صعود چین در حال معکوس شدن

پایگاه خبری فولاد ایران- چین در دو سال گذشته شاهد بیشترین کاهش در سهم خود از تولید ناخالص داخلی جهانی از زمان مائو بوده است.
در یک چرخش تاریخی، ظهور چین به عنوان یک ابرقدرت اقتصادی در حال معکوس شدن است. بزرگترین داستان جهانی نیم قرن گذشته ممکن است به پایان برسد. پس از رکود در دوران مائوتسه تونگ در دهه های 1960 و 70، چین در دهه 1980 به روی جهان باز شد و در دهه های بعدی رشد کرد.
سهم این کشور از اقتصاد جهانی تقریباً ده برابر شده و از زیر 2 درصد در سال 1990 به 18.4 درصد در سال 2021 رسیده است. هیچ کشوری تاکنون به این سرعت رشد نکرده است. سپس روند معکوس شروع شد. در سال 2022، سهم چین از اقتصاد جهانی اندکی کاهش یافت. امسال به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت و به 17 درصد خواهد رسید. این افت دو ساله 1.4 درصدی، بزرگترین کاهش از دهه 1960 است. این اعداد بر حسب دلار «اسمی» هستند – تعدیل‌نشده برای تورم – معیاری که با دقت بیشتری قدرت اقتصادی نسبی یک کشور را نشان می‌دهد.
به گزارش فولاد ایران، چین قصد دارد جایگاه امپراتوری خود از قرن شانزدهم تا اوایل قرن نوزدهم را پس بگیرد، زمانی که سهمش از تولید اقتصادی جهان به یک سوم رسید، اما ممکن است این هدف از دسترس خارج شود. افول چین می تواند جهان را تغییر دهد.
از دهه 1990، سهم این کشور از تولید ناخالص داخلی جهانی عمدتاً با هزینه اروپا و ژاپن افزایش یافت. شکاف ایجاد شده توسط چین عمدتاً توسط ایالات متحده و سایر کشورهای نوظهور پر شده است. برای در نظر گرفتن این موضوع، انتظار می‌رود اقتصاد جهانی با رشد 8 تریلیون دلاری در سال‌های 2022 و 2023 به 105 تریلیون دلار برسد. چین هیچ یک از این سود را به خود اختصاص نخواهد داد، ایالات متحده 45 درصد و سایر کشورهای نوظهور 50 درصد را به خود اختصاص خواهند داد. نیمی از سود کشورهای نوظهور فقط از پنج کشور به دست خواهد آمد: هند، اندونزی، مکزیک، برزیل و لهستان.
تداوم کاهش جمعیت در چین سهم آن از جمعیت در سن کار جهان را از اوج 24 درصد به 19 درصد کاهش داده است و انتظار می رود طی 35 سال آینده به 10 درصد کاهش یابد. با کاهش سهم کارگران جهان، سهم کمتری از رشد تقریباً قطعی است.
علاوه بر این، در دهه گذشته، دولت چین مداخله گرتر شده است و بدهی های آن از نظر تاریخی برای یک کشور در حال توسعه بالا است. این نیروها رشد بهره وری را که به عنوان تولید به ازای هر کارگر اندازه گیری می شود، کند می کنند. این ترکیب - کارگران کمتر و کاهش رشد در تولید به ازای هر کارگر - شروع به دست آوردن مجدد سهم در اقتصاد جهانی را برای چین بسیار دشوار خواهد کرد.
بر حسب دلار اسمی، تولید ناخالص داخلی چین در مسیر کاهش در سال 2023 قرار دارد. با توجه به محدودیت‌های رشد تولید ناخالص داخلی واقعی، در سال‌های آینده پکن تنها می‌تواند سهم جهانی را با افزایش در تورم یا در ارزش یوان به دست آورد، اما هیچ کدام محتمل نیست.
چین یکی از معدود اقتصادهایی است که از کاهش تورم رنج می برد، و همچنین با رکود املاک ناشی از بدهی مواجه است که معمولاً منجر به کاهش ارزش پول محلی می شود. سرمایه گذاران با سرعتی بی سابقه پول خود را از چین خارج می کنند که بر یوان فشار می آورد. خارجی ها سرمایه گذاری در کارخانه ها و پروژه های چینی را 12 میلیارد دلار در سه ماهه سوم کاهش دادند که اولین کاهش از زمان شروع رکوردها بود.
سرمایه گذاران چینی نیز با سرعت غیرمعمولی سریع سرمایه های خود را از کشور خارج کرده و سرمایه گذاری های خارجی انجام می دهند و در دنیا برای معاملات املاک و مستغلات پرسه می زنند. رئیس جمهور چین، شی جین پینگ، در گذشته ابراز اطمینان کرده است که تاریخ به نفع کشورش در حال تغییر است و هیچ چیز نمی تواند جلوی ظهور آن را بگیرد. دیدارهای او با جو بایدن و مدیران ارشد ایالات متحده در اجلاس سران هفته گذشته در سانفرانسیسکو حاکی از اعتدال، یا حداقل به رسمیت شناختن این موضوع بود که چین همچنان به شرکای تجاری خارجی نیاز دارد. اما تقریباً بدون توجه به آنچه شی انجام می دهد، سهم کشورش در اقتصاد جهانی احتمالاً در آینده قابل پیش بینی کاهش خواهد یافت. اکنون دنیای پسا چین است.

منبع: فایننشال تایمز