پایگاه خبری فولاد ایران- بیش از پنج قرن آمریکای لاتین و 2 میلیارد هکتار زمین آن منبع حیاتی غذا، سوخت و فلزات برای جهان بوده است. این مناطق ابتدا توسط استعمارگران برای طلا، نقره، پنبه و شکر غارت شد و بعداً لاستیک و نفت را به اروپا و ایالات متحده عرضه کرد. اکنون آمریکای لاتین با شانس تبدیل شدن به ابرقدرت کالایی قرن بیست و یکم مواجه است. این بار، باید از این فرصت برای تقویت توسعه در خانه استفاده کند.
به گزارش فولاد ایران، انتقال به انرژی پاک شروع دهه‌ها تقاضا برای فلزات مورد نیاز برای تکثیر پارک‌های خورشیدی و بادی، خطوط برق و خودروهای برقی خواهد شد. آمریکای لاتین بیش از یک پنجم ذخایر جهانی پنج فلز حیاتی را در اختیار دارد. این منطقه در حال حاضر بر استخراج مس، مسلط است و نزدیک به 60 درصد از منابع شناخته شده لیتیوم جهان را در اختیار دارد که در تمام انواع باتری‌های اصلی خودروهای الکترونیکی استفاده می‌شود. همچنین سرشار از نقره، قلع و نیکل است. و به لطف اکتشافات اخیر نفت می تواند از افزایش تقاضای جهانی تا سال 2030، سود ببرد.
با سبزتر شدن جهان، این مناطق پرجمعیت‌تر نیز خواهد شد. تا سال 2050 ممکن است نزدیک به 10 میلیارد دهان برای تغذیه داشته باشد که این رقم در حال حاضر 8 میلیارد است. این امر باعث افزایش تقاضا برای کربوهیدرات ها، پروتئین ها و غذاهایی می شود که آمریکای لاتین به وفور تولید می کند. در حال حاضر بیش از 30 درصد ذرت، گوشت گاو، مرغ و شکر و 60 درصد دانه سویای جهان را تامین می کند. از هر ده فنجان قهوه عربیکا، هشت فنجان از دانه های این منطقه تهیه می شود. تا سال 2032، صادرات خالص مواد غذایی این کشور ممکن است از 100 میلیارد دلار فراتر رود که تا کنون بزرگترین صادرات در جهان است.
جذب این منطقه به عنوان یک شریک تجاری توسط رقابت های ابرقدرت ها تشدید خواهد شد. از آنجایی که غرب در تلاش برای دور شدن از چین است، خواهان معاملات بیشتر با آمریکای لاتین است، منطقه ای عمدتا بی طرف و صلح آمیز. از آنجایی که رقبای پولدار نیز به ثروت آن چشم دوخته اند، یک بازی بزرگ جدید در راه است. همین ماه گذشته واله، یک شرکت معدنی برزیلی، 13 درصد از بازوی فلز سبز خود را به شرکت های متعلق به عربستان سعودی به قیمت 3 میلیارد دلار فروخت. چین 1.4 میلیارد دلار برای توسعه تولید لیتیوم در بولیوی اختصاص داد و اروپا متعهد شدند 45 میلیارد یورو در پروژه های سبز آمریکای لاتین سرمایه گذاری کنند.
مشکل این است که رابطه آمریکای لاتین با کالاها به ندرت خوشایند بوده است. مبارزات گذشته بر سر غنایم، کودتا، نابرابری و پوپولیسم را تسریع کرده است. هوگو چاوز، یک مستبد ونزوئلا، رونق نفت کشورش را به هدر داد و در این صنعت سرمایه گذاری چندانی نکرد. درآمدهای بادآورده نفت در کلمبیا و اکوادور منجر به صنعتی زدایی زودهنگام شد. با افزایش درآمدهای صادراتی، ارزهای داخلی نیز افزایش یافته است و دیگر صنایع صادراتی را خفه کرده و سرنوشت منطقه را به بازار پرنوسان گره می زند. آمریکای لاتین رونق و رکود بی شماری را متحمل شده است. اقتصادهای محلی کج‌رو هستند و به طور متوسط 80 درصد از صادرات کشورهای آن از صادرات مواد خام تامین می‌شود.
کشورهای آمریکای لاتین برای عملکرد بهتر در این دوره باید چندین چیز را درست انجام دهند. ابتدا آنها باید مطمئن شوند که رونق واقعاً اتفاق افتاده است. با قدرت گرفتن چپ‌ها و پوپولیست‌ها، بسیاری از کشورهای منطقه قوانینی را تصویب کرده یا تهدید کرده‌اند که مالیات‌ها را افزایش می‌دهد، ذخایر را ملی می‌کند یا سرمایه‌گذاری خارجی را متوقف می‌کند. این درست و بجاست که دولت ها بخواهند رانت خود را به حداکثر برسانند، به ویژه با توجه به اینکه در گذشته چند بار مورد سرقت قرار گرفته اند، اما اگر آنها به دنبال مصرف بیش از حد باشند یا مدام نظر خود را تغییر دهند، از ذخایر آنها استفاده نمی شود.
به اشتراک گذاری این موهبت با جوامعی که در نزدیکی معادن زندگی می کنند نیز بسیار مهم است. مردم محلی شکایت دارند که استخراج معیشت آنها را به خطر می اندازد. اعتراضات امسال در یک معدن مس پرو که 2 درصد از عرضه جهان را به خود اختصاص می دهد، برای ماه ها کار را متوقف کرد.
دولت ها باید پول خود را عاقلانه خرج کنند. وقتی قیمت‌ها بالاست، باید مقداری از درآمدهای بادآورده را در بودجه‌های روزهای سخت ذخیره کنند که می‌توانند از آن برای حمایت از بودجه‌های ایالتی در مواقع سخت استفاده کنند. به جای پول نقد در تلاش برای ساختن کارخانه‌های باتری‌سازی پیشرفته، دولت‌ها باید روی اصولی سرمایه‌گذاری کنند که امکان ظهور صنایع جدید را فراهم می‌کند: آموزش، بهداشت، زیرساخت‌ها و تحقیقات.
آمریکای لاتین فرصتی تاریخی برای خروج از تله منابع خود دارد و باید آن را تصرف کند.
منبع: اکونومیست