پایگاه خبری فولاد ایران – فولادسازی یک تجارت کثیف است. به ازای هر تن از آن حدود 1.8 تن دی اکسید کربن (CO2) در جو منتشر می شود. در نتیجه، فولادسازی 7 تا 9 درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان را تشکیل می‌دهد.
به گزارش فولاد ایران، روش های پاک تری برای تولید فولاد در حال بررسی است که عمدتاً بر اساس استفاده از هیدروژن به جای کک در فرآیند احیا است که اکسیژن را از سنگ آهن استخراج می کند. اما بسیاری از این فناوری ها در مراحل اولیه خود هستند. این، همراه با هزینه تبدیل تجهیزات قدیمی به جدید، که ممکن است به چندین میلیارد دلار در هر کارخانه برسد، به این معنی است که ممکن است دهه ها طول بکشد تا فولادسازان سبز شوند.
با این حال، یولونگ دینگ و هریت کیلدال از دانشگاه بیرمنگام در بریتانیا، به چیزی رسیده اند که فکر می کنند ممکن است اوضاع را تغییر دهد. آنها فرآیندی را توسعه داده اند که می تواند به سرعت و ارزان در کارخانه های موجود نصب شود و انتشار گازهای گلخانه ای آنها را تا حدود 90 درصد کاهش دهد.
دکتر دینگ و کیلدال پیشنهاد می کنند که از یک سیستم بازیافت کربن حلقه بسته برای جایگزینی بیشتر کک استفاده شود. در حال حاضر، کک و سنگ آهن در لایه های متناوب در داخل یک کوره بلند برج مانند بسته بندی می شوند و همانطور که از نام آن پیداست، با هوایی که تا بیش از 1200 درجه سانتیگراد گرم شده است، انفجار داده می شود. در این دما کربن موجود در کک با اکسیژن موجود در هوا واکنش داده و مونوکسید کربن (CO) تولید می کند. این گاز سپس با اکسیژن موجود در سنگ آهن واکنش می دهد و آهن را در فرآیندی به نام احیا آزاد می کند. گرمای حاصل از واکنش‌های مختلف، دمای کوره را به بالای نقطه ذوب آهن (۱۵۳۸ درجه سانتیگراد) می‌رساند و فلز مایع حاصل از پایین برج خارج می‌شود. در همین حال،CO2 و سایر گازها، از جمله نیتروژن باقیمانده از هوای تزریق شده (که با 21٪ اکسیژن و 78٪ نیتروژن شروع می شود)، از بالا تخلیه می شوند.
در نظریه دکتر دینگ و کیلدال، کک با پمپ کردن مستقیم CO به داخل کوره بلند از حلقه خارج می شود. CO با جذب CO2 تولید شده در کوره و بازیافت آن و تقسیم آن به CO و اکسیژن ساخته می شود. سپس اکسیژن آزاد شده را می توان در بخش دوم فرآیند فولادسازی مورد استفاده قرار داد، که در آن گاز از طریق آهن مذاب در کوره ای با طراحی متفاوت دمیده می شود تا بخشی از کربن حل شده در آن بسوزد و به نسبت بهینه برسد.
چیزی که همه این ها را ممکن می کند، ماده ای جذاب به نام پروسکایت است که در یک محفظه واکنش در قلب سیستم بازیافت قرار دارد. پروسکایت اصلی یک ماده معدنی بود که در سال 1839 در کوه های اورال در روسیه کشف شد و به نام کنت لو پروسکی، کانی شناس از آن کشور نامگذاری شد. این نام اکنون به گروهی از مواد تعمیم یافته است که در ساختار کریستالی متمایز این کانی بدون لزوماً ترکیب شیمیایی آن مشترکند.
دکتر دینگ معتقد است، ممکن است این روش بتواند تمام کک را در یک کوره بلند جایگزین کند و انتشار گازهای گلخانه ای را تا نزدیک به صفر کاهش دهد. اگر مذاکرات با فولادسازان موفقیت آمیز باشد و یک کارخانه آزمایشی ساخته شود، گام بعدی این است که ببینیم آیا این سیستم ارزش خود را ثابت می کند یا خیر.
منبع: اکونومیست