پایگاه خبری فولاد ایران – طبق برآورد اخیر، ژاپن در سال آینده تقریباً 11 میلیون اقامتگاه خالی از سکنه خواهد داشت که اندکی بیشتر از کل موجودی مسکونی استرالیا است. طبق یک سناریو در همان پیش بینی، تا سال 2038، کمتر از یک سوم واحدهای مسکونی ژاپن ممکن است خالی بماند.
افزایش دهکده‌های روستایی نیمه متروکه ژاپن، نشانه‌ای از دردسر بسیار بزرگ‌تر، احتمالاً برای چین است. این خانه های خالی یک چشم انداز اقتصادی را توصیف می کنند که واقعاً پس از فروپاشی حباب ملکی اواخر دهه 1980 بهبود نیافته است. ناکامی قانونگذاران در برخورد سخت با بانک‌ها و برنامه های نامناسب سیاست‌هایی که برای بهبودی در نظر گرفته شده است، همچنان باعث درد می‌شوند. بخش بزرگی از این معضل به طور اجتناب ناپذیری از جمعیت شناسی ناشی می شود. جمعیت پیر و رو به کاهش، تنها با جبران ناچیزی از مهاجرت، فشار ساختاری اساسی را برای مازاد مسکن ایجاد می کند. این امر با دهه‌ها سیاست مسکن که کاهش جمعیت را نادیده گرفته، اموال ناخواسته یا غیرقابل استفاده را حذف نکرده و ساخت‌وساز برای حفظ تولید ناخالص داخلی را تشویق کرده است، تقویت می‌شود.
به گزارش فولاد ایران، اگرچه جمعیت ژاپن بیش از یک دهه است که در حال کاهش است، اما تاثیر آن بر مازاد مسکن به طور موقت کاهش یافته است زیرا تعداد کل خانوارها همچنان به دلیل بالا رفتن میانگین سنی، در حال افزایش است.
سایمون پاول استراتژیست در یادداشتی تحقیقاتی اظهار می کند، برای چین، بزرگترین مشکل جمعیتی در حال حاضر ممکن است چگونگی اجتناب از بحران املاک به سبک ژاپن باشد. او می‌گوید بر اساس پیش‌بینی‌های جمعیتی، چین ممکن است در حال حاضر مسکن کافی برای رفع نیازهای آینده خود داشته باشد. اما به عنوان اقتصادی با وابستگی بی‌سابقه به خانه‌سازی، با این خطر مواجه است که اشتباه مشابه ژاپن را مرتکب شود و به ساخت‌وسازهای جدید ادامه دهد، گویی جمعیت‌شناسی اهمیتی ندارد.
این ریسک به سقوط قابل توجه قیمت ها و نوعی اصلاحی تبدیل می شود که ژاپن هنوز با آن دست به گریبان است.
پاول می گوید: "شباهت مهمی بین ژاپن در سال 1990 و چین امروز وجود دارد: نوع خاصی از رشد بر اساس یک مدل توسعه مبتنی بر سطوح بالای سرمایه گذاری و انباشت دارایی های فیزیکی، به پایان خط رسیده است. دو پایه اصلی در استدلال پاول وجود دارد. اولین مورد این است که تجربه ژاپن حاکی از رابطه نامتقارن قوی بین تغییر جمعیت و قیمت مسکن است. تحقیقات نشان می دهد که هر یک درصد افزایش در رشد جمعیت با افزایش 5 درصدی قیمت مسکن همراه است. برعکس، کاهش یک درصدی جمعیت باعث کاهش قیمت بسیار بیشتر می شود. بخش دوم این است که ازدواج در چین در شیب نزولی قرار دارد و از 13.5 میلیون در سال 2013 به 7.6 میلیون در سال 2021 رسیده است.
ازدواج‌های کمتر ممکن است مانند ژاپن، باعث افزایش کوتاه مدت در تشکیل خانواده شود، اما در نهایت به احتمال زیاد تداوم کاهش نرخ زاد و ولد را تضمین می‌کند.
اقداماتی وجود دارد که پکن می تواند انجام دهد و عواملی وجود دارد که ممکن است به طور قابل توجهی تکرار چین از تجربه ژاپن را به تاخیر بیندازد. واضح است که تفاوت‌های مهمی بین این دو اقتصاد وجود دارد. حتی با بلندتر شدن صدای خش‌خش حباب چین، نرخ رشد اقتصادی بالاتری نسبت به ژاپن در نقطه‌ای معادل در تاریخ خود داشته است. پاول می‌گوید این ممکن است به پکن حاشیه خطای بیشتری نسبت به سیاست‌گذاران ژاپنی در اوایل دهه 1990 بدهد. احتمالاً نباید این حاشیه را نادیده گرفت.
منبع: فایننشال تایمز