پایگاه خبری فولاد ایران- وقتی صحبت از مصرف انرژی، تولید و مبارزه با تغییرات آب و هوایی می شود، به طور فزاینده ای احساس می شود که به نقطه عطف نزدیک می شویم.
به گزارش فولاد ایران، از یک سو، رکوردهای دمایی جدیدی در سرتاسر جهان ثبت می‌شود، جنبش‌های زیست محیطی در حال افزایش است و دولت‌ها به‌طور پیوسته سیاست‌های کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تهاجمی‌تر را دنبال می‌کنند.
از سوی دیگر، تجدید بی‌ثباتی ژئوپلیتیک، سرمایه‌گذاری ناکافی در تولید سوخت‌های فسیلی، و افزایش تقاضای جهانی انرژی پس از همه‌گیری، قیمت‌ها را افزایش داده و امنیت انرژی را دوباره در کانون توجه قرار داده است.
ایجاد تعادل بین این دو عامل - امنیت انرژی و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای - نویدبخش چالش اصلی صنعت انرژی جهانی در آینده است زیرا جهان تلاش می کند یک انتقال انرژی را ترسیم کند.
در این میان، بحث در مورد اشکال مختلف مهندسی زمین در حال تشدید است و برخی آن را عاملی خطرناک برای حواس‌پرتی می‌دانند در حالی که برخی دیگر اصرار دارند که این تنها راه مناسب برای مقابله با تغییرات اقلیمی است.
حقیقت، طبق معمول، جایی در این بین نهفته است. هر روش مهندسی زمین دارای مزایا و معایبی است و هر تلاشی برای یافتن مسیر بهینه برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای با تلاش برای اغراق در تهدیدهای مهندسی زمین یا اغراق آمیز بالقوه آن تضعیف خواهد شد.
مهندسی زمین چیست؟
مهندسی زمین به مداخلات عمدی و در مقیاس بزرگ در سیستم های طبیعی زمین برای مقابله با تغییرات اقلیمی یا کاهش اثرات آن اشاره دارد. این مداخلات به طور کلی به دو گروه حذف دی اکسید کربن (CDR) و مدیریت تابش خورشیدی (SRM) تقسیم می شوند.
اولین مورد، CDR، بر حذف دی اکسید کربن از اتمسفر به منظور کاهش میزان گرمای خورشیدی که در جو زمین از طریق "اثر گلخانه ای" به دام افتاده است، متمرکز است. روش های محبوب حذف دی اکسید کربن عبارتند از: جذب و ذخیره کربن، مهندسی زمین اقیانوس، جنگل کاری و هوازدگی سنگ ها (هوازدگی پیشرفته سنگ یک روش حذف دی اکسید کربن است که تلاش می کند یک فرآیند زمین شناسی طبیعی را که کربن را از جو حذف می کند تسریع کند. با هوازدگی سنگ ها، عناصر آزاد شده توسط سنگ ها با اسید کربنیک موجود در آب باران واکنش داده و کربن را استخراج کرده و کربناتی مانند سنگ آهک را تشکیل می دهند. به این ترتیب کربن از هوا خارج می شود و در سنگ ها ذخیره می شود).
نوع دوم مداخله، SRM، طراحی شده است تا بخشی از انرژی خورشید را از زمین منعکس کند، در نتیجه میزان گرمای خورشیدی را که می‌توان در جو به دام انداخت، کاهش داد. تکنیک های مدیریت تشعشعات خورشیدی شامل تزریق ذرات معلق در هوا به استراتوسفر، "روشن کردن" ابرها و حتی قرار دادن سطوح بازتابنده در فضا برای کاهش میزان نور خورشید به زمین است.
شاید تعجب آور نباشد که این روش دوم است که به طور کلی بحث برانگیزترین شکل مهندسی زمین تلقی می شود.
مدیریت تشعشعات خورشیدی اخیراً توسط برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد (UNEP) به عنوان "تنها رویکرد شناخته شده ای که می تواند برای جلوگیری از گرمایش زمین در طی چند سال استفاده شود" توصیف شده است. و این پتانسیل را دارد که هم ارزان‌تر و هم سریع‌تر از هر روش CDR عمل کند.
به طور کلی، مهندسی زمین قطعا چیزی نیست که بتوانیم آن را نادیده بگیریم. میزان نیاز یا استفاده از روش‌های مختلف در آینده نامشخص است، اما بدون سرمایه‌گذاری فعال، آماده‌سازی و مقررات، ما به سادگی این گزینه را نخواهیم داشت.
منبع: Oilprice