پایگاه خبری فولاد ایران- بسیاری از رانندگان در پاسخ به این سوال که از یک خودروی الکتریکی چه می خواهند، سه چیز را ذکر می کنند: برد طولانی مدت، زمان شارژ کوتاه و قیمت قابل رقابت با وسیله نقلیه مجهز مشابهی که دارای موتور احتراق داخلی است. ب
در این راستا، خودروسازان به دنبال راههایی برای جایگزینی باتریهای لیتیوم یون سنتی (Li-ion) هستند که بیشتر خودروهای الکتریکی مدرن (EVS) را با نسخههای پیشرفتهتر «حالت جامد» جایگزین میکنند. این نوع جدید از سوپر باتریها مدتهاست که نوید شارژ سریعتر و برد رانندگی بسیار بیشتر را دادهاند. سرانجام، پس از سالها مشکلات فنی، تلاشها برای ساخت آنها به نتیجه میرسند و اولین باتریهای لیتیوم یونی حالت جامد ظرف چند سال آینده تولید میشوند.
تویوتا، بزرگترین خودروساز جهان، در سال 2012 شروع به بررسی باتری های حالت جامد کرد. این شرکت اخیراً اعلام کرده است که به "پیشرفت فناوری" دست یافته است. تویوتا ادعا می کند باتری جدیدش یک خودرو با برد حدود 1200 کیلومتر (746 مایل) ارائه می دهد، که تقریباً دو برابر بسیاری از مدل های موجود است و در حدود ده دقیقه قابل شارژ است.
به گزارش فولاد ایران، نیسان نیز در حال ساخت یک کارخانه آزمایشی در یوکوهاما است که ساخت نسخه های آزمایشی آن را از سال آینده آغاز خواهد کرد. یک کارخانه مشابه در آلمان توسط bmw با مشارکت Solid Power، یک توسعه دهنده باتری مستقر در کلرادو، ارسال نمونه اولیه باتری های حالت جامد را به فولکس واگن، حامی اصلی آن، آغاز کرده است.
شاید تعجب آور نباشد که توسعه یک باتری حالت جامد این همه طول کشیده است. تهیه نوع جدیدی از باتری برای کار در آزمایشگاه یک چیز است، اما افزایش آن به گونه ای که میلیون ها باتری در یک کارخانه تولید شود، کار دشواری است. اگرچه باتریهای لیتیوم یونی در اواخر دهه 1970 اختراع شدند، خود باتریهای لیتیوم یونی تا اوایل دهه 1990 به طور کامل تجاری نشدند، ابتدا برای دستگاههای الکترونیکی قابل حمل، مانند رایانههای لپتاپ و تلفنهای همراه، و سپس به عنوان نسخههای بزرگتر که میتوان از آنها برای تامین انرژی مورد استفاده قرار داد.
ظرفیت تنها یکی از ویژگی های باتری است. اینکه چقدر سریع می تواند قدرت خود را منتقل کنند، چقدر دوام می آورد و چقدر هزینه خواهد داشت به همان اندازه مهم هستند.
تا زمانی که باتریهای جدید به خودروها نرسند و ادعای سازندهها آزمایش نشود، واقعاً معلوم نیست که چقدر خوب هستند.
منبع: اکونومیست