پایگاه خبری فولاد ایران- در میدتاون منهتن، در ضلع غربی، در نزدیکی کارنگی هال، ساختمانی 26 طبقه، 1740 برادوی قرار دارد که یک شرکت سرمایه گذاری بلک استون، آن را به قیمت 605 میلیون دلار در سال 2014 خرید. اکنون اکثر واحدهای این ساختمان خالی هستند و با غروب خورشید، مشکل اساسی روشن می شود: کار از خانه به معنای کمتر شدن مستاجران آن است.
به گزارش فولاد ایران، این یک مشکل جدید نیست. بسیاری از ساختمان ها از زمان شیوع کووید-19 خالی مانده اند. در ابتدا، مالکان امیدوار بودند تا پایان همه‌گیری منتظر بمانند، اما کارکنان به کندی بازگشتند، بنابراین کارفرمایان در نهایت کوچک‌سازی کردند. نرخ اجاره، به ویژه در ساختمان های کهنه تر، افزایش یافت. سپس نرخ بهره افزایش یافت. بیشتر ساختمان های تجاری از طریق وام های پنج یا ده ساله تأمین مالی می شوند. و بسیاری از این وام ها به زودی تامین مالی مجدد خواهند شد، در حالی که نرخ ها به طرز دردناکی بالا باقی می مانند. حدود 1 تریلیون دلار از وام های املاک تجاری آمریکا در دو سال آینده تسویه خواهد شد، مبلغی که نشان دهنده یک پنجم کل بدهی ساختمان های تجاری است.
اخیرا تعدادی از ساختمان های اداری در شهرهای بزرگ با کمتر از نیمی از قیمت های قبل از همه گیری معامله شده اند. این نوع زیان‌ها، دارایی بسیاری از مالکان را از بین می‌برد و بانک‌ها را مجبور می‌کند زیان‌های سنگین خود را ببلعند. در هفته های اخیر بانک جامعه نیویورک (nycb)، یک وام دهنده متوسط؛ Aozora Bank، یک مؤسسه ژاپنی که وام‌های املاک تجاری آمریکا را دریافت کرد و Deutsche Pfandbrief، یک شرکت آلمانی که در معرض دفاتر قرار دارد، همگی اخبار بدی را در مورد دفاتر وام خود گزارش کردند و شاهد سقوط سهام خود بودند.
در همین حال، بحران املاک چین در حال حادتر شدن است. با مشکل پرتفوی داخلی، برخی از سرمایه گذاران چینی که در سرتاسر جهان ملک خریداری کرده اند، ممکن است نیاز به جمع آوری پول نقد داشته باشند و ممکن است شروع به تخلیه دارایی های خارج از کشور کنند و ارزش املاک را کاهش دهند. بنابراین، جای تعجب نیست که حرکت به سمت کار از خانه می تواند منجر به یک فاجعه مالی شود.
بین سال های 2007 و 2009 املاک مسکونی در آمریکا یک سوم ارزش خود را از دست دادند. شوک مشابه امروز 16 تریلیون دلار را از ارزش املاک را از بین می برد. حتی اگر هر ساختمان اداری در آمریکا به نحوی ارزش خود را از دست بدهد، زیان باز هم فقط یک چهارم آن اندازه خواهد بود. علاوه بر این، وام دهندگان در برابر ضرر و زیان در املاک تجاری بهتر از آنها در برابر وام دهندگان در نوع مسکونی محافظت می شوند. در حالی که وام های دومی اغلب نزدیک به 100٪ ارزش یک خانه بود، حتی بلندپروازانه ترین وام های تجاری املاک تنها 75٪ از ارزش یک ساختمان را پوشش می دهند.
زخمی که توسط اموال تجاری بر سیستم مالی وارد می شود به بهترین وجه به زخم ناشی از لغزش یک چاقوی آشپزخانه تشبیه می شود. این زخم بد، بدیهی و دردناک است. ممکن است نیاز به بخیه باشد. اما بعید است که به قربانی آسیب جدی وارد کند.
منبع: اکونومیست