پایگاه خبری فولاد ایران – فدرال رزرو در برزخ افزایش سقف بدهی قرار گرفته است و امتناع کنگره از افزایش آن، گمانه زنی هایی را در مورد احتمال نکول احتمالی در آینده ایجاد می کند. در حال حاضر، زمان نامناسب برای این مبارزه است. این تا حدی به این دلیل است که خریداران بزرگ خارجی بی سر و صدا خریدهای خزانه داری خود را در سال گذشته کاهش داده اند و اگر صحبت ها در مورد یک نکول احتمالی بلندتر شود، این امر ممکن است تسریع شود.
همچنین به این دلیل که نقدینگی به دلیل آسیب پذیری‌های اساسی در ساختار بازار، بارها و بارها از بخش خزانه‌داری در سال‌های اخیر ناپدید شده است، این به راحتی می تواند یک شوک سقف بدهی دوباره را ایجاد کند، زیرا مشکلات ساختاری حل نشده باقی می مانند.
اما بزرگترین دلیل برای نگرانی این است که سیستم مالی در مرحله مهمی در چرخه پولی قرار دارد. پس از 15 سال سیاست پولی تطبیقی، که طی آن فدرال رزرو ایالات متحده ترازنامه خود را از 1 تریلیون دلار به 9 تریلیون دلار افزایش داد، بانک مرکزی اکنون در تلاش است تا نقدینگی را به میزان حدود 1 تریلیون دلار در سال از سیستم خارج کند. این پروسه ضروری است و مدتهاست که به تعویق افتاده است. اما همیشه سخت و خطرناک بوده و اگر کنگره ماه‌های آتی را با تهدید به نکول سپری کند، خطرات شوک بازار افزایش خواهد یافت.
به گزارش فولاد ایران، بین سال‌های 2008 تا 2019، میزان بدهی ایالات متحده توسط مردم 500 درصد افزایش یافت، بدهی شرکت‌های غیرمالی 90 درصد و اعتبار مصرف‌کننده، بدون احتساب وام مسکن، 30 درصد افزایش یافت. سپس، هنگامی که فدرال رزرو ترازنامه خود را در سال 2020 در بحبوحه همه گیر شدن دو برابر کرد، این دسته از بدهی ها به ترتیب 30، 15 و 10 درصد دیگر افزایش یافتند. اما پیامد این اهرم انفجاری این است که سیستم امروز به شدت در برابر شوک‌ها با افزایش نرخ بهره و کاهش نقدینگی آسیب‌پذیر است. فدرال رزرو از بسیاری جهات در حال مبارزه با مشکلاتی است که خودش ایجاد کرده است و با توجه به گستردگی مشکلات، حل آن بدون آسیب بسیار دشوار است. البته خود مقامات فدرال رزرو با این موضوع مخالف است، زیرا معتقد است سیاست های پولی آنها از رکود اقتصادی جلوگیری می کند.
موضوع دیگر این است که افزایش بدهی فقط مشکل آمریکا نیست. یکی از خیره کننده ترین و اغلب نادیده گرفته شده ترین ویژگی های جهان پس از بحران این است که بدهی جهانی به عنوان نسبت تولید ناخالص داخلی از 195 به 257 درصد، بین سال های 2007 و 2020 (و از حدود 170 درصد در سال 2000) افزایش یافت. مقصر در اینجا مربوط به ناکارآمدی سیاسی در کنگره و مجموعه ای دیوانه کننده از قوانین استقراض خزانه داری است.
در یک دنیای ایده آل، کمترین خروج بد از ورشکستگی این است که کنگره قوانین سقف بدهی را لغو کند و یک برنامه دو حزبی برای تحت کنترل درآوردن استقراض ایجاد کند و فدرال رزرو علناً اذعان کند که این اشتباه بود که پول را برای مدت طولانی ارزان نگه داشت و بنابراین سطوح رو به افزایش را عادی کند. شاید این اتفاق بیفتد. هفته گذشته، سناتور جو مانچین ایده هایی را در مورد اصلاحات تامین اجتماعی مطرح کرد و پیشنهاد کرد که ممکن است راهی برای یک توافق دو حزبی برای جلوگیری از نکول وجود داشته باشد. اما اگر این اتفاق نیفتد، در ماه‌های آتی استرس بازار افزایش می‌یابد، و یا سناریویی که در آن فدرال رزرو مجبور می‌شود وارد عمل شود و خود اوراق خزانه را خریداری کند. سرمایه گذاران و سیاستمداران بدون شک گزینه دوم را ترجیح می دهند. در واقع، بسیاری احتمالاً تصور می کنند که این اتفاق خواهد افتاد. اما این دوباره دردسرهای بیشتری را برای دراز مدت ایجاد می کند. در هر صورت، هیچ راه حل آسانی وجود ندارد.
منبع: فایننشال تایمز