چگونه آمریکا به طور تصادفی یک دستگاه پول مجانی برای بانک ها ساخت؟

پایگاه خبری فولاد ایران- نرخ های بهره بالاتر هم بانکداران آمریکا را هم نابود کرده و هم ثروت را به همراه داشته است. کمتر از یک سال پیش، افزایش نرخ‌ها باعث شد بانک سیلیکون ولی (svb) و سپس First Republic، بزرگترین بانک ها از سال 2008 سقوط کنند. یکی از دلایل عدم گسترش بحران در سال 2023 این است که فدرال رزرو با یک برنامه وام جدید و سخاوتمندانه آن را مهار کرد. متأسفانه، این هزینه ای را به همراه داشته است که فدرال رزرو باید پیش بینی می کرد. به لطف چرخش دیگری در چشم انداز نرخ بهره، مداخله آن به یک ماشین پول آزاد برای هر بانکی که به اندازه کافی گستاخ بتواند از آن بهره برداری کند، افزایش یافته است.
برنامه تامین مالی مدت بانکی (btfp) به بانک ها وام هایی ارائه می دهد که در برابر ارزش اسمی اوراق خزانه داری تضمین شده باشند. ایده این بود که در صورت فرار سپرده گذاران، بانک های متزلزل مجبور به فروش اوراق خزانه برای جمع آوری پول نقد شوند. در مورد سیلیکون ولی، فروش ناگهانی بانک باعث زیان شد، زیرا نرخ های بالاتر قیمت اوراق قرضه بلندمدت را بسیار کمتر از ارزش اسمی آنها کرده بود. ولی برنامه تامین مالی مدت بانکی btfp به جای ارزش بازار، ارزش اسمی اوراق بهاداری را که وام‌هایش در برابر آنها تضمین شده است را به آن وام می‌دهد.
اما امروزه btfp خودش مشکل ایجاد می کند. نرخ بهره ای که بانک ها باید برای استقراض بپردازند، با حق بیمه اندک، منعکس کننده نرخ بهره یک ساله تعیین شده در بازارهای مالی است. این به نوبه خود بر اساس پیش‌بینی میانگین نرخ سیاست فدرال رزرو در سال آینده است. از آنجایی که سرمایه گذاران شرط بندی می کنند بانک مرکزی نرخ ها را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد، هزینه استقراض امروز تنها 4.8 درصد است. با این حال، از آنجایی که این کاهش نرخ ها هنوز اتفاق نیفتاده است، فدرال رزرو هنوز 5.4 درصد از موجودی نقدی بانک ها را پرداخت می کند.
به عبارت دیگر، بانک‌ها می‌توانند صرفاً برای ایجاد اسپرد 0.6 درصدی بدون ریسک و به هزینه بانک مرکزی وام بگیرند. اگر کاهش نرخ‌های مورد انتظار اتفاق بیفتد، بانک‌ها نباید از حاشیه سود منفی متحمل شوند، زیرا آنها می‌توانند وام‌ها را زودتر بازپرداخت کنند، گزینه‌ای ارزشمند که فدرال رزرو در واقع بیهوده آن را واگذار کرد.
به طور طبیعی، استفاده از btfp افزایش یافته است. از ابتدای نوامبر، موجودی های معوق از 109 میلیارد دلار به 147 میلیارد دلار افزایش یافته است. مطمئن نیستیم که همه اینها آربیتراژ است، اما در همان دوره ارزش اوراق قرضه افزایش یافته است و مشکلی را که btfp برای رفع آن طراحی شده بود، کاهش داده است. این به شدت نشان می دهد که انگیزه وام گرفتن جدید فرصت طلبی است تا ضرورت. و از آنجایی که فدرال رزرو متعلق به مالیات دهندگان است، پول رایگانی که بانک ها جمع می کنند به هزینه مالیات دهندگان می رسد.
فدرال رزرو چه باید بکند؟ در گرماگرم بحران، آن را با عجله وعده داد که btfp را تا مارس 2024 باز نگه دارد. از آن زمان به شدت اشاره کرد که تسهیلات از آن زمان اعطای وام های جدید را متوقف خواهد کرد. بستن زودهنگام btfp می تواند اعتبار وعده های فدرال رزرو را تضعیف کند. اما باید فوراً نرخ بهره وام‌های جدید را اصلاح کند، یا برای ردیابی نرخ سیاست خود یا برای قیمت مناسب گزینه پیش‌پرداخت را انتخاب کند. هر یک از این اصلاحات، دامنه آربیتراژ را حذف می کند.
به گزارش فولاد ایران، در بحران بعدی، فدرال رزرو باید مداخلات خود را با دقت بیشتری طراحی کند. یک قانون بانک مرکزی به نام والتر باگهوت، ویراستار قرن نوزدهمی اکونومیست، تجویز می‌کند که بانک‌های مرکزی باید آزادانه به مؤسسات بدهکار که توسط بانک‌ها تهدید می‌شوند، در برابر وثیقه خوب و با نرخ سود جریمه وام دهند. فدرال رزرو با اعطای وام با نرخ های سخاوتمندانه و به بانک هایی که ممکن است بر اساس نرخ به بازار ورشکست شوند، احتمالاً هر سه شرط باگهوت را نقض کرده است. بحران در سال 2023 زشت بود، اما راه حل نیز چندان زیبا نبود.

منبع: اکونومیست