پایگاه خبری فولاد ایران- سیستم تجارت جهانی فعلی کار نمی کند، اما روایت جدیدی در حال شکل گیری است. هفته گذشته دهمین سالگرد ریزش کارخانه رانا پلازا در بنگلادش بود که در آن 1100 کارگر پوشاک به دلیل فروریختن یک کارخانه نامرغوب بالای سرشان کشته شدند. معلوم شد که این کارخانه در حال تولید کالا برای برندهای بزرگ جهانی است. مدیرانی که تصمیم گرفتند تا خط تولید را به افراد ناشناس بسپارند، فقط همان کاری را انجام می‌دادند که فاینانس 101 به آن‌ها می‌گفت: هزینه‌ها را از ترازنامه خارج کنند، و با کار مانند یک هزینه رفتار کنند نه یک دارایی. هرگز به خطراتی که در یک دید آشکار پنهان می شوند، توجه نکنید، حتی خطراتی که منجر به مرگ و ناامیدی می شود.
این نوع تفکر برای چندین دهه در مرکز تجارت جهانی قرار داشته است. به این ترتیب، سرمایه، کالاها و نیروی کار به هر کجا که کارفرما می خواهد، می رود. تا زمانی که قیمت سهام بالا می رود و هزینه های مصرف کننده کاهش می یابد، مشکلی وجود ندارد. اردوگاه های کار چینی در سین کیانگ شاید اوج این نوع تفکر باشد.
طی 40 سال گذشته سیاست اقتصادی نئولیبرالی بیش از هر زمان دیگری رشد جهانی را شکل داد و میلیون‌ها نفر را از فقر نجات داد، اما همچنین مقادیر زیادی نابرابری و اثرات منفی برای ما به ارمغان آورد. این موارد، از کار اجباری گرفته تا تشدید تغییرات آب و هوایی تا زنجیره های تامین بسیار شکننده و متمرکز که منجر به کمبود و تورم شدید در کالاهای کلیدی از گاز طبیعی گرفته تا مواد معدنی کمیاب شده است.
به گزارش فولاد ایران، پس از عواقب جنگ در اوکراین و رقابت فزاینده با چین، دولت بایدن و تا حدی اتحادیه اروپا در تلاش هستند تا پارادایم را از کارایی به انعطاف‌پذیری تغییر دهند. قانون کاهش تورم آمریکا برای مقابله با مشکل تمرکز و عدم ابتکار بخش خصوصی در انتقال انرژی پاک طراحی شده است. هدف مقابله با کشوری مانند چین است که هم در مناطق حیاتی مانند مواد معدنی کمیاب تمرکز دارد و هم دولتی که بدش نمی آید از آن به نفع خود استفاده کند.
هرچند این به زیان اروپاست اما خود اتحادیه اروپا اکنون به این واقعیت نزدیک شده است که چنین برنامه‌هایی تنها راه رقابت با کشورهایی است که هرگز مطابق قوانین سازمان تجارت جهانی عمل نکرده‌اند.
جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی ایالات متحده، بخشی از این روایت جدید را در سخنرانی هفته گذشته بیان کرد که برنامه های داخلی ایالات متحده را با سیاست خارجی مرتبط می کرد. او روشن کرد که «اجماع واشنگتن» قدیمی به پایان رسیده است. همانطور که او بیان کرد، در سیستم قدیمی این فرض وجود داشت که نوع رشد اهمیتی ندارد. بنابراین، اصلاحات مختلف با هم ترکیب شدند و در کنار هم قرار گرفتند تا به برخی از بخش‌های اقتصاد، مانند امور مالی امتیاز دهند، در حالی که سایر بخش‌های ضروری، مانند نیمه‌رساناها و زیرساخت‌ها، از بین رفتند. او اظهار کرد: "ظرفیت صنعتی ما که برای توانایی هر کشور برای ادامه نوآوری بسیار مهم است، ضربه واقعی خورد."
سالیوان در سخنرانی خود گفت: "هدف ما خودسرانه نیست و هدف انعطاف پذیری و امنیت در زنجیره تامین ما است." در یک تغییر خوشایند، سیاست‌گذاران در واشنگتن نیز از اصطلاح «جداسازی» با چین فاصله می‌گیرند و در عوض درباره «ریسک زدایی» هم از کشور و هم اقتصاد جهانی صحبت می‌کنند، اصطلاحی که اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا نیز آن را مطرح می‌کند.
منبع: فایننشال تایمز