پایگاه خبری فولاد ایران – نرخ رشد اقتصادی چین در سال جاری قرار است برای اولین بار از سال 1990 از بقیه آسیا عقب تر باشد. این پیش بینی بانک جهانی، در صورت تحقق، نشان دهنده سرد شدن تولید ثروت جهانی است. با توجه به اینکه رئیس جمهور شی جین پینگ قرار است توسط کنگره حزب کمونیست که آخر هفته آینده آغاز می شود برای سومین دوره انتخاب شود، پکن را برای یافتن منابع جدید نیروی محرکه برای دومین اقتصاد بزرگ جهان به چالش می کشد. چین در گذشته دچار کندی شده است، اما این بار مشکلات تعیین کننده آن ساختاری است. اگرچه سیاست‌های بحث‌برانگیز «کووید صفر» ضربه سنگینی وارد کرده است، آسیب‌پذیری‌های طولانی‌مدت ناشی از فروپاشی بازار املاک و استرس فزاینده در امور مالی دولت محلی قابل توجه است. حتی پس از بازگشت مورد انتظار پس از کووید، این کشش‌ها بر اقتصاد احتمالاً ادامه خواهند داشت.
از طرف دیگر، جامعه چین به سرعت پیر می شود و نرخ زاد و ولد که بین سال های 2012 تا 2021 حدود 45 درصد کاهش یافته است، بر این امر تأکید می کند. به طور مشابه، جزر و مد گسترده مهاجرت روستا به شهر که به رونق تولید در چین دامن زد، انگیزه ساخت و ساز شهر را از بین می برد. ناکارآمدی در تخصیص سرمایه باعث کاهش بازده مجموعه وسیعی از پس‌اندازهای ملی شده است.
به گزارش فولاد ایران، در حالی که نقش چین در تجارت بین‌المللی همچنان قوی است، تحریم‌های ایالات متحده بر تجارت و فناوری می‌تواند در طول زمان بر رقابت‌پذیری این کشور تأثیر بگذارد. همه این مشکلات تا حدی ساختاری هستند. آنها آینده ای اقتصادی را پیش بینی می کنند که ممکن است با سه دهه گذشته چین بسیار متفاوت باشد. اگر پیش‌بینی بانک جهانی برای رشد 2.8 درصدی در سال جاری محقق شود، نشان‌دهنده کاهش شدید نسبت به هدف رسمی 5.5 درصدی پکن خواهد بود. همچنین می تواند نرخ رشد کندتر را در بلند مدت پیش بینی کند.
مدتهاست که راه حل این است که چین به دنبال افزایش مصرف باشد. انجام این کار مستلزم توزیع مجدد بیشتر بین خانوارهای فقیرتر و با درآمد متوسط است. اما سطح بسیار بالای پس‌انداز خانوارهای چینی یکی از دلایل نرخ بالای پس‌انداز ناخالص ملی چین است. انگیزه‌هایی که خانواده‌ها را بیشتر از هر کشور دیگری روی زمین به سمت پس انداز کردن سوق می‌دهد، آشکار است. فروپاشی اقتصاد دولتی از اواخر دهه 1980، بازار مسکن، مراقبت های بهداشتی، مستمری و سایر مزایا را شکست و حس ناامنی را القا کرد. صدها میلیون کارگری که در دهه‌های اخیر از مزارع به کارخانه‌ها مهاجرت کرده‌اند، واجد شرایط دریافت مزایای رفاهی شهر نیستند و آنها را مجبور به پس‌انداز می‌کند.
سیاست تک فرزندی، که از دهه 1980 معرفی شد، به این معنی بود که والدین نمی توانستند انتظار داشته باشند در سنین پیری به یک خانواده بزرگ تکیه کنند. این استرس‌ها همراه با حقوق بازنشستگی دولتی اندک، هزینه‌های مارپیچ آموزش و درمان‌های پزشکی (که توسط فساد بیمارستانی تشدید می‌شود) ذهنیت پس‌انداز را تقویت می‌کند. این امر مخارج مصرف کننده را کاهش می دهد، به ویژه زمانی که ارزش دارایی ها همراه با قیمت املاک و شاخص های بازار سهام در حال کاهش است.
اگر چین می‌خواهد رشد را روی پایه‌های پایدارتری قرار دهد، باید مصرف‌کنندگان خود را توانمند کند. به ویژه، پکن باید نقل و انتقالات مالی سنگینی را به صندوق های بازنشستگی دولتی هم برای ساکنان شهرها و هم برای ساکنان روستایی اختصاص دهد. این امر هزینه زیادی خواهد داشت. اما اگر شی در ایجاد «رفاقت مشترک» برای نسل‌های آینده جدی است، باید آن را در اولویت قرار دهد.
منبع: فایننشال تایمز