پایگاه خبری فولاد ایران- در سال 1943 رئیس جمهور فرانکلین روزولت اعلام کرد که "دفاع از عربستان سعودی برای دفاع از ایالات متحده حیاتی است." روزولت در اوایل سال 1945 با پادشاه پادشاهی، ملک بن سعود، دیدار کرد تا روابط بین دو کشور را تقویت کند و راه را برای یک معاهده دفاعی متقابل در سال 1951 هموار کند. ایده این بود که در ازای دسترسی به این کشور به نفت، حفاظتی برای عربستان سعودی فراهم شود.
طبق اخبار هفته گذشته، وزارت انرژی عربستان سعودی به شرکت نفتی دولتی آرامکو دستور داد که از حداکثر ظرفیت کنونی تولید نفت خود که 12 میلیون بشکه در روز است، تجاوز نکند. به عبارت دیگر، هرگونه برنامه توسعه را متوقف کرد.
این آخرین یادآوری است که عربستان سعودی دیگر یک پمپ نفت تماماً متعلق به ایالات متحده نیست. در سال 2008، ملک عبدالله گفت که می‌خواهد مقداری از نفت پادشاهی را برای نسل‌های آینده ذخیره کند و وزیر انرژی این کشور نیز پیشنهاد کرد که 12.5 بشکه در روز حد مجاز عربستان سعودی است.
به گزارش فولاد ایران، حتی با وجود افزایش تولید داخلی ایالات متحده در دهه گذشته، آنچه برای تولید و صادرات نفت عربستان رخ می‌دهد برای ایالات متحده و جهان اهمیت زیادی دارد، زیرا عربستان سعودی از هر دوی آنها سهم برتری دارد و تغییرات در تولید عربستان می تواند اثرات نامتناسبی بر قیمت و عرضه جهانی نفت داشته باشد.
یکی از دلایل تمایل عربستان سعودی برای محدود کردن تولید نفت ممکن است این باشد که مصرف داخلی به طرز هوشمندانه ای از ابتدای هزاره افزایش یافته است. در حالی که پادشاهی برای درآمدهای صادراتی تقریباً به طور انحصاری به فرآورده های نفتی متکی است، جمعیت رو به رشدی نیز دارد که در صورت کاهش عرضه نفت در آینده به دلیل مالیات زیاد و فرسوده شدن میادین، ممکن است ناراضی شوند.
واقعاً جای تعجب نیست که با وجود روابط طولانی مدت امنیتی و اقتصادی بین ایالات متحده و عربستان سعودی، عربستان سعودی تولید نفت خود را در سال ها و شاید دهه های آینده محدود خواهد کرد. این پادشاهی مدت طولانی است که این را نشان می دهد. آنچه سخت تر است درک این است که چرا ایالات متحده و جهان از سیاست که آینده انرژی عربستان را هدایت می کند، شگفت زده می شوند.
منبع: Oilprice