پایگاه خبری فولاد ایران- سهام بازارهای نوظهور آسیا از ترس های اخیر در مورد بهبود چین و خطرات ژئوپلیتیکی آسیب دیده اند. اما در حالی که بازارهای منطقه از لحاظ تاریخی با دارایی های چین در ارتباط بوده اند، سرمایه گذاران یک جدایی پنهان از اقتصاد غول پیکر این کشور را در ذهن پرورش می دهند.
به گزارش فولاد ایران، با وجود خطرات چین، موضوعات دنباله‌دار ناشی از تغییرات زنجیره تامین، جمعیت‌شناسی مطلوب و مبانی اقتصادی انعطاف‌پذیر، از دستاوردهای بلندمدت در بازارهای نوظهور آسیا حمایت می‌کنند. شرکت‌های جهانی به‌طور فعال زنجیره‌های تأمین را فراتر از چین متمایل می‌کنند که نتیجه آن جریان‌های تجاری و سرمایه‌گذاری به همسایگان منطقه‌ای آن است. اقدام اخیر اپل برای تنوع بخشیدن به تولید آیفون از چین تا هند بارزترین نمونه است.
طبق گزارش صندوق بین‌المللی پول، سهم بازار جهانی چین از سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی در بخش‌های استراتژیک، مانند نیمه‌رساناها، از سال 2021 در حال کاهش بوده است، در حالی که سهم بازار بقیه آسیا افزایش یافته است. در ایالات متحده، درصد واردات از چین از سال 2018 کاهش یافته است و قرار است واردات از هند، تایوان و اقتصادهای آسه آن پیشی بگیرد.
این احتمالاً شروع کار است. برای بازارهای نوظهور آسیایی، مقیاس بالقوه «رفاقت» در تامین مواد از کشورهای دوست بسیار گسترده است. تولیدات تولیدی چین 10 برابر هند، بزرگترین اقتصاد نوظهور بعدی در آسیا، و بیش از 50 برابر ویتنام است. متنوع کردن زنجیره‌های تامین خارج از چین به سرمایه‌گذاری‌های قابل توجهی در طول سال‌ها نیاز خواهد داشت که در نتیجه تأثیر قابل‌توجهی بر مقاصد اصلی دوستی دارد.
بخشی از مزیت رقابتی جهانی چین در تولید، هزینه نسبی پایین نیروی کار آن است. بسیاری از اقتصادهای آسیایی مانند هند، اندونزی و ویتنام در این زمینه با چین رقابت می کنند. با این حال، نسبت به چین، فقدان زیرساخت‌های با کیفیت بالا این اقتصادها را در حال حاضر برای صنایع کارگر بر و کالاهای کم‌ارزش مانند پوشاک مناسب‌تر کرده است. با گذشت زمان، تقاضا برای تولید با ارزش بالاتر، مانند لوازم الکترونیکی و ماشین‌آلات، به طور فزاینده‌ای در این مقاصد دوستانه برآورده می‌شود. اگرچه توسعه کلی، از نظر اتوماسیون تولید و اکوسیستم‌های زنجیره تامین، در میان اقتصادهای نوظهور آسیا نسبت به چین پیشرفت کمتری دارد، اما این زمینه را برای رشد بلندمدت سریع‌تر فراهم می‌کند.
بر خلاف جمعیت سالخورده چین، پرجمعیت ترین کشورهای آسیایی در حال ظهور، از جمله هند و اندونزی، قرار است از مزایای جمعیت مطلوب در سال های آینده بهره مند شوند. جمعیت چین به دلیل کاهش نرخ باروری در روند کاهشی است و در عین حال، طبق پیش بینی سازمان ملل متحد، جمعیت در سن کار به طور بالقوه تا سال 2050 یک چهارم کاهش خواهد یافت.
در حال حاضر، میانگین سنی در چین حدود 38 سال است. در مقابل، هند، اندونزی و ویتنام با میانگین سنی زیر 33 سال از جمعیت جوان تری برخوردار هستند. بنابراین، رقبای منطقه‌ای چین احتمالاً برای سال‌ها از مزیت‌های نسبی و قدرت مصرف نیروی کار جوان‌تر و پرانرژی برخوردار خواهند بود.
و در آخر اینکه بازارهای نوظهور آسیایی از مبانی نسبتاً انعطاف پذیر برخوردار هستند. این منطقه کمتر تحت تاثیر تورم قرار گرفته است، زیرا بسیاری از زنجیره‌های تامین جهان از آسیا می‌گذرد و هزینه‌های حمل و نقل برای شرکت‌های محلی را به‌طور قابل توجهی کاهش می‌دهد. علاوه بر این، بانک خلق چین که با تورم رام شده در این کشور مواجه است، احتمالاً مواضع سیاست تطبیقی خود را حفظ می کند و به شرایط نقدینگی در سراسر منطقه کمک می کند. به همین ترتیب بانک ژاپن که مصمم است پس از سه دهه تورم و رشد ضعیف، تورم را در حدود هدف 2 درصدی خود تقویت کند. علاوه بر این، بازگشایی چین پس از کووید احتمالاً تقاضا برای بقیه کالاها و خدمات آسیایی را افزایش می‌دهد و منجر به جریان‌های قوی‌تر گردشگری در منطقه می‌شود. این بازگشایی همچنین باید به محافظت از اقتصادهای آسیایی در سال جاری در برابر رکود در برابر پس‌زمینه دشوار رشد جهانی کمک کند.
برای سرمایه‌گذارانی که نگران ریسک‌های چین هستند، درک این موضوع که بازارهای نوظهور آسیایی جهانی فراتر از سلطه میانه هستند، فرصت‌های قابل توجهی را به همراه خواهد داشت. دوستی، جمعیت شناسی و اصول همگی به اقتصاد منطقه کمک می کنند تا با همسایه غول پیکر خود ارتباط کمتری داشته باشند.
منبع: فایننشال تایمز