پایگاه خبری فولاد ایران - با شروع تثبیت بحران در قزاقستان، نقش چین و نحوه ارائه حمایت آن از قزاقستان، جالب است. روز جمعه، شی جین پینگ با قاسم جومارت توکایف، رئیس جمهور این کشور صحبت کرد و به او اطمینان داد که از کشورش در برابر مداخله خارجی حمایت خواهد کرد. وانگ یی، وزیر امور خارجه چین روز دوشنبه در تماس تلفنی با مختار تیلوبردی معاون نخست وزیر و وزیر امور خارجه قزاقستان، قول حمایت و کمک لازم به طرف قزاقستانی را داد. سرمقاله گلوبال تایمز در آخر هفته همچنین به وضوح نشان داد که چین به هماهنگی امنیتی با کشورهای همسایه بر سر قزاقستان نیاز دارد. گفته می شود به دلیل طرح ابتکار کمربند و جاده چین و واردات انرژی آن، ثبات این کشور آسیای مرکزی برای چین یک موضوع مهم است. اجماع پکن این است که چین نمی تواند در حاشیه بایستد و به یک دولت بالقوه متخاصم اجازه دهد تا در همسایه مهم استراتژیکی آن، قدرت را در دست بگیرد.
این امر، دهه ها سیاست عدم مداخله چین در روابط ژئوپولیتیک چین را به چالش کشیده است. در دوران پس از مائو، چین به شدت از سیاست عدم مداخله در امور داخلی سایر کشورها پیروی کرده است. چین مداخله در امور خود را نمی پذیرد و به نوبه خود در سایر کشورها نیز مداخله نمی کند. با این حال، جهان در حال تغییر است و سیاست عدم مداخله چین خواه ناخواه تحت فشار قرار می گیرد. ایالات متحده در حال رقابت با آن است و تلاش می کند محیط ژئوپلیتیک جهانی را به میدان نبرد ایدئولوژیک تبدیل کند. این پیامد اجتناب‌ناپذیری دارد که کار چین را با دموکراسی‌هایی که بیشتر در معرض نفوذ آمریکا هستند، دشوارتر می‌کند. علاوه بر این، ایالات متحده، به عنوان بخشی از استراتژی هند و اقیانوس آرام خود، می خواهد چین را با کشورهای متخاصم محاصره کند، همانطور که با روسیه انجام می دهد. این امر یک معضل استراتژیک ایجاد می کند و چین را مجبور می کند در شرایط خاصی که تغییر در سیاست های داخلی کشورهای همسایه ممکن است خطری غیرقابل قبول برای امنیت ملی خود ایجاد کند، اقدام کند.
به گزارش فولاد ایران، قزاقستان از لحاظ استراتژیک برای چین بسیار مهم است، زیرا در مرز غربی چین قرار دارد و بخش مهمی از ابتکار کمربند و جاده است که به اروپا و همچنین امنیت انرژی خود چین، متصل می شود. بنابراین، پکن به سادگی نمی تواند دست روی دست گذاشته و اجازه سقوط دولت توکایف را بدهد. فراتر از قزاقستان، کشورهای دیگری که پکن در آنها تمایل فزاینده ای برای کمک به حفظ این وضعیت احساس می کند، احتمالاً شامل کامبوج، ویتنام، پاکستان، میانمار، تایلند و لائوس هستند. در واقع، تقریباً هر کشوری در حاشیه چین که در حال حاضر متحد ایالات متحده نیست و با قیام ضد چین یا تغییر رژیم می‌تواند تحریک شود، در این دسته قرار می‌گیرد.
منبع: راشاتودی