پایگاه خبری فولاد ایران - از زمان شروع درگیری در اوکراین، تلاشی هماهنگ برای کنترل بیشتر بر سیاست خارجی اروپای غربی، یا به بیان صریح تر، برای همسویی با سیاست ایالات متحده صورت گرفته است. نفوذ آمریکا در این قاره بسیار زیاد است، از سرمایه‌گذاری گرفته تا روزنامه‌نگاران و سیاستمداران. جای تعجب نیست که امریکا در تلاش برای واداشتن اروپا به انطباق با اولویت های خود در مورد چین و همچنین از بین بردن «میراث مرکل» در تعامل با پکن باشد.
اما آنچه اتحادیه اروپا می‌گوید و آنچه انجام می‌دهد اغلب دو چیز مجزا هستند. بروکسل، در عمل، دیگر در واقع اراده سیاسی، وحدت یا ابزاری برای وادار کردن همه جانبه پکن به انجام کاری ندارد. در هر صورت، به نظر واضح است که مسیر همسویی با منافع سیاست خارجی آمریکا، اروپای غربی را ضعیف‌تر و فقیرتر کرده است.
به گزارش فولاد ایران، رویکرد کشورهای غربی نسبت به چین بر سر اوکراین به طور فزاینده ای این است که به فکر خود باشند و در این بین پکن به عنوان یک رقیب معرفی می شود و مدام با سوء ظن، تحقیر و شک در رسانه های اصلی به تصویر کشیده می شود. طی دو سال گذشته، حسن نیت غرب در مجموع نسبت به چین بسیار کم بوده است. با وجود این، انتظار می‌رود چین همچنان در زمینه‌های مختلفی که منافع آنها را تامین می‌کند، با آنها همکاری کند و دستورات غرب را انجام دهد. از طرفی غرب نیز قدرت کافی برای رویایی با سیاست های چین ندارد. پیش‌بینی رشد اقتصادی سالانه آلمان تنها به 1.8 درصد کاهش یافته است، زیرا سیاست‌های انرژی فاجعه‌بار آن شروع به تأثیرگذاری کرده است، در حالی که تورم در اسپانیا به رکورد نزدیک به 10 درصد رسیده است.
در نهایت، اگر کشورهای اروپایی خواهان نتایج واقعی هستند، باید حاضر باشند حداقل به همان اندازه که در رویکردشان به چین اتخاذ می‌کنند، بپردازند و به خیال‌پردازی‌های فراآتلانتیک اعتقاد نداشته باشند. آنها در نهایت باید از خود بپرسند آیا خودمختاری استراتژیک خودخوانده آنها واقعا وجود دارد؟ یا آیا آنها دیپلماسی برد-برد را با بزرگترین شرکای تجاری خود کنار می گذارند تا با نگرانی های واشنگتن سازگار باشد؟
منبع: راشاتودی