پایگاه خبری فولاد ایران – صنعت کشتیرانی تقریباً 3 درصد از کل انتشار گازهای گلخانه ای جهان را تشکیل می دهد و به اندازه مجموع نیروگاه های زغال سنگ در ایالات متحده، دی اکسید کربن ساخته دست بشر تولید می کند. با این حال، از آنجایی که تجارت بین‌المللی به رشد خود ادامه می‌دهد و برای جابه‌جایی محموله‌ها به شدت به کشتی‌های اقیانوس پیما متکی است، برخی از دانشمندان هشدار می‌دهند که تا سال 2050 حمل‌ونقل دریایی می‌تواند 17 درصد از گازهای گلخانه‌ای را تشکیل دهد.
به همین دلیل است که پس از سال‌ها تلاش کم‌رنگ برای کربن‌زدایی، نهاد نظارتی این صنعت وارد عمل شده است. در سال 2018، سازمان بین‌المللی دریانوردی یا IMO، یک آژانس سازمان ملل مستقر در لندن که شامل 175 کشور عضو است، استراتژی کاهش گازهای گلخانه‌ای را تا سال 2050 تا 50 درصد در مقایسه با کشورهای دیگر اتخاذ کرد.
به گزارش فولاد ایران، ساده ترین راه حل این است که کشتی ها به سادگی سرعت خود را کاهش دهند، بنابراین از سوخت انتشار دهنده کربن کمتری استفاده می کنند.
کشتی‌سازان همچنین در حال آزمایش بدنه‌هایی هستند که با حباب‌های هوا پوشانده شده‌اند تا نیروی کشش را کاهش دهند. موتورهای کارآمدتر، ملخ‌ها و رانشگرها و سیستم‌های ناوبری به کمک هوش مصنوعی.
در همین حال، این صنعت شروع به ایجاد کریدورهای سبز یا مسیرهای کشتیرانی و بنادر خاصی می کند که از راه حل ها و سیاست های انتشار صفر پشتیبانی می کند.
اما با یک زنجیره تامین جهانی که برای تحویل سریع طراحی شده است، تلاش ها بر اساس توسعه سوخت‌های کم آلاینده یا بدون آلایندگی، از جمله متانول سبز، هیدروژن، گاز طبیعی مایع (LNG) و آمونیاک است. این تلاش‌ها شامل نیروی محرکه الکتریکی، چندین فن‌آوری انرژی بادی و انرژی هسته‌ای است که از اواسط دهه 1950 کشتی‌های دریایی را به حرکت درآورده است و با تولید صفر گازهای گلخانه‌ای توجه زیادی را به خود جلب کرده است، اگرچه نگرانی‌های ایمنی و امنیتی مانع اصلی هستند.
منبع: CNBC