چرا منابع محدود هیدروژن سبز خود را هدر می دهیم؟

پایگاه خبری فولاد ایران- کشتیرانی و هوانوردی به سختی شروع به کربن زدایی کرده اند و برخلاف سایر صنایع، گزینه های آسان زیادی برای انجام این کار ندارند. راه هایی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در این دو بخش در کوتاه مدت وجود دارد: افزایش بهره وری، استفاده از نیروی باد در کشتی ها و پرواز کمتر.
ما باید همه اینها را انجام دهیم. با این حال، در نهایت، این صنایع به سوخت های جدیدی برای جایگزینی نفت نیاز خواهند داشت و این سوخت ها احتمالاً از هیدروژن ساخته می شوند. اما تولید هیدروژن کار آسانی نیست. نسخه سبز سوخت از طریق فرآیند پر انرژی تقسیم مولکول های آب با الکتریسیته پاک ساخته می شود و اگر آن را به سوخت دیگری (مانند متانول برای حمل و نقل یا نفت سفید مصنوعی برای حمل و نقل هوایی) تبدیل کنید، انرژی بیشتری از دست می رود.
بعلاوه، ذخیره سازی هیدروژن دشوار است و نمی توان آن را بدون مصرف بالای انرژی حمل کرد.
صنعت هیدروژن، این سوخت را به عنوان راه‌حلی برای تقریباً تمام بخش‌های اقتصاد که نیاز به کربن‌زدایی دارند تبلیغ می‌کند. از این سوخت به عنوان گزینه‌ای برای گرم کردن خانه‌ها و برای پر کردن خودروهای ما استفاده می‌شود. اما جایگزین های بهتری وجود دارد. تا زمانی که پمپ های حرارتی و ماشین های الکتریکی وجود دارند، تبدیل برق به هیدروژن به جای استفاده مستقیم از آن منطقی نیست.
ایجاد یک منبع هیدروژن برای استفاده در بخش هایی که به آن نیاز ندارند، به جای تمرکز بر مواردی که به آن نیاز دارند، انتقال به دنیای پس از نفت را چندین دهه به تعویق می اندازد. ما به مقررات نیاز داریم تا اطمینان حاصل کنیم که صنایع حمل و نقل هوایی و کشتیرانی می توانند به جای آن به هیدروژن روی آورند. و با توجه به افزایش اخیر اعتماد سرمایه گذاران به سوخت، دولت ها باید مطمئن شوند که این سرمایه گذاری ها هدر نمی رود.
سوخت‌های زیستی، زمانی که از محصولات تولید می‌شوند، اغلب کربن بیشتری نسبت به سوخت‌هایی که جایگزین می‌کنند، منتشر می‌کنند. در همین حال، در دنیای کشتیرانی، مرسک، دومین شرکت بزرگ حمل و نقل کانتینری جهان، متعهد شده است که به سمت سوخت های پایدار حرکت کند. با این حال، مدیر اجرایی آن اعلام کرده است که حتی او فکر نمی‌کند متانول سبز کافی برای کشتی‌های سفارش داده شده اخیر این شرکت وجود داشته باشد.
به گزارش فولاد ایران، اتحادیه اروپا قوانین جدیدی برای کربن زدایی هوانوردی و کشتیرانی وضع کرده است. اما این قانون به جای سوخت پایدار با کمترین کربن (هیدروژن سبز) حرکت به سمت سوخت‌های کربن کمتر (مانند سوخت‌های زیستی نامطلوب) را تشویق می‌کند. در همین حال، سیاستمداران عرضه محدود هیدروژن را به بخش‌هایی می‌فرستند که به آن نیازی ندارند - برای مثال، در بریتانیا، برنامه‌هایی برای آزمایش گرمایش هیدروژنی و دیگر راه‌حل‌های گرمایش جایگزین تا سال 2025 وجود دارد.
تولید هیدروژن سبز برای کشتیرانی و هوانوردی به نوبه خود باعث کاهش تقاضا و کاهش سرمایه گذاری می شود. به دلیل کمبود تقاضا، بین تعداد پروژه های هیدروژنی برنامه ریزی شده و تعداد پروژه های اجرا شده فاصله وجود دارد. مقررات نوآوری را تحریک می کند و این تقاضا را تضمین می کند.
اگر قرار است شرکت های حمل و نقل هوایی و کشتیرانی هیدروژن مورد نیاز خود را داشته باشند، باید در اسرع وقت سیگنال های روشنی را به تولیدکنندگان هیدروژن سبز ارسال کنند. اما هر دو صنعت باید داوطلبانه این هزینه را تقبل کنند و همانطور که دیدیم، حتی مرسک نیز احساس نمی‌کند که قادر به انجام این کار است. وقت آن است که شکاف هیدروژن را ببندیم، به خاطر آینده ای سبزتر و کارآمدتر.

منبع: فایننشال تایمز