پایگاه خبری فولاد ایران – هند تقریباً سه چهارم برق خود را از زغال سنگ تأمین می کند و 39 نیروگاه جدید زغال سنگ در دست ساخت دارد. این کشور بیش از هر کشور دیگری به جز چین، مواد معدنی را حفر می کند و می سوزاند و پرسروصداترین حامی زغال سنگ در سطح بین المللی است.
با این حال، نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند، یک سری تعهدات در گلاسکو داد که در صورت عمل کردن، کشورش را به یک نیروگاه انرژی سبز تبدیل می‌کند. چشم نوازترین وعده این بود که هند تا سال 2070 به انتشار "خالص صفر" گازهای گلخانه ای (ghgs) دست خواهد یافت، به این معنی که هر گونه انتشاری که تا آن زمان حذف نشده بود به نحوی جبران می شود.
به گزارش فولاد ایران، هند سومین صادرکننده بزرگ گازهای گلخانه ای ghgs در جهان است. اگر قرار بود اهداف آقای مودی را برآورده کند، نه تنها ترکیب انرژی خود را متحول می‌کرد، بلکه تقویت بزرگی برای تلاش‌های جهانی برای مهار گرمایش جهانی ایجاد می‌کرد. علاوه بر این، آقای مودی آن را یک «مأموریت ملی» برای توسعه «هیدروژن سبز» اعلام کرده است، یک سوخت پاک که با استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر ساخته می‌شود و می‌تواند به کربن زدایی صنایعی که آلاینده‌های سرسخت در سراسر جهان هستند، کمک کند. اما این جاه طلبی ها چقدر قابل قبول هستند؟
کل ظرفیت تولید برق هند، چه تمیز و چه کثیف، در حال حاضر تنها 400 گیگاوات است. بنابراین آقای مودی می‌خواهد تنها در هشت سال یک شبکه کامل برق سبز بسازد.
بر اساس برآورد بلومبرگ نیو انرژی فایننس، یک شرکت تحقیقاتی، برای رسیدن به این هدف، هند باید حدود 500 میلیارد دلار در انرژی پاک و بهبود شبکه سرمایه گذاری کند.
چنین شاهکاری بی سابقه نخواهد بود. چین ظرف 6 سال از 44 گیگاوات ظرفیت خورشیدی به 300 گیگاوات و در 11 سال از 50 گیگاوات باد به 330 گیگاوات رسید. اما هم از طریق یک پایگاه تولیدی عظیم در انرژی‌های تجدیدپذیر و هم توسط اقتصادی که در هدایت سرمایه به صنایع مورد علاقه برتری داشت، کمک گرفت. اینها مزایایی هستند که هند فاقد آنهاست.
انرژی تجدیدپذیر در هند بسیار سریع در حال رشد است. ظرفیت تولید خورشیدی از سال 2012 تا کنون 50 برابر شده و در پایان سال گذشته به 50 گیگاوات رسیده است.
در نیمه اول سال 2022، 7.4 گیگاوات دیگر انرژی خورشیدی اضافه شد. در واقع، وقتی نوبت به ایجاد ظرفیت تولید جدید می‌رسد، انرژی‌های تجدیدپذیر قبلاً جایگزین زغال سنگ شده‌اند. ظرفیت نیروگاه های جدید خورشیدی، بادی و آبی ساخته شده در سال گذشته تقریباً دو برابر نیروگاه های جدید زغال سنگ بود. با این حال، سرمایه گذاری در انرژی های تجدیدپذیر به اندازه کافی سریع پیش نمی رود تا به اهداف آقای مودی برسد. 11 گیگاوات ظرفیت تجدیدپذیر اضافه شده در سال 2021 بسیار کمتر از افزایش سالانه مورد نیاز است. با این وجود، دلایل خوبی برای جدی گرفتن انقلاب سبز جدید هند وجود دارد.
کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تنها انگیزه هند برای بازسازی سیستم انرژی خود نیست. آقای مودی همچنین می خواهد هم تولید را تحریک کند و هم قبض سوخت وارداتی را کاهش دهد. هند در سال گذشته بیش از 4 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را برای واردات سوخت های فسیلی هزینه کرد که این مبلغ برای کشوری با کسری حساب جاری دائمی است.
سبز کردن منابع انرژی هند همچنین به کاهش آلودگی هوا کمک می کند، که یک بلای مرگبار برای بسیاری از ساکنان آن است. سازمان بهداشت جهانی تخمین می زند که در 93 درصد از کشور، سطح آلودگی هوا بسیار بالاتر از دستورالعمل های استاندارد است. مطالعه ای که در سال 2019 توسط مجله پزشکی بریتانیایی Lancet منتشر شد، نشان داد که بیش از 1 میلیون هندی هر ساله در نتیجه هوای کثیف جان خود را از دست می دهند. دود خفه کننده ای که بخش زیادی از شمال هند را به ویژه در این زمان از سال فرا می گیرد، یک مسئولیت سیاسی دائمی برای دولت است.
بهتر از همه، تغییر بزرگ به سمت انرژی های تجدیدپذیر می تواند به کاهش هزینه های تولید برق کمک کند. آب و هوای آفتابی و هزینه کم نیروی کار هند را به یکی از ارزان‌ترین مکان‌های تولید انرژی خورشیدی در جهان تبدیل کرده است. این بدان معناست که نیروگاه های خورشیدی گزینه ارزان تری برای تولید برق جدید در هند نسبت به نیروگاه های زغال سنگ یا گاز هستند.
هند همچنین گاز طبیعی بسیار کمی تولید می کند. دولت قول داده است در سیاستی دقیق که به زودی رونمایی می شود، مشوق هایی را برای شرکت های هیدروژن سبز ارائه کند. سرمایه گذاران خارجی نیز مشتاق مشارکت هستند، اما تمایل آقای مودی به دامن زدن به تنش های فرقه ای خطرات سیاسی ایجاد می کند و سرمایه گذاران خارجی نیز ممکن است با افزایش نرخ بهره و کند شدن اقتصاد جهانی، احساس فشار کنند.
با این حال اقتصاد هند سریعتر از چین رشد می کند. تقاضا برای برق به قدری سریع در حال افزایش است که کشور باید تا سال 2040 به همان اندازه ظرفیت تولیدی که اتحادیه اروپا در اختیار دارد، چه سبز و چه غیر سبز، بسازد.
منبع: اکونومیست