آیا چین می تواند بر کسری جمعیتی خود غلبه کند؟

پایگاه خبری فولاد ایران- نقش جمعیتی چین در چشم انداز اقتصادی آن چقدر است؟ غیرقابل اجتناب و بزرگ.
در واقع، این باید یکی از مهمترین عوامل در تعیین چشم انداز اقتصادی چین باشد. حتی اگر پتانسیل خوبی برای افزایش تولید به ازای هر کارگر وجود داشته باشد، زیرا چین کشور نسبتاً فقیری است، کاهش جمعیت و نیروی کار باعث کاهش رشد اقتصاد خواهد شد. بنابراین، این ممکن است چه معنایی برای آینده آن داشته باشد؟
داده های سازمان ملل متحد نشان می دهد که میانگین تعداد فرزندان متولد شده از هر زن در چین از میانگین شش فرزند در دهه های 1950 و 1960 به میانگین 1.7 در دهه های 2000 و 2010 کاهش یافته است. در دهه 2020 تاکنون، این رقم به 1.2 کاهش یافته است، کمی کمتر از ژاپن، هرچند بالاتر از کره جنوبی.
به گزارش فولاد ایران، یک توضیح قابل قبول این است که شهرنشینی منجر به کاهش شدید میل به تولید مثل، به ویژه در میان زنان تحصیل کرده می شود. سیاست چین برای تک فرزندی که اکنون رها شده است، انتقال آن به باروری پایین را تسریع کرده و همچنین مشکل بزرگی در عدم تعادل جنسیتی ایجاد کرده است: طبق آمار اداره سرشماری ایالات متحده، نسبت پسر به دختر در بدو تولد در سال 2005 به 118 به 100 رسید. اما کاهش باروری در نهایت به هر حال اتفاق می افتاد حتی دولت قدرتمند چین نیز نمی تواند مردم را مجبور به داشتن فرزندانی کند که نمی خواهند.
در نتیجه، جمعیت چین در ابعاد مختلف در حال تغییر است. طبق پیش بینی های نسبتا محافظه کارانه سازمان ملل متحد، از 1.425 میلیارد در سال 2020 به 1.313 میلیارد در سال 2050 کاهش خواهد یافت. سهم چین از جمعیت جهان نیز از 22 درصد در سال 1980 به 18 درصد در سال 2020 و 14 درصد در سال 2050 کاهش خواهد یافت.  
اما پیش‌بینی می‌شود که سهم هند تا سال 2050 به 17 درصد برسد. مهم‌تر از این، آنچه قابل توجه است، تغییر در ترکیب سنی جمعیت است. در حالی که پیش‌بینی می‌شود جمعیت کلی بین سال‌های 2020 تا 2050 به میزان 113 میلیون کاهش یابد، طبق این پیش‌بینی‌ها، تعداد افراد بالای 65 سال تا 215 میلیون افزایش خواهد یافت، در حالی که تعداد افراد زیر 20 سال 137 میلیون و افراد بین 20 تا 64 سال، 191 میلیون کاهش خواهد یافت.
در نتیجه، افراد بالای 65 سال از 13 به 30 درصد جمعیت خواهند پرید. افراد زیر 20 سال از 24 به 15 درصد و افراد 20 تا 64 سال از 64 به 55 درصد کاهش خواهند یافت. سازمان ملل نشان می دهد که تا سال 2100، سهم افراد بالای 65 سال به 41 درصد جمعیت خواهد رسید. این کشور پر از پیرمرد است. آیا این موضوع قابل مدیریت خواهد بود؟ +
دو راه ممکن را می توان نادیده گرفت. چین بسیار بزرگ است و تقریباً مطمئناً آنقدر خصمانه است که نمی تواند مسیر مهاجرت گسترده را در پیش بگیرد. باز هم، حتی اگر بتوان نسبت باروری را به میزان قابل توجهی و به زودی افزایش داد، در کمتر از 20 سال دیگر هیچ تأثیری بر جمعیت در سن کار نخواهد داشت و تا سال‌های پس از آن تأثیر چندانی نخواهد داشت. علاوه بر این، حتی اگر نرخ باروری واقعاً افزایش یافته باشد، به یاد داشته باشید که تعداد زنان در سنین باروری بسیار کمتر از دهه‌های پیش است.
با این حال، دو گزینه مرتبط وجود دارد: مهاجرت داخلی و بازنشستگی.
کاهش نیروی کار به دلیل افزایش سن می تواند بیش از حد جبران شود، حداقل در این دهه، با انتقال کارگران از جمعیت هنوز بزرگ مزارع و با افزایش سن بازنشستگی. سیستم هوکو که مهاجرت داخلی را کنترل می کند و بسیاری از شهروندان درجه دوم چین را در محل زندگی خود رها می کند، باید لغو شود. این هم از نظر اقتصادی ضروری است و هم از نظر اجتماعی عادلانه. همچنین در حال حاضر سن بازنشستگی برای مردان 60 سال، برای زنان کارمند 55 سال و برای زنان شاغل در کارخانه ها 50 سال است. این سنین را می توان و باید بالا برد. علاوه بر این، توجه داشته باشید که شرم آورترین مشکل چین امروز بیکاری بالای جوانان است، به طوری که داده های مربوط به آن دیگر منتشر نمی شوند. این نشان دهنده تقاضای بسیار کمی برای نیروی کار است.
آنچه واضح است این است که با پیش‌بینی کاهش میانگین جمعیت در سن کار از سال 2020 تا 2050 به میزان 0.8 درصد، یعنی 0.5 واحد درصد سریع‌تر از کل جمعیت، افزایش تولید ناخالص داخلی سرانه بسیار کندتر از تولید ناخالص داخلی به ازای هر کارگر، و رشد تولید ناخالص داخلی همچنان کندتر خواهد بود. با این وجود، اگر تولید به ازای هر کارگر به اندازه کافی سریع افزایش یابد، رشد تولید ناخالص داخلی سرانه همچنان می تواند بسیار سریع باشد. علاوه بر این، این به هیچ وجه غیرممکن نیست، زیرا بهره‌وری در کشورهایی که به مرزهای فناوری امروزی نزدیک‌تر هستند بسیار پایین‌تر از سطح چین است. در واقع، چین مقدار زیادی نوآوری از خود نشان می دهد - فقط به خودروهای الکتریکی نگاه کنید. با این حال، شکاکان حق دارند که بدون اصلاحات بزرگ این اتفاق رخ نخواهد داد.
به هر حال، مسائل ساختاری باید برطرف شوند. علاوه بر اصلاحات مربوط به مهاجرت داخلی و بازنشستگی که در بالا ذکر شد، ارتقای استانداردهای آموزشی جوانان و همچنین تشویق به نوآورترین اقتصاد ممکن ضروری است. غلبه بر محدودیت های خارجی نیز ضروری خواهد بود. آیا دولت شی جین پینگ قادر به مقابله با چنین چالش های بزرگی خواهد بود؟ این یک سوال بزرگ است به آن باز خواهیم گشت.

منبع: فایننشال تایمز