جایگاه نفت در هدف جدید رشد اقتصادی چین

پایگاه خبری فولاد ایران- رشد اقتصادی خیره کننده چین تقریباً به تنهایی مسئول ابر چرخه کالاها از اواخر دهه 1990 تا شروع جنگ قیمت نفت 2014-2016 بود. مشخصه این امر افزایش مداوم قیمت کالاهای کلیدی است که کشور در توسعه چشمگیر اقتصادی خود به آن نیاز داشت. در سال 2013، چین به بزرگ‌ترین واردکننده خالص کل نفت و سایر سوخت‌های مایع در جهان تبدیل شد و تا اواخر سال 2017، نرخ رشد اقتصادی همچنان بالا به این کشور اجازه داد تا از ایالات متحده به عنوان بزرگترین واردکننده ناخالص ناخالص سالانه نفت خام در جهان پیشی بگیرد.
به گزارش فولاد ایران، در اواخر سال 2019، بیشتر این فعالیت ها متوقف شد، زیرا کووید به این کشور رسید، و رکود اقتصادی با مدیریت شدید سیاست «کووید صفر» این ویروس تشدید شد. از همه گیری هفته گذشته شاهد آن بودیم که چین رسماً هدف رشد اقتصادی خود را برای سال 2024 "حدود 5 درصد" اعلام کرد.
اکنون با توجه به جایگاه پایدار چین به عنوان بزرگترین واردکننده ناخالص نفت در جهان، سوال کلیدی این است که آیا می توان دوباره به این هدف دست یافت؟
یکی از عواملی که نمی توان در این سوال دست کم گرفت اراده سیاسی محض برای اطمینان از تحقق این هدف رشد است. شخصیت های سیاسی ارشد چین - از جمله رئیس جمهور شی جین پینگ - به شدت از پتانسیل بیکاری بالای جوانان ناشی از رشد اقتصادی پایین برای تبدیل شدن به اعتراضات گسترده آگاه هستند. آنها می‌دانند که درست قبل از سلسله شورش‌های خشونت‌آمیز در سال 2010 که آغاز بهار عربی بود، متوسط بیکاری جوانان در این کشورها 23.4 درصد بود. به همین دلیل است که چین پس از اینکه آمار ژوئن 2023 نشان داد که این نرخ بیکاری در بالاترین سطح خود یعنی 21.3 درصد - بسیار نزدیک به سطح بهار عربی - بود، انتشار داده های بیکاری جوانان را متوقف کرد.
نوامبر گذشته شاهد آغاز تظاهرات ضد کووید در چین بودیم. در چین از دیرباز رضایت مردم برای بیشتر چیزها اساسی بوده است و اینکه دولت آنچه را که نیاز دارند و می خواهند، مثل غذا، محل زندگی، شغل، آموزش، مراقبت های بهداشتی و فرصت های پیشرفت برای فرزندانشان فراهم کند. به همین دلیل است که در پایان سال 2023، برای داشتن فرصت های بیشتر، دستور داد چندین اقدام محرک جدید برای اطمینان از دستیابی به هدف رشد اقتصادی دولت در دستور کار قرار گرفته است.
این شامل 828 میلیارد یوان (115 میلیارد دلار) از قراردادهای بازخرید معکوس است که توسط بانک خلق چین (PBOC) در 20 اکتبر اعلام شد. در همان روز، بانک مرکزی نرخ پایین وام دهی را برای نرخ اصلی وام یک ساله (3.45 درصد) و برای نرخ پنج ساله (4.2 درصد) حفظ کرد و ضمناً اشاره کرد که در صورت نیاز ممکن است تسهیلات پولی بیشتری اعمال شود. . بعلاوه، در 24 اکتبر، 1 تریلیون یوان انتشار اوراق قرضه دولتی ویژه جدید تصویب شد و این اوراق در Q4 قرار گرفت. کانال های خبری دولت چین اعلام کردند که درآمدهای اوراق قرضه به دولت های محلی برای کمک به رشد تخصیص خواهد یافت.
علاوه بر این، نشانه هایی وجود دارد که تجارت چین در سطح جهان دوباره شروع به رشد قابل توجهی کرده است. صادرات 7.1 درصد نسبت به سال قبل افزایش یافت و به 528 میلیارد دلار در ژانویه و فوریه رسید که در پی افزایش 2.3 درصدی در دسامبر 2023 و پیش از پیش بینی بازار برای رشد 1.9 درصدی بود. این در مازاد تجاری آن منعکس شد که در دوره ژانویه و فوریه به 125 میلیارد دلار در مقایسه با 104 میلیارد دلار در مدت مشابه سال قبل افزایش یافت.
بعید است که تجارت جهانی قوی‌تر به تنهایی برای دستیابی به رقم رسمی رشد «حدود 5 درصد» کافی باشد و پکن باید برای رسیدن به هدف خود سرمایه گذاری زیرساختی خود را افزایش دهد و برای انجام این کار باید بر دو مانع کلیدی غلبه کند.
اولین مانع، کمبود پول در دولت محلی برای چنین پروژه‌هایی است، و برای مقابله با این موضوع، دولت احتمالاً موضع مالی گسترده‌تری را در نظر می‌گیرد و دولت مرکزی بدهی بیشتری را به عهده می‌گیرد و دوباره به مقامات استانی ضعیف‌تر توزیع می‌کند.
دومین مانع، فقدان پروژه‌هایی است که اهداف بلندمدت سیاست شی را ارتقاء دهد، و در اینجا موقعیت مالی گسترده ممکن است نشان دهد که پکن در حال تغییر موضع چرخه‌ای حامی رشد است.
توسعه مالی و افزایش تجارت احتمالاً منجر به افزایش تقاضا برای نفت از چین می شود، برخلاف نوع رشدی که در سال 2023 حاکم بوده است. به گفته آژانس بین‌المللی انرژی، افزایش تقاضای جهانی نفت قرار است از 2.3 میلیون بشکه در روز در سال 2023 به 1.2 میلیون بشکه در روز در سال جاری کاهش یابد، اما چین همچنان پیشرو این رشد تقاضا خواهد بود. همچنین لازم به ذکر است که ارزش اقتصاد چین 18 تریلیون دلار و هند 3 تریلیون دلار است. این بدان معناست که حتی اگر رشد چین از هدف "حدود 5 درصد" خود کمتر باشد، نرخ رشد سالانه حتی 4.5 درصد به این معنی است که چین هر چهار سال یک بار به اندازه اقتصاد هند به اقتصاد خود اضافه می کند.

منبع: Oilprice