پایگاه خبری فولاد ایران- به تغییرات آب و هوایی فکر کنید. ذهن فوراً به سمت ذوب شدن یخ‌ها، دشت‌های خشک، آتش‌سوزی جنگل‌ها و غرق شدن جزایر گرمسیری می‌رود. اما تاثیر افزایش دما نه تنها در خارج از شهرها، بلکه در مناطق شهری نیز احساس خواهد شد.
گزارشی که به سفارش شهردار لندن در این هفته انجام شد، احتمال «موج گرمای شدیدتر و مکرر، بارندگی شدیدتر، سیل ناگهانی و بالا آمدن سطح دریا» در پایتخت بریتانیا را برجسته کرد. این یادآور آن است که شهرهای سراسر جهان - جایی که بیش از 80 درصد تولید ناخالص داخلی جهانی و اکثریت جمعیت کره زمین در آن زندگی می کنند - نیز در معرض تهدید جدی قرار دارند.
به گزارش فولاد ایران، بنادر بزرگ شهری - از جمله بنادر سواحل شرقی و غربی آمریکا - در دهه‌های آینده به طور فزاینده‌ای در معرض باتلاقی شدن هستند. شاخص تغییرات آب و هوای شهری در سال 2050 که توسط Nestpick، تهیه شده است، طیفی از شهرهای پردرآمد و کم درآمد را در معرض خطر افزایش سطح دریا قرار می دهد. این شامل بانکوک در رتبه اول است، جایی که OECD پیش بینی کرده است که بیش از 5 میلیون نفر از ساکنان آن ممکن است تا دهه 2070 در معرض سیل قرار گیرند. آمستردام، شنژن و دبی نیز در رتبه 10 شهر در معرض بیشترین خطر قرار دارند.
این تنها شهرهای ساحلی نیستند که با چالش روبرو هستند. بسیاری از شهرهای حاشیه رودخانه از جمله پاریس، قاهره و دهلی نو نیز در معرض خطر سیل هستند، در حالی که شهرهای دورتر از آب جاری در معرض خطر خشکسالی قرار دارند، مانند فونیکس، برازیلیا و مکزیکو سیتی.
انتظار می رود تعداد شهرهایی که در معرض گرمای شدید قرار دارند تا سال 2030 تقریباً سه برابر شود. همچنین انتظار می رود رویدادهای آب و هوایی نیز شدیدتر و مکرر شوند.
هزینه های انسانی و اقتصادی آن می تواند بسیار زیاد باشد. در کشورهای جوان و با رشد سریع آفریقایی و آسیایی، شهرنشینی قرار است بدون وقفه ادامه یابد. این امر میلیون ها شهرنشین فقیر دیگر را مستقیماً در معرض خطر سیل، بیماری های گرما و قحطی قرار می دهد. اثر جزیره گرمایی شهری - جایی که شهرها به دلیل به دام افتادن گرما و انتشار گازهای گلخانه ای از ساختمان ها نسبت به مناطق روستایی گرمتر هستند - نیز می تواند با افزایش جمعیت و فعالیت اقتصادی تشدید شود.
طبقات تجاری، آسمان خراش ها و کارخانه ها در مراکز شهری در خطر غیرقابل سکونت شدن هستند. طبق گزارش C40، شبکه ای از شهرداران شهرها، سیل و خشکسالی مرتبط با آب و هوا می تواند سالانه 194 میلیارد دلار هزینه برای شهرهای بزرگ جهان داشته باشد.
با توجه به اینکه هدف توافقنامه آب و هوای پاریس برای محدود کردن گرمایش زمین به 1.5 درجه سانتیگراد یا بسیار کمتر از 2 درجه سانتیگراد به طور بالقوه از دسترس خارج می شود، شهرها باید در تلاش های سازگاری و تاب آوری خود تغییراتی اساسی ایجاد کنند.
دولت اندونزی قصد دارد پایتخت خود، جاکارتا را که 40 درصد آن اکنون در زیر سطح دریا قرار دارد، رها کند و پایتخت جدیدی در بیش از 1000 کیلومتر دورتر بنا کند. برخی دیگر با سبز کردن شهرها با پارک ها و باغ ها شروع کرده اند که به خنک کردن فضای شهری و کاهش خطر سیل کمک می کند. اما بسیاری از شهرها اقدامات کافی انجام نمی دهند.
گزارش در مورد لندن بیان می‌کند که این پایتخت برای تأثیرات تغییرات آب و هوایی «آمادگی کافی» ندارد. سبز کردن و مقاوم‌سازی زیرساخت‌های اغلب قدیمی در فضاهای شهری متراکم پیچیده، مخرب و پرهزینه است.
قوانین برنامه ریزی ممکن است نیاز به اصلاح داشته باشند و مناطق محلی نیز به قدرت و منابع برای تطبیق شهرهای خود نیاز دارند. سرمایه گذاری در دفاع در برابر سیل، راه حل های مهندسی زمین و فناوری سبز نیز باید افزایش یابد.
وام دهندگان منطقه ای و چندجانبه می توانند از شهرهای کشورهای در حال توسعه حمایت مالی کنند. چالش های سیاسی نیز وجود دارد. با این وجود ضروری است که دولت های ملی و محلی راهی برای عبور از مشکلات بی شمار پیدا کنند. در غیر این صورت، اقتصاد شهری آنها تحت فشار فزاینده‌ای قرار خواهند گرفت و مشکلات آنها در این روند چند برابر خواهد شد.
منبع: فایننشال تایمز