کدام کشورها به دریای چین جنوبی وابسته اند؟

پایگاه خبری فولاد ایران – دریای چین جنوبی یک مسیر تجاری حیاتی است که شریان های اصلی تجارت در جنوب شرقی آسیا را به هم متصل می کند و آبراه های سنگاپور و مالزی را به اندونزی، فیلیپین و تایوان متصل می کند. همراه با فراوانی ذخایر هیدروکربنی و حیات دریایی، این دریا منبع اصلی پروتئین حیوانی برای جمعیت متراکم منطقه است.

طبق گزارش کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل متحد، ارزش تخمینی 3.37 تریلیون دلار یا 21 درصد کل تجارت جهانی در سال 2016 از طریق دریای چین جنوبی ترانزیت شده است.

از نظر مالکیت، هفت مدعی برای دریای چین جنوبی وجود دارد: چین، برونئی، اندونزی، مالزی، فیلیپین، تایوان و ویتنام.

اما دریای چین جنوبی برای چه کسانی اهمیت بیشتری دارد؟

به گزارش فولاد ایران، تحلیلگران پنج کشور برتر به جز چین را نام می برند که بیشترین وابستگی را به دریای چین جنوبی دارند.

ویتنام

داده های بانک جهانی نشان می دهد ویتنام با 95.5 میلیون نفر جمعیت، رشد اقتصادی 362.64 میلیارد دلار در سال 2021 داشته است. ویتنام بیش از سه هزار کیلومتر از خط ساحلی دریای چین جنوبی را اشغال می کند و استراتژی دریایی خود را دوچندان می کند تا به یک اقتصاد وابسته به صادرات تبدیل شود که برای رفاه به آزادی کشتیرانی وابسته است.

ویتنام که با چین مرز مشترک دارد، از مشکلات زنجیره تامین در چین که با سیاست سختگیرانه پکن برای مقابله با کووید صفر و جابجایی عرضه تشدید شده است، سود برده است. سازمان‌ها در حال تغییر جهت زنجیره‌های تامین به خارج از چین هستند و کره جنوبی اکنون به شدت در تولید ریزتراشه در ویتنام سرمایه‌گذاری می‌کند.

سنگاپور

تنگه سنگاپور به طول 105 کیلومتر، به عنوان اصلی ترین راه ارتباطی دریایی برای بازارهای اروپا، آسیا و آمریکا، روزانه حدود 1000 کشتی از آن عبور می کند. بر اساس گزارش دفتر نمایندگی تجاری ایالات متحده، تولید ناخالص داخلی سنگاپور با جمعیت 5.64 میلیون نفر، 337.5 میلیارد دلار در سال 2020 تخمین زده می شود که آن را به هفدهمین شریک تجاری بزرگ کالا با ایالات متحده تبدیل می کند.

این کشور کوچک جنوب شرقی آسیا به شدت به تجارت آزاد وابسته است که از طریق کشورشان و آبهای مجاور عبور می کند.

اندونزی

تنگه‌های سوندا و لومبوک در اندونزی، همراه با تنگه مالاکا و سنگاپور، دروازه‌های اصلی دریای چین جنوبی هستند.

جزایر مجمع الجزایر ناتونا اندونزی روی خط نه خط تیره چین همپوشانی دارند. اندونزی به شدت به منابع دریای ناتونای شمالی در دریای چین جنوبی وابسته است.

بر اساس داده های بانک جهانی، بزرگترین اقتصاد آسیای جنوب شرقی در سال 2021 تولید ناخالص داخلی نزدیک به 1.2 تریلیون دلار داشت.

ژاپن

به گفته انجمن مدافعان سیاست عمومی معتبر اتحادیه اروپا، سالانه حدود 42 درصد تجارت دریایی ژاپن از دریای چین جنوبی می گذرد. تا سال 2020، ژاپن با واردات نزدیک به 74.5 میلیون تن، بزرگترین خریدار گاز طبیعی مایع در جهان بود. بزرگترین روزنامه ژاپن، یومیوری شیمبون، گزارش داد که ناوشکن های نیروی دریایی ژاپن بارها و بارها از کنار آبراه دریای چین جنوبی، در نزدیکی جزایر مصنوعی و صخره های مورد ادعای پکن عبور کرده اند.

کره جنوبی

چهارمین اقتصاد بزرگ آسیا، از نظر اقتصادی بیشتر از ژاپن به واردات انرژی وابسته است. داده های دولتی نشان می دهد که کره جنوبی به عنوان هشتمین مصرف کننده انرژی در جهان، تقریباً 92.8 درصد از انرژی و منابع طبیعی مصرفی خود را وارد می کند. در سال 2021، کره جنوبی 137.2 میلیارد دلار برای واردات انرژی هزینه کرد که معادل نزدیک به 22.3 درصد از کل واردات آن است.

بر اساس ارقام اداره اطلاعات انرژی ایالات متحده، خاورمیانه 69 درصد از واردات نفت خام کره جنوبی در سال 2019 را به خود اختصاص داده است که از بیش از 80 درصد قبل از سال 2018 کاهش یافته است. با توجه به اینکه اکثر واردات نفت خام کره جنوبی از طریق دریای چین جنوبی ترانزیت می شود، نمی توان اهمیت استراتژیک کنونی آن برای امنیت ملی را دست کم گرفت.

از منظر تاریخی، دریای چین جنوبی مرکز اقیانوس هند و اقیانوس آرام است. اما اهمیت آن بسیار فراتر از منطقه است. با توجه به تنش های دیپلماتیک و رشد اقتصاد جهانی، انتظار می رود اهمیت استراتژیک دریای چین جنوبی همچنان در حال افزایش باشد.

در سال 2021، کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل متحد (UNCTAD) اعلام کرد که بیش از 80 درصد حجم تجارت بین‌المللی از طریق دریا انجام می‌شود که 54 درصد تجارت دریایی جهان در آسیا انجام می‌شود. با این حال، عدم قطعیت همه گیری همچنان به شکل اختلال در زنجیره تامین، تغییر در الگوهای جهانی شدن، هزینه های حمل و نقل و ازدحام در بنادر ادامه دارد.

به طور کلی، آنکتاد تخمین می زند که تجارت دریایی جهان در سال 2021 4.3 درصد بهبود یافته است. همچنین پیش بینی کرد که حجم تجارت می تواند با نرخ سالانه 2.4 درصد بین سال های 2022 و 2026 رشد کند.

منبع: CNBC