پایگاه خبری فولاد ایران- با افزایش هزینه های استقراض کشورهای در حال توسعه و نیاز به هزینه های زیرساخت های سبز گسترده، ایالات متحده و اتحادیه اروپا به سختی تلاش می کنند تا با پیشنهاد پکن برای سرمایه گذاری مطابقت داشته باشند. واشنگتن آژانس های فدرال را برای ایجاد شرکت مالی توسعه بین المللی (DFC) در سال 2018 ادغام کرد و در نشست کشورهای ثروتمند G7 در سال 2021، رئیس جمهور جو بایدن ابتکار جهان بهتر را ایجاد کرد که در سال بعد به عنوان مشارکت برای زیرساخت و سرمایه گذاری جهانی عنوان شد. اتحادیه اروپا در سال 2021 دروازه جهانی خود را راه اندازی کرد که هدف آن افزایش مقدار نسبتاً متوسطی از پول عمومی برای تأمین مالی 300 میلیارد یورو سرمایه گذاری در پروژه های اتصال طی شش سال است.
به گزارش فولاد ایران، مشکل کشورهای ثروتمند به عنوان رقبای چین فقط قدرت مالی نیست، بلکه گرایش فزاینده پکن به سیاسی کردن سرمایه گذاری خود و پیوند آن با اتحادهای امنیتی است. اما این چالش نیز یک فرصت است. نقص‌های کمپین چند دهه‌ای چین برای سرمایه‌گذاری‌های دولتی در خارج از کشور با شرایط مخفیانه و خودسرانه، آشکار می‌شود. بسیاری از کشورهای در حال توسعه، به طور قابل ستایشی، از قلدری یا رشوه دادن برای جانبداری خودداری می کنند. مشکلات مربوط به وام دهی و سرمایه گذاری در خارج از کشور چین که در ابتکار کمربند و جاده در سال 2013 رسمیت یافت، برجسته تر شده است. وام‌ها ضعیف شده‌اند و چین را درگیر تجدید ساختار بدهی در زامبیا و سریلانکا کرده است. بسیاری از کشورها به طور فزاینده ای از طرح کمربند و جاده چین BRI سرخورده شده اند. برخی، به‌ویژه در اروپا، از ابتکارات سرمایه‌گذاری چین کناره‌گیری کرده‌اند و از بازدهی ناچیز ناامید شده‌اند.
برخی از درگیری های ژئوپلیتیکی چین نیز بد به نظر می رسند. با اتحاد با روسیه، پکن ممکن است بتواند نفت ارزان را تضمین کند، اما همسویی سیاسی نزدیکتر با مسکو، آن را با ضعف رژیم ولادیمیر پوتین آلوده می کند. پاکستان مدت‌ها متحد چین بوده است، اما با متوقف شدن برنامه وام‌دهی صندوق بین‌المللی پول، ادامه حمایت پکن بدون حمایت از جاهای دیگر، چین را در غل و زنجیر به یک سقوط بی‌پایان پول وابسته می‌سازد.
در کنار تلاش‌های دوجانبه، اروپا و ایالات متحده باید تلاش قاطعانه‌ای برای گسترش و غیرسیاسی کردن کانال‌های سنتی کمک خود، صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی، که حدود نیمی از قدرت رای در هیئت‌های اجرایی مؤسسات را در اختیار دارند، انجام دهند. ویلیام روتو، رئیس جمهور کنیا، هفته گذشته در کنفرانس مالی توسعه در پاریس از صندوق و بانک انتقاد کرد و گفت که انتقال زیست محیطی کشورهای کم درآمد باید توسط یک "بانک سبز" جدید و بی طرف تر، تامین مالی شود.
حوزه دیگری که در آن ایالات متحده و اتحادیه اروپا باید بتوانند از چین پیشی بگیرند، دسترسی به بازارهایشان است. اقتصاد ایالات متحده علی رغم امتناع زیاد آن از امضای توافقنامه های تجاری ترجیحی جدید، همچنان یک آهنربای قدرتمند باقی مانده است. صادرات از اقتصادهای غیر چینی آسیای شرقی به ایالات متحده در سال های اخیر علیرغم خروج ایالات متحده از شراکت ترانس پاسیفیک افزایش یافته است و آمریکا در سال 2022 برای اولین بار در نزدیک به دو دهه از چین به عنوان مقصد اصلی صادرات کره جنوبی پیشی گرفته است.
در مورد اتحادیه اروپا، قرارداد با بلوک تجاری مرکوسور آمریکای جنوبی که سیگنال مهمی برای منطقه‌ای خواهد بود و پیش‌بینی می‌شود تنها چند میلیارد از فاینانس گلوبال گیت‌وی دریافت کند، قرارداد امضا شده اما هنوز تایید نشده است.
حسادت به چین یک احساس طبیعی برای سیاستگذاران آمریکایی و اروپایی است. داشتن اهرم های زیادی برای کشیدن و پول نقد دلخواه برای پراکنده کردن همیشه سرگرم کننده تر از تنظیم قوانین و اجرای سیستم های چند جانبه است. اما دموکراسی‌های بدون مازاد دائمی برای بازیافت، در مقایسه با خودکامگی‌هایی که این کار را می‌کنند، در این بازی متضرر خواهند شد. وقتی صحبت از سرمایه‌گذاری و تجارت می‌شود، مزیت‌های نسبی کشورهای ثروتمند باز بودن و ثبات است که باید آنها را تعقیب کنند.
منبع: فایننشال تایمز