئن همان سال، این تاخیر را جبران کرد. دومی یک مورد اضافی قریب الوقوع را پیش بینی کرد و به آخرین دقیقه آخرین روز سال اضافه شد.
برای مدتی، ثانیه های کبیسه یک برنامه ثابت بود. به دلیل شتاب تدریجی در چرخش زمین که به ثانیه‌های خورشیدی اجازه می‌دهد به ثانیه‌های اتمی برسد، از آن زمان دیگر هیچ‌گونه شتابی وجود نداشته است. در واقع، طی چند سال آینده، افراد سرویس بین‌المللی چرخش زمین (iers)، که تصمیم می‌گیرند چه زمانی ثانیه‌های کبیسه باید سقوط کنند، ممکن است نیاز داشته باشند که یک «ثانیه کبیسه منفی» کاملاً جدید را اجرا کنند. یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که تغییرات آب و هوایی باعث می‌شود که وقت اضافی برای چرخش زمین به ارمغان بیاورد.
به گزارش فولاد ایران، در مقاله‌ای که ماه گذشته در مجله نیچر منتشر شد، دانکن آگنیو، ژئوفیزیک‌دانی که به زمان‌سنجی در دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو علاقه‌مند است، عوامل مختلفی را که باعث سرعت بخشیدن به چرخش زمین می‌شوند، از هم جدا کرد. برای انجام این کار، او از طیف وسیعی از منابع داده از جمله اندازه‌گیری لیزری فاصله بین زمین و ماه، اختلالات گرانش زمین، و سوابق کسوف‌های باستانی استفاده کرد. او نتیجه گرفت که تا حدودی مسئول افزایش سرعت اخیر، جریان هایی هستند که در هسته مذاب زمین موج می زند. ذوب شدن ورقه یخ قطبی از پایان آخرین عصر یخبندان، 12000 سال پیش، باعث شده است که زمین سریعتر بچرخد و ناپدید شدن بعدی آنها باعث شد که پوسته زمین دوباره بچرخد و کروی تر شود. این باعث شتابی در چرخش سیاره شد.
دکتر اگنیو همچنین اثراتی را در جهت دیگر پیدا کرد. در دهه های اخیر، تغییرات اقلیمی باعث کوچک شدن ورقه های یخی گرینلند و قطب جنوب شده است و توده آب را از خشکی و به اقیانوس ها منتقل کرده است. با کاهش جرم هر دو ناحیه، مذاب کشش گرانشی آنها را کاهش می‌دهد. آب از دست رفته از ورقه یخی گرینلند به طور قابل توجهی در اطراف استوا و در نیمکره جنوبی جمع می شود. این بدان معناست که دور کمر زمین در حال ضخیم شدن است. این اثر زیاد نیست ولی بر حسب میلی متر در سال اندازه گیری می شود، اما با این وجود برای اعمال یک اثر ترمز بر روی چرخش زمین کافی است.
منبع: اکونومیست