پایگاه خبری فولاد ایران – آخرین تلاش‌های آمریکا برای جلوگیری از توسعه فناوری و اقتصادی چین احتمالاً بیش از آنکه مفید باشد، ضرر خواهد داشت. روابط اقتصادی مسالمت آمیز 30 سال گذشته این دو ممکن است کامل نبوده باشد، اما مطمئناً بهتر از آن چیزی بود که از رقابت صفر و سوء ظن متقابل حاصل می شد.
به گزارش فولاد ایران، تنها چند روز قبل از انتشار استراتژی جدید امنیت ملی ایالات متحده توسط کاخ سفید در ماه اکتبر، دولت جو بایدن، محدودیت های صادراتی گسترده ای را با هدف جلوگیری از پیشرفت فناوری چین اعلام کرد. استراتژی امنیت ملی می گوید: «جهان در حال تغییر است» و ایالات متحده آشکارا با استفاده از تجارت به عنوان سلاح اصلی خود، به جز اعلان جنگ اقتصادی علیه چین، با همه واکنش نشان می دهد.
ظاهرا برای بزرگ‌ترین اقتصاد جهان کافی نیست که از طریق نوآوری‌های تکنولوژیکی از رقبای اقتصادی خود پیشی بگیرد. مفهوم آن این است که آمریکا باید هر کاری که می تواند انجام دهد تا آن رقبا را عقب نگه دارد و تا آنجا که ممکن است درد اقتصادی بیشتری بر آنها وارد کند. با این حال، این چشم انداز به وضوح نشان دهنده ضعف آن است. این مشخص است که سیاست هایی با هدف افزایش رقابت اقتصادی خود آمریکا ممکن است موفقیت محدودی داشته باشد.
مطمئناً، امنیت ملی همیشه یک دلیل جذاب است، احتمالاً به همین دلیل است که سیاست‌های اقتصادی جدید ایالات متحده در قبال چین با تأیید دو حزب مواجه شده است. با این وجود، این استراتژی عمیقاً مشکل ساز است.
اکنون اعمال تحریم های اقتصادی شدید به دلیل ترس از آنچه ممکن است چین در تایوان یا دریای چین جنوبی انجام دهد، بیش از حد است. بدتر از آن، تحریم چین در حال حاضر می تواند نتیجه معکوس داشته باشد و رهبران این کشور را به اتخاذ موضعی تهاجمی تر از آنچه در غیر این صورت می کردند، ترغیب کند.
ثانیاً، با توجه به اینکه هر کالایی قابلیت استفاده غیرنظامی و نظامی را دارد، مفهوم کالاهای با کاربرد دوگانه اشتباه است. سربازان باید تغذیه شوند و لباس بپوشند، بنابراین آیا غذا و لباس نیز باید به عنوان کالاهای دو منظوره محدود شود؟ فناوری توسعه یافته برای استفاده تجاری اغلب برای اهداف نظامی استفاده می شود و ارتش همیشه یکی از مشتریان اصلی فناوری های مدرن بوده است. مایه تاسف است که جنگ باعث پیشرفت فناوری شده است. اما اگر امنیت ملی واقعاً نگرانی است، ایالات متحده باید همه تجارت با کشورهای غیردوست را متوقف کند، نه فقط تجارت محصولات از نظر فناوری پیشرفته.
در واقع، تحرکات آمریکا علیه چین کمتر در مورد امنیت ملی و بیشتر در مورد سلطه اقتصادی است. پیشرفت چشمگیر چین در سه دهه گذشته می‌تواند در واقع آن را به مهم‌ترین اقتصاد جهان تبدیل کند. اما این اشتباه است که فرض کنیم رفاه جهانی یک بازی حاصل جمع صفر است و صعود چین به معنای افول آمریکا است.
مهمتر از همه، حتی اگر محدودیت‌های صادراتی مؤثر واقع شوند، در نهایت چین را از توسعه فناوری‌های داخلی بازنخواهند داشت. در بهترین حالت، تحریم‌های جدید به قیمت یک رابطه اقتصادی مسالمت‌آمیز که برای سه دهه به هر دو کشور خدمت کرده است، چند سال بیشتر سلطه اقتصادی را برای ایالات متحده می‌خرد.
اختلال در زنجیره های ارزش جهانی پیچیده، هم قیمت ها را برای مصرف کنندگان افزایش می دهد و هم پیشرفت فناوری را مختل می کند. همکاری در مورد مسائل حیاتی مانند تغییرات آب و هوا آسیب خواهد دید. به نظر می رسد ایالات متحده و بسیاری از اقتصادهای پیشرفته دیگر فراموش کرده اند که در سه دهه گذشته چقدر از گشایش چین سود برده اند.
امید است لحن آشتی جویانه تر رئیس جمهور ایالات متحده جو بایدن و رئیس جمهور چین شی جین پینگ در اجلاس G20 در این ماه مثمر ثمر باشد. ایالات متحده و چین در گذشته علیرغم تفاوت‌های گسترده در فرهنگ‌ها و رژیم‌های سیاسی موفق به همزیستی مسالمت‌آمیز و پیشرفت شده‌اند. در بهترین حالت، یک جنگ اقتصادی به ایالات متحده یک پیروزی پیرو می دهد. در بدترین حالت، می‌تواند جنگ سرد جدیدی را آغاز کند و ما را یک قدم به یک رویارویی نظامی نزدیک‌تر کند. در هر صورت این روند به نفع کسی نیست.
منبع: Japan Times