پایگاه خبری فولاد ایران- ایران هفته گذشته از اعضای اسلامی اوپک خواست صادرات نفت به اسرائیل را فوراً متوقف کند. با توجه به اینکه اسرائیل عملاً هیچ یک از نفت خود را از اعضای اسلامی اوپک خریداری نمی کند و عمدتاً از آذربایجان، ایالات متحده، برزیل، نیجریه و آنگولا خریداری می کند، این یک تهدید عجیب به نظر می رسد. اما این تهدید واقعی ایران نیست. تهدید واقعی این است که ایران به دنبال تحریم کامل نفت از سوی همه کشورهای اسلامی عضو اوپک بر کشورهایی است که از اسرائیل در جنگش علیه گروه شبه‌نظامی اسلامی حماس حمایت می‌کنند.
به گزارش فولاد ایران، عربستان سعودی دقیقاً همان کار را به همین دلیل در سال 1973 با نتایج ویرانگر برای قیمت نفت، اقتصادهای غربی و اتحادهای ژئوپلیتیک جهانی انجام داد.
این جنگ از ۶ تا ۲۵ اکتبر ۱۹۷۳ میان سوریه و مصر با حمایت چند کشور عربی دیگر و اسرائیل اتفاق افتاد. این جنگ با حمله غافلگیرانه مصر و سوریه علیه مواضع نیروهای اسرائیلی در شرق کانال سوئز و ارتفاعات جولان آغاز شد و در 25 اکتبر 1973 با آتش بس که با میانجیگری سازمان ملل متحد پایان یافت.
تقریباً همزمان با آن، اعضای اوپک - به اضافه مصر، سوریه و تونس - تحریم صادرات نفت به ایالات متحده، بریتانیا، ژاپن، کانادا و هلند را در پاسخ به تأمین تسلیحات و اطلاعات جمعی و پشتیبانی لجستیکی از اسرائیل در طول جنگ آنها آغاز کردند. با کاهش عرضه جهانی نفت، قیمت نفت به طور چشمگیری افزایش یافت که با کاهش فزاینده تولید نفت توسط اعضای اوپک در این دوره تشدید شد. قیمت گاز نیز افزایش یافت.
تا پایان تحریم در مارس 1974، قیمت نفت حدود 267 درصد افزایش یافت، از حدود 3 دلار آمریکا در هر بشکه (Pb) به نزدیک به 11 دلار آمریکا. این به نوبه خود آتش رکود اقتصادی جهانی را، به ویژه در کشورهای واردکننده خالص نفت غرب احساس شد، دامن زد.
برخی بعداً تحریم را شکست خورده نامیدند، زیرا منجر به بازپس‌گیری تمامی سرزمین‌هایی که در جنگ توسط اسرائیل غصب شده بود، انجام نشد. با این حال، در یک مفهوم گسترده‌تر، جنگ گسترده‌تر توسط عربستان سعودی، اوپک و سایر کشورهای عربی در تغییر موازنه قدرت در بازار جهانی نفت برنده شد. بین مصرف کنندگان بزرگ نفت (عمدتاً در غرب در آن زمان) تا تولیدکنندگان بزرگ نفت (عمدتاً در خاورمیانه در آن مقطع). این تغییر به طور دقیق توسط وزیر نفت و ذخایر معدنی وقت عربستان، شیخ احمد زکی یمانی، که به طور گسترده ای در تدوین استراتژی تحریم شناخته شده بود، خلاصه شد. وی تاکید کرد که اثرات تحریم نفتی بر اقتصاد جهانی، تغییری اساسی در موازنه قدرت جهانی بین کشورهای در حال توسعه تولیدکننده نفت و کشورهای صنعتی توسعه یافته مصرف‌کننده نفت است.
پایان تحریم نفتی در سال 1974 تغییری قاطع در سیاست خارجی ایالات متحده در قبال خاورمیانه بود. هدف این بود که اطمینان حاصل شود که ایالات متحده و متحدانش دیگر هرگز در گروگان تولیدکنندگان نفت خاورمیانه نخواهند بود. اگرچه این استراتژی برای چندین دهه موفقیت آمیز بوده است، اما اخیراً روسیه و سپس چین با موفقیت قابل توجهی در جذب چندین کشور بزرگ نفتی خاورمیانه از حوزه نفوذ ایالات متحده به سمت خودشان، آن را به چالش کشیده اند.
اکنون احتمال وقوع یک اشتباه نظامی یا دیپلماتیک در جنگ اسرائیل و حماس وجود دارد که ممکن است منجر به گسترش درگیری شود. این نقطه بسیار خوبی برای ایران خواهد بود تا همزمان برای گسترش تحریم نفتی اسرائیل به حریم گسترده‌تر تمامی حامیانش در غرب، فشار بیاورد.
گسترش تحریم اسرائیل توسط اعضای اسلامی اوپک، همانطور که ایران خواستار آن است، احتمالاً منجر به ضرر عرضه جهانی نفت خواهد شد. اعضای اسلامی اوپک عبارتند از: الجزایر با میانگین تولید نفت خام حدود 1 میلیون بشکه (بشکه در روز)، ایران (3.4 میلیون بشکه در روز)، عراق (4.1 میلیون بشکه در روز)، کویت (2.5 میلیون بشکه در روز)، لیبی (1.2 میلیون بشکه در روز). عربستان سعودی (9 میلیون بشکه در روز) و امارات متحده عربی (2.9 میلیون بشکه در روز). این مقدار کمی بیش از 24 میلیون بشکه در روز - یا حدود 30 درصد - از میانگین کل تولید جهانی فعلی حدود 80 میلیون بشکه در روز است.
منبع: Oilprice