پایگاه خبری فولاد ایران - تورمی که گریبان بسیاری از کشورهای جهان را گرفته است هم به مردم و هم به دولت‌هایشان آسیب می‌زند. افزایش ناگهانی قیمت نه تنها سوخت، بلکه غذا و بسیاری از محصولات دیگر. کارشناسان و اقتصاددانان نظریه های متفاوتی در این مورد ارائه می دهند.
اول از همه، نظریه کلاسیک پول گرایی وجود دارد که تورم ناشی از چرخش بیش از حد پول است و کشورهایی که بانک های مرکزی آنها پول نقد زیادی را به اقتصادشان در طول رکود پاندمی اخیر، تزریق کرده اند، بیشترین ضربه را وارد کرده است. نرخ‌های بهره را می‌توان افزایش داد و احتمالاً افزایش خواهد یافت، اما این کار به زمان نیاز دارد. این کار ممکن است به بازارهای سهام ضربه بزند و به میلیون‌ها خانوار که به سختی می‌توانند غذای گرم روی میز بگذارند، هیچ کمکی نمی‌کند.
آیا کمک مستقیم دولت به شهروندان کمکی می کند؟ پاسخ دولت بریتانیا این است که کمک‌های مالی قابل توجهی را توزیع کند، اما این کمک ها همه چیز را پوشش نمی‌دهد و حتی جهش بزرگ‌تری برای قیمت انرژی که برای پاییز پیش‌بینی می‌شود را پوشش نمی‌دهد، ضمن اینکه قیمت‌های محصولات اساسی در سراسر جهان را کاهش نمی‌دهد.
این روش نمی‌تواند با موج کمبود مواد غذایی در سراسر جهان که به دلیل مسدود کردن صادرات گندم و جو از یکی از بزرگترین تولیدکنندگان جهان، ایجاد شده است، مقابله کند. این درگیری قیمت مواد غذایی را در همه جا بالا می برد و چندین کشور خاورمیانه را که به شدت به واردات غلات اوکراین وابسته هستند، به مرز قحطی می کشاند.
از طرف دیگر، صدای کسانی که نگران آب و هوا هستند به گوش می رسد که می گویند هرچه زودتر جهان از سوخت های فسیلی خارج شود. دستیابی به این مهم در درازمدت درست است، اما این نیز به کاهش درد فوری کمک نمی کند.
بحث دیگری که سختگیرانه تر است، این است که مصرف کنندگان باید انرژی و سوخت کمتری مصرف کنند، درها و پنجره های خود را بهتر عایق بندی کنند، لباس های مناسب تری بپوشند و گرمایش را کاهش دهند. باز هم، همه اینها زمان و هزینه می برد و به ویژه برای افراد مسن و آسیب پذیر چالش برانگیز است.
پس آیا چیزی بیش از این همه کمک های حاشیه ای برای آینده ای بهتر، نمی توان انجام داد؟ نه کاملا. پاسخ کاملاً فوری کاهش قابل توجه قیمت انرژی، محرک اصلی کل صحنه تورم و قطع عرضه است.
اما نور امیدی وجود دارد. در آخرین نشست اوپک در 2 ژوئن، لحن متفاوت بود. شاید بالاخره توانستند کاری انجام دهند.
در مورد گاز، هرگز کمبود واقعی مطرح نشده است. به عنوان مثال، بنادر بریتانیا در حال حاضر مملو از تانکرهای گاز طبیعی مایع هستند. قطر می خواهد بیشتر عرضه کند. نروژ می تواند از طریق خط لوله عرضه بیشتری به اروپا داشته باشد. عطش چینی ها برای گاز کمتر شده است. گاز شیل آمریکا می تواند سریعتر حمل شود. حتی ایران، اگر بتوان مسائل دیگر را حل کرد، آماده است یک میلیون بشکه دیگر در روز به بازار اضافه کند.
به گزارش فولاد ایران، حقیقت این است که جهان در کوتاه مدت ممکن است غرق در گاز و نفت شود. راه حل فوری واقعی هم انتقال گاز به شبکه های اروپایی به عنوان یک اولویت اضطراری اصلی و هم متقاعد کردن تولیدکنندگان اصلی نفت جهان برای حرکت سریعتر است. اگر این اتفاق بیفتد، قیمت‌های جهانی انرژی کاهش می‌یابد و به همراه آن، قیمت هر چیز دیگری کاهش می‌یابد. شاید این راه حل معمولی برای طغیان تورم نباشد، اما تقریباً می تواند تنها راه حلی باشد که به موقع جواب بدهد.
منبع: Japan Times