پایگاه خبری فولاد ایران- وقتی نوبت به دزدان دریایی برای جریان یافتن شریان های تجارت جهانی می رسد، قطعا ایالات متحده کشور مورد علاقه شماست. برای چندین دهه، نیروی دریایی آمریکا در خطوط کشتیرانی جهان گشت زنی کرده است تا از غارتگران دریایی جلوگیری کند. این امر در مورد حوثی‌ها که حملاتشان به کشتی‌های کانتینری و کشتی‌های نیروی دریایی آمریکا در دریای سرخ، ترافیک تجاری را از طریق کانال سوئز به شدت محدود کرده است، چالش بسیار سخت‌تری است.
وضعیت کنونی تاکید می کند که حیاتی ترین کار ایالات متحده برای حفاظت از زنجیره تامین در موقعیت های سخت ژئوپلیتیکی و نظامی است. اما انگیزه های آن بیشتر استراتژیک است تا اقتصادی، که می تواند اقدامات آن را فقط به طور مبهم مفید کند.
به گزارش فولاد ایران، ایالات متحده کشوری است که ظاهراً اهمیت چندانی به سیستم چندجانبه نمی‌دهد و حتی معاهده حقوق دریای سازمان ملل را تأیید نکرده است.
طبق آمار اندیشکده مرکز توسعه جهانی، ایالات متحده 0.21 درصد از درآمد ناخالص ملی را صرف گشت زنی در خطوط کشتیرانی می کند که سه برابر بیشتر از بریتانیا در رتبه دوم است. درست است، در برخی از مناطق آلوده به دزدان دریایی مانند دریاهای سومالی، ده ها کشور دیگر به آن ملحق شده اند - از جمله در اتحادیه اروپا، که در سال 2008 آتالانتا، اولین عملیات دریایی جمعی خود را آغاز کرد. حملات دزدان دریایی سومالی، که صدها مورد در سال انجام می شد، عملاً از بین رفته است.
ایالات متحده غالباً یک قدرت ضروری است، اما عمدتاً برای به دست آوردن منافع اقتصادی مستقیم درگیر نیست. سیاست خارجی ایالات متحده ممکن است به طور اتفاقی برای تجارت جهانی در این موارد خوب باشد، اما لزوماً از روی طراحی نیست. این ما را به رویدادهایی در دریای سرخ می رساند. حوثی ها مشتی دزد قایق های موتوری نیستند. آنها شبه‌نظامیانی با انگیزه ایدئولوژیک هستند که حملات آنها با کاهش ترافیک کانال سوئز ضربه جدی به تجارت جهانی وارد می کند و کشورهای کمی در داخل یا خارج از منطقه طرفدار آنها هستند. اما این احساس وجود دارد که حوثی‌ها احتمالاً به کشتی‌ها حمله نمی‌کردند، اگر آمریکا چنین حمایتی از اسرائیل در جریان حمله به غزه ارائه نمی‌کرد.
به این ترتیب، با توجه به محکومیت گسترده بین المللی تاکتیک های اسرائیل، ایالات متحده متحدان نسبتا کمتر قابل اعتمادی دارد که آماده پیوستن به یک جنگ هستند. حملات اولیه ایالات متحده به حوثی‌ها شامل بریتانیا و حمایت غیرعملیاتی برخی از متحدان دیرینه استرالیا، کانادا و هلند نیز می‌شد. اما بحرین تنها کمک کننده از خاورمیانه بود. اتحادیه اروپا و سایر کشورهای اروپایی می گویند که کمک خواهند کرد، اما عمدتاً با عملیات پشتیبانی و اسکورت. چین و هند که هر دو منافع تجاری آشکاری در باز نگه داشتن کانال دارند، از نظر نظامی درگیر نیستند. این مصر است که بیش از هر چیز از آن رنج می برد و درآمدهای آن از هزینه های ترانزیت کانال که منبع اصلی ارز خارجی است، امسال 40 درصد کاهش یافته است. اما جرأت نمی کند به طور علنی به حمله علیه شبه نظامیانی که از آرمان فلسطین حمایت می کنند، بپیوندد.
به عبارت دیگر، ارتش ایالات متحده در تلاش است تا یک مسیر تجاری را باز نگه دارد، اما انگیزه آن بیشتر ژئوپلیتیک است تا منافع مستقیم اقتصادی، و بر این اساس گروه متحدانش محدود است. چنین انگیزه هایی، به طرز نگران کننده ای، تحت تأثیر تغییرات سیاسی در واشنگتن نیز قرار دارند. حفاظت از اروپا در برابر روسیه و حمایت از تایوان در برابر چین، سیاست مورد توافق آمریکا برای دهه ها بوده است. اما، مانند بسیاری از مسائل امنیتی، یک دوره ریاست جمهوری دیگر برای دونالد ترامپ ممکن است شاهد تغییر این رویه باشد. ترامپ گفته است که از حمایت اوکراین خودداری خواهد کرد، اقدامی که بدون شک چین را جسور خواهد کرد. غرایز انزوا گرایانه به علاوه عصبانیت از تایوان که ظاهراً تجارت نیمه هادی را از ایالات متحده می گیرد، ممکن است او را تشویق کند که حمایت ایالات متحده از تایپه را کنار بگذارد. این می تواند برای سیستم تجاری فاجعه بار باشد. این نشان دهنده خطر تجارت جهانی تحت حمایت ایالات متحده است که سیاست خارجی آن فقط به طور متناوب با منافع تجاری همسو است. اما از آنجایی که هیچ قدرت تجاری یا نظامی بزرگ دیگری که ظاهراً مایل یا قادر به ایفای نقش خود در محافظت از نقاط آسیب‌پذیر در اقتصاد جهانی نیست، این خطری است که جهان با آن مواجه است.
منبع: فایننشال تایمز