پایگاه خبری فولاد ایران- در نحوه واکنش دموکراسی های غربی به وقایع اسرائیل از زمان آغاز عملیات نظامی در غزه، چیز شگفت انگیزی وجود دارد که من آن را پایان نفاق می نامم. رئیس جمهور جو بایدن را در نظر بگیرید. او در دو نوبت علناً گفته است که اسرائیل در حال انجام "بمباران بی رویه" در غزه است که یک جنایت جنگی بر اساس قوانین بین المللی است. وکلا حتی استدلال کرده اند که اظهارات او به منزله اعتراف به کمک و مشارکت در جنایات جنگی است.
به نظر می‌رسید که هنری کیسینجر فقید بهتر می‌دانست و نگران نقش ریاکاری در امور جهانی بود، اقدامی متعادل بین نیاز به هنجارها و نیاز به همان اندازه مهم برای شکستن گهگاهی آنها.
در مقابل، بایدن بخش آرام را با صدای بلند می گوید. تیم او، از سالیوان گرفته تا بلینکن و جان کربی وصف ناپذیر، از او الگو گرفته اند. آنها به طور مداوم حتی از ذکر قوانین بین المللی یا اصول جهانی خودداری کرده اند و ترجیح می دهند اشاره کنند که اسرائیل "شریک نزدیک" است. برای یک شریک، همه چیز مجاز است، از جمله تخریب عمدی بیمارستان ها و مدارس. وقتی روسیه این کار را در اوکراین انجام داد، بلینکن و کربی آن را وحشیانه خواندند. کربی گفت: «ضربه زدن به زمین‌های بازی، مدارس، بیمارستان‌ها، فجور مطلق است.» او درباره روسیه صحبت می کرد نه اسرائیل. در پاسخ به این سوال که اگر اسرائیل به جنایات جنگی ادامه دهد، دولت بایدن چه خواهد کرد، پاسخ او به طرز خلع سلاحی صادقانه بود: "ما به حمایت از آن ادامه خواهیم داد." بایدن در همان گردهمایی کمک مالی که در آن مدعی شد اسرائیل بمباران های بی رویه در غزه را انجام می دهد، برای اقدامات خود اضافه کرد: «ما کار لعنتی دیگری جز حفاظت از اسرائیل انجام نمی دهیم.»
به گزارش فولاد ایران، هیچ کس نمی تواند ایالات متحده را به استانداردهای دوگانه متهم کند. چیزی که در برابر آن آسیب پذیر است این اتهام است که دیگر هیچ استانداردی ندارد.
اما استانداردها کاربردهای خود را دارند و نه تنها برای احساسات، آنها به سیاست جهانی شکل می دهند و سایر کشورها را به پیروی از قوانینی که توسط یک قدرت برتر تصمیم گیری و اجرا می شود، سوق می دهند. آنها با سطح مناسب ریاکاری، به شما اجازه می دهند که دیگران را تابع قوانین خود کنید و در عین حال تا حدودی بالاتر از آنها باشید. چالش این است که توضیح دهیم چرا ایالات متحده تا این حد مایل است از مزایای ریاکاری و نقش خود به عنوان قانون گذار چشم پوشی کند. در نحوه پرداختن به بحران سیاسی و بشردوستانه در خاورمیانه، می بینیم که چه معنایی برای فروپاشی نظم جهانی موجود خواهد داشت، زیرا قدرت آمریکا از ماموریت هر هژمونی دست می کشد و برای شکل دادن به سیاست جهانی مطابق با خودش برنامه ریزی کرده و مثل همیشه استانداردهای خودش را دارد.
در غزه ما شاهد آسیب شناسی یک آمریکای به سرعت در حال زوال هستیم، نقش آن دیگر نقش یک قدرت نظم دهنده نیست، بلکه نقش یک دمیورژی است که دنیایی از لذت شخصی را می سازد.
منبع: Time.com