هزینه های جلوگیری از تغییرات اقلیمی

پایگاه خبری فولاد ایران – در بحث سیاست بین المللی تغییر آب و هوا ، مفهوم جبران مستقیم ویرانی اقتصادی ناشی از تغییرات آب و هوایی، یکی از انبوه اصطلاحاتی است که دیپلماسی آب و هوا را احاطه کرده است. بسیاری از کشورها، به ویژه در جنوب جهانی، مایلند که آن را به عنوان کمک های مالی آب و هوا، ببینند.

کشورهای فقیری که کمترین سهم را در انتشار دی اکسید کربن داشته اند، احتمالاً بار عمده بلایای آب و هوایی را که در دهه های آینده ایجاد خواهد شد، متحمل خواهند شد. طبق بررسی ها، تنها در سال جاری، خشکسالی در برزیل و شرق آفریقا 6 میلیارد دلار و سیل در جنوب آسیا بیش از 8 میلیارد دلار هزینه داشته است.

با این حال، مقابله با این وضعیت، معضل بدتری را به همراه دارد. پول برای کاهش تغییرات آب و هوایی و تطبیق همه از سوی یک گروه از کشورهای کمک کننده ثروتمند به دست می آید و در حالی که منابع مالی آنها به ندرت سریعتر از اقتصادشان رشد می کند، هزینه های مقابله با سیل، موج گرما و خشکسالی در حال افزایش است. این پولی که برای ترمیم اثرات یک جو نابسامان خرج می شود و سرمایه هایی را که باید برای جلوگیری از علت آن خرج کنیم، به خطر می اندازد.

یک مطالعه در سال 2015 در مورد این موضوع نشان داد که در جهانی که تا پایان قرن، 2.7 درجه سانتیگراد گرم شود، خسارت به کشورهای در حال توسعه از 426 میلیارد دلار در سال 2030 به 1.55 تریلیون دلار در سال 2050 خواهد رسید. این نرخ سالانه حدود 6.7 درصد را نشان می دهد، بسیار بالاتر از سرعت 1.7 درصدی که اقتصادهای ثروتمند در دهه گذشته با آن رشد کرده اند.

برای حل این مشکل چه می توان کرد؟ اولین هدف این است که کشورهای ثروتمند سرانجام پس از پنج دهه به تعهدات خود در قبال 0.7 درصد درآمد ناخالص ملی در مقایسه با 0.33 درصدی که اکنون خرج می کنند، عمل کنند. این بیش از دو برابر پول موجود برای جلوگیری از تأثیرات تغییرات آب و هوایی خواهد بود.

به گزارش فولاد ایران، ساختارهای نوآورانه‌تر برای تشویق سرمایه‌گذاری در اقتصادهای در حال توسعه نیز می‌تواند تریلیون‌ها دلار مورد نیاز مالی خصوصی را به ارمغان بیاورد و پول عمومی را آزاد کند تا برای امداد رسانی در بلایای طبیعی هزینه شود.

اگر جهان ثروتمند تشویق شود که با کشورهای فقیرتر به عنوان متحدانی که باید جذب شوند، به جای بدهکارانی که نادیده گرفته شوند، رفتار کنند، ممکن است محرک رفع نیازهای آب و هوایی جهان باشد.

منبع: بلومبرگ