پایگاه خبری فولاد ایران- دو دلیل کلیدی وجود دارد که چرا چین، روسیه و ایالات متحده برای مدت طولانی تلاش می کنند تا کنترل بخش گاز عراق را تضمین کنند: اندازه بالقوه عظیم و اهمیت ژئوپلیتیکی فوق العاده. اعطای قرارداد بزرگ ساخت، مالکیت، بهره برداری و انتقال در هفته گذشته به یکی از شرکت های تابعه شرکت گاز چینی پتروچاینا برای توسعه میدان گازی خشکی نهر بن عمر، سیگنال روشنی از چگونگی این رقابت است.
به گزارش فولاد ایران، همچنین، پتروچاینا در هفته قبل سهام اکسون موبیل ایالات متحده در نقش اپراتور اصلی میدان نفتی غول پیکر غرب قرنا 1 عراق را مال خود کرد.
برای چین، بخش گاز عراق نه تنها بسیار عظیم است، بلکه به شدت به بخش نفت آن نیز متصل است و به این کشور اجازه می دهد تا از قراردادهای به دست آمده در میادین گازی عراق برای حضور گسترده تر در سراسر میادین نفتی خود استفاده کند. دلیل این امر این است که حدود 70 درصد از ذخایر گازی عراق با میادین نفتی "مرتبط" است و اکثر این میادین در جنوب شرقی عراق، در داخل و اطراف مرکز نفتی اصلی آن (بصره) قرار دارند.
بزرگترین این ذخایر گازی مرتبط در میدان‌های نفتی غول‌پیکر قرنه غربی، رمیله، ناصریه، مجنون، حلفایه، زبیر و نهر بن عمر است. از سوی دیگر، بیشتر ذخایر گاز غیر مرتبط در شمال عراق، به ویژه در منطقه نیمه خودمختار کردستان یافت می شود.
تلاش های چین برای امضای "توافقنامه چارچوبی جامع عراق و چین" تا حد زیادی توسط پکن در جهت تضمین کنترل بر این مناطق جنوبی و میادین نفتی مرتبط با گاز آنها بوده است. این کار پس از آن انجام شد که روسیه، متحد اصلی ژئوپلیتیکی چین، کنترل کل بخش نفت کردستان را در اواخر سال 2017 به دست گرفت و کنترل زیادی بر گاز غیرمرتبط آن نیز به دست آورد.
به سختی می توان به طور قطعی گفت که چه مقدار گاز در سراسر عراق وجود دارد، زیرا بسیاری از ذخایر نفتی بالقوه این کشور کشف نشده باقی مانده است. به طور رسمی، عراق هنوز حدود 145 میلیارد بشکه ذخایر اثبات شده نفت خام دارد که حدود 8 درصد کل ذخایر نفت خام جهان است. اما همزمان با تولید این ارقام رسمی، وزارت نفت اعلام کرد که منابع کشف نشده کشور حدود 215 میلیارد بشکه است.
منبع: Oilprice