پایگاه خبری فولاد ایران- در سال 1790، وضعیت مالی آمریکا در وضعیت متزلزلی قرار داشت. هزینه های خدمات بدهی بالاتر از درآمدها بود و اوراق قرضه دولتی با 20 سنت بر دلار معامله می شد. الکساندر همیلتون، اولین وزیر خزانه داری کشور، خواهان یک بازار عمیق و نقدشونده برای بدهی های دولتی امن بود. او اهمیت اعتماد سرمایه‌گذاران را درک می‌کرد، بنابراین پیشنهاد کرد که تمام بدهی‌ها، از جمله بدهی‌های ایالت‌ها، و پیشنهاد مبادله بدهی‌های قدیمی به میزان همتراز با اوراق جدید با نرخ بهره پایین‌تر را ارائه کند.
به گزارش فولاد ایران، بیش از دو قرن بعد، سیاستمداران آمریکایی مشغول تضعیف اصول همیلتون هستند. محدودیت سقف بدهی آمریکا را به سمت یک نکول فنی سوق داده است. افزایش نرخ‌های بهره و مخارج بی‌اختیار باعث افزایش بدهی‌ها شده است. کل موجودی این کشور در حال حاضر به 26.6 تریلیون دلار (96 درصد تولید ناخالص داخلی) می‌رسد که از 12.2 تریلیون دلار (71 درصد تولید ناخالص ناخالص داخلی) در سال 2013 افزایش یافته است. هزینه‌های خدمات به یک پنجم هزینه‌های دولت می‌رسد. از آنجایی که فدرال رزرو دارایی های خود از اوراق خزانه را تحت فشارهای کمی کاهش می دهد و انتشار رشد می کند، سرمایه گذاران باید مقادیر بیشتری از اوراق قرضه را ببلعند.
همه اینها بازاری را تحت فشار قرار می دهد که در گذشته به طرز وحشتناکی عملکرد نادرست داشته است. اوراق قرضه دولتی آمریکا زیربنای مالی جهانی هستند. بازده آنها نرخ‌های «بدون ریسک» است که همه قیمت‌گذاری دارایی‌ها بر اساس آن است. با این حال، چنین بازدهی بسیار بی ثبات شده است و معیارهای نقدینگی بازار ضعیف به نظر می رسد.
در برابر این پس‌زمینه، تنظیم‌کننده‌ها نگران افزایش فعالیت در بازار خزانه‌داری هستند که توسط صندوق‌های تامینی اهرمی انجام می‌شود، نه بازیگران کم‌ریسک، مانند بانک‌های مرکزی خارجی.
قانون‌گذاران و سیاستمداران می‌خواهند راهی برای به حداقل رساندن احتمال بروز حوادث ناگوار بیابند. تسهیلات جدید برای بازارهای مخزن، که از طریق آن فدرال رزرو می تواند مستقیماً با بخش خصوصی معامله کند، در سال 2021 ایجاد شد. گزارش های هفتگی برای فعالان بازار در مورد معاملات ثانویه با به روز رسانی های روزانه دقیق تر جایگزین شده است و خزانه داری در حال بررسی انتشار داده های بیشتر است.
بازار مدرن خزانه داری شبکه ای از پیچیدگی ذهنی است. تقریباً همه مؤسسات مالی را تحت تأثیر قرار می دهد. اسکناس های کوتاه مدت و اوراق قرضه بلندمدت که برخی از آنها کوپن پرداخت می کنند یا با تورم مرتبط هستند، توسط خزانه داری منتشر می شوند. آنها در مزایده ها به "فروشندگان اصلی" (بانک ها و دلالان کارگزار) فروخته می شوند. سپس دلالان آنها را به مشتریان می فروشند: سرمایه گذاران خارجی، صندوق های تامینی، صندوق های بازنشستگی، شرکت ها و تامین کنندگان وجوه بازار پول.
بسیاری از خریداران برای خرید اوراق خزانه با استفاده از بازار مخزن یک شبه پول جمع می کنند، جایی که اوراق قرضه را می توان با پول نقد مبادله کرد. در بازارهای ثانویه، معامله گران با فرکانس بالا اغلب خریداران و فروشندگان را با استفاده از الگوریتم ها مطابقت می دهند. شرکت‌کنندگان، به‌ویژه مدیران دارایی‌های بزرگ، اغلب ترجیح می‌دهند معاملات آتی خزانه‌داری را بخرند، زیرا به پول نقد کمتری نسبت به خرید یک اوراق قرضه نیاز دارد. هر حلقه در زنجیره یک آسیب پذیری بالقوه است.
مهم‌ترین پیشنهاد این کمیته، اجباری کردن تهاتر مرکزی است، که بر اساس آن، تجارت در بازارهای خزانه‌داری و ریپو به جای انجام دوجانبه، از طریق طرف مقابل مرکزی انجام می‌شود. طرف مقابل برای هر فروشنده خریدار و برای هر خریدار فروشنده خواهد بود. این امر موقعیت‌های بازار را شفاف‌تر می‌کند، ریسک طرف مقابل دوجانبه را حذف می‌کند و ساختار بازار «همه برای همه» را ایجاد می‌کند و فشار بر معامله‌گران را برای معاملات میانی کاهش می‌دهد.
همیلتون، پدر بازار خزانه‌داری، نمی‌توانست شبکه وسیعی از مؤسسات را که نسخه مدرن آن را تشکیل می‌دهند، تصور کند. با این حال، او به شدت از نقش سفته بازان قدردانی می کرد که در زمانی که دارندگان اوراق قرضه ایمان خود را از دست دادند یا به پول نقد نیاز داشتند، برای خرید اوراق خزانه وارد عمل شدند. او خیلی بیشتر از واسطه‌های مشتاق نگران می‌شد که سیاستمداران بر سر نکول و افزایش بدهی‌ها تاس می‌اندازند.
منبع: اکونومیست