پایگاه خبری فولاد ایران – یافتن خبرهای خوب در مورد مبارزه با تغییرات آب و هوایی دشوار است. اهداف نادیده گرفته می شوند، وعده ها شکسته می شوند و سیاره گرمتر می شود. اما از آنجایی که افراد شایسته از سراسر جهان در شرم الشیخ برای آخرین کنفرانس سازمان ملل متحد گرد هم می آیند تا متعهد شوند که برای مقابله با این مشکل عظیم تلاش بیشتری انجام دهند، حداقل یک دلیل برای خوش بینی وجود دارد. گروه بزرگ و رو به رشدی از کشورهای عمدتاً ثروتمند، ارتباط بین رشد اقتصادی و افزایش انتشار گازهای گلخانه ای را قطع کرده اند.
به گزارش فولاد ایران، برای سه قرن یا بیشتر از زمانی که عصر سوخت های فسیلی به طور جدی آغاز شد، استانداردهای زندگی و انتشار گازهای گلخانه ای دست به دست هم داده اند. زغال سنگ، سپس نفت و گاز طبیعی، همگی رفاه را به ارمغان آوردند و در عین حال دمای جهانی را نیز افزایش دادند. این پیوند باعث شده است که برخی از کارشناسان و دانشمندان محیط زیست استدلال کنند که تنها یک برنامه "رشد مجدد"، کاهش سرعت بهبود در رفاه کلی، یا معکوس کردن آنها به طور کلی، از بدترین اثرات تغییرات آب و هوایی جلوگیری می کند.
با این حال، در دهه گذشته، تعداد رو به رشدی از کشورها - بر اساس شمارش اکونومیست 33 کشور، که بیش از یک میلیارد نفر در آن زندگی می کنند - توانسته اند تولید ناخالص داخلی خود را افزایش دهند و در عین حال انتشار گازهای گلخانه ای خود را کاهش دهند. پس از اوج گیری در سال 2007، آمریکا انتشارات منطقه ای خود را از 6.13 میلیارد تن دی اکسید کربن معادل 5.26 میلیارد قبل از همه گیری کاهش داد. و این به این دلیل نیست که آمریکایی ها اسباب بازی ها و وسایل الکترونیکی خود را از مکان های آلاینده وارد می کنند. به طور قابل توجهی، انتشارات مصرف، که شامل اندازه گیری کربن موجود در واردات است، در مدت مشابه 15 درصد کاهش یافته است.
این امر عمدتاً نتیجه دو تغییر بزرگ است. یکی تغییر ساختار اقتصادها است. کشورها با ثروتمندتر شدن، بخش خدمات خود را گسترش دادند که انرژی کمتری نسبت به تولید مصرف می کند. در بریتانیا، زادگاه انقلاب صنعتی، چهار پنجم تولید هم اکنون توسط حسابداران، دستیاران فروشگاه و سایر کارکنان خدماتی تولید می شود. حتی در آلمان که به دلیل قدرت صنعتی خود مشهور است، سهم تولید از تولید ناخالص داخلی در حال کاهش است. که شدت انرژی رشد را کاهش داده است.
دوم اینکه واردات سبزتر می شود. در دهه پس از بحران مالی، بخش صادرات چین سریعتر از بقیه اقتصاد این کشور کربن زدایی کرد. این به کاهش کل ردپای کربن کشورهای ثروتمند کمک کرده است. علاوه بر این، تولید در حال انتقال به خارج از چین است.
این جدایی خبر خوبی است. اما، با ناگسستن این پیوند در بسیاری از کشورهای فقیرتر، برای کاهش سرعت افزایش انتشار جهانی کافی نبوده است. بنابراین وظیفه سرعت بخشیدن به جداسازی است. این نه تنها نشان می دهد که مقابله با تغییرات آب و هوا و بهبود استانداردهای زندگی می تواند با هم همراه باشد. همچنین به بخش‌های فقیر جهان اجازه می‌دهد تا از بودجه کربن باقیمانده جهانی برای ثروتمندتر شدن استفاده کنند.
تا کنون، جداسازی تا حد زیادی با کاهش انرژی مورد نیاز در واحد خروجی حاصل شده است. به لطف سرمایه گذاری در انرژی های تجدیدپذیر و برق رسانی بیشتر، چنین دستاوردهایی می تواند به زودی محقق شود.
برخی از فعالان محیط زیست ممکن است نگران باشند که جشن گرفتن چنین خبرهای خوبی، از طریق ایجاد رضایت و یا اینکه مبارزه با تغییرات آب و هوایی کمتر فوری به نظر برسد، می تواند تأثیر منفی داشته باشد. اما در واقع، پذیرش این واقعیت که بهبود استانداردهای زندگی برابر با مقابله با تغییرات اقلیمی است باید دلیلی برای حرکت سریعتر باشد.
منبع: اکونومیست