پایگاه خبری فولاد ایران- هر بار که رئیس‌جمهور شی جین‌پینگ قدرت‌های بیشتری را به دست می‌آورد، منتقدان رهبر چین را با رئیس‌جمهور مائو تسه تونگ مقایسه می‌کنند که حکومت تک نفره‌اش کشور را به فاجعه کشاند. آنها ممکن است جاه طلبی های آقای شی را دست کم بگیرند. اغلب، این اتهام که آقای شی از مائو تقلید می‌کند، از پایان ناخوشایند مائو هراس دارند.
در مورد آقای شی، منتقدان به کمپین‌های مداوم ضد فساد اشاره می‌کنند که صدها هزار مقام از جمله روسای شرکت‌های بزرگ دولتی، پلیس و دیگر روسای امنیتی، ژنرال‌های ارتش و اعضای دفتر سیاسی حزب حاکم را به دام انداخته است. همین شک‌ها به سرکوب‌های نظارتی و تغییر سیاست‌های دوران شی اشاره می‌کند که بخش تجاری چین را در حالت بدی قرار داده و میلیاردرها، کارآفرینان، هنرمند خلاق و دیگر استعدادهای مفید را به فرار از کشور سوق داده است. به همه اینها، کنار گذاشتن ناگهانی و مرگبار برنامه ریزی نشده کنترل کووید-19 در دسامبر گذشته اضافه می شود.
به گزارش فولاد ایران،
نخبگان در شهرهایی مانند پکن که همیشه در برابر بادهای سیاسی در حال تغییر هستند، با شنیدن احیای شعارهای دوران مائو می ترسند. وقتی مقامات آقای شی را «هسته حزب» و «رهبر مردم» خطاب می‌کنند یا از همه 97 میلیون عضو حزب می‌خواهند اندیشه شی جین پینگ را مطالعه کنند، هراس آنها بیشتر می شود.
برای چینی‌های تحصیل‌کرده، پژواک‌ها از یک کمپین قبلی برای ترویج تحقیق و پژوهش است که در سال‌های 1960-1961 آغاز شد. در سال 1961 مائو اعتماد بسیاری از همکاران ارشد خود را از دست داده بود. فرستادن برخی از آنها به تورهای تحقیقاتی به او پوشش سیاسی داد تا بدترین سیاست‌های جهش بزرگ خود را به جلو معکوس کند. در سال 1966 او توده ها را برای حمله و سرنگونی مقامات حزب و دیگر شخصیت های اقتدار بسیج کرد. چین آن دهه دیوانه وار و خونین را انقلاب فرهنگی می نامد.
با این حال، اینکه آقای شی را مائوی دوم خطاب کنیم، گمراه کننده است. مائو فردی رادیکال بود که مایل بود نهادی را که به او اعتماد نداشت منفجر کند. او با تحقیر این تصور که نظم و انضباط درون حزبی می‌تواند بوروکرات‌های متکبر را اصلاح کند، تنبیه کادرها را با مبارزه طبقاتی خشونت‌آمیز که از پایین توسط اوباش تحمیل شده بود، انتخاب کرد. در مقابل، آقای شی یک سیاستمدار حرفه‌ای است که از اعضای حزب می‌خواهد تحت نظارت بازرسان انضباط داخلی خود را تطهیر کنند. او به کنترل از بالا به پایین اعتقاد دارد، نه هرج و مرج. او تلاش کرده است تا دامنه نفوذ حزبش را به هر گوشه ای از اقتصاد و جامعه گسترش دهد. او دستگاه وسیعی از سانسور، نظارت و تبلیغات برای کنترل توده‌ها، نه برای آزاد کردن آنها ساخته است. به عبارت دیگر، آقای شی می خواهد چیزی بیش از یک مرد قدرتمند به سبک مائو باشد.
منبع: اکونومیست