پایگاه خبری فولاد ایران - همه گیری کووید اثربخشی 20 سال تحقیق، بحث و برنامه‌ریزی در مورد انعطاف‌پذیری زنجیره تامین را به چالش کشیده است. شرکت‌هایی که فکر می‌کردند قوی هستند، به ضعف خود پی بردند. باید اذعان کرد که یک بیماری همه‌گیر جهانی می تواند نمونه یک رویداد با احتمال کم و تأثیر بالا باشد که به‌طور قابل‌توجهی فراتر از دسترس رادار ریسک و برنامه‌ریزی بسیاری از شرکت‌ها است. به هر حال، اختلالات زنجیره تامین، نیاز مدیران به کسب مهارت‌های جدید و آمادگی بهتر برای اختلال بعدی را آشکارتر کرده است. برخی می توانستند از این زمان به طور مؤثرتری برای تطبیق برنامه های اضطراری و آماده سازی سیستم ها برای انتقال قریب الوقوع از حالت عادی به مدیریت بحران استفاده کنند. برای مثال، این برنامه ها می‌تواند شامل آماده‌سازی سیستم‌های فناوری اطلاعات و نیروی کار برای کار از راه دور باشد. این بیماری همه گیر به عنوان آزمونی برای چابکی شرکت ها در مدیریت زنجیره تامین خود تلقی می شد، آزمایشی که در آن برخی از آنها عملکرد ضعیفی داشتند.
به گزارش فولاد ایران، نقاط ضعف ارتباطات داخلی و خارجی نیز در این بین آشکار شد و اکنون تجربه نشان داده است که مدیریت زنجیره تامین در طول یک بیماری همه گیر نیازمند تلاشی متقابل است و همچنین به ارتباطات بازتر و منظم تر با شرکای زنجیره تامین نیاز دارد.
تامین کنندگان، مشتریان و ارائه دهندگان تدارکات می توانستند تسلط بهتری بر وضعیت شرکت و برنامه ریزی آینده خود داشته باشند. کسب‌وکارهای چندملیتی، به‌ویژه آنهایی که در خاور دور فعالیت دارند، می‌توانستند اطلاعات بیشتری در مورد تأثیرات کووید و بهترین شیوه‌ها برای مقابله با آن مبادله کنند. موضوع دیگری که به ندرت در گیرودار انعطاف پذیری زنجیره تامین ذکر شده، آرامش ذهنی مدیران و کارکنان بوده است. این امر در یک بیماری همه گیر، زمانی که مردم نگران سلامتی خود هستند، روابط کاری عادی از بین می رود و قرنطینه ها باعث انزوای اجتماعی می شود، اهمیت ویژه ای پیدا می کند. تغییرات محیط کار مثل کار از راه دور باید در همه گیری بعدی بسیار سریعتر باشد. این تغییرات باید رفاه کارکنان را هم از نظر جسمی و هم از نظر روانی کاملاً در نظر بگیرد.
ساختمان‌ها و تجهیزات لجستیک نیز باید با همه‌گیری سازگارتر شوند تا از فاصله‌گذاری اجتماعی و بهداشت بیشتر اطمینان حاصل شود.نتایج این بیماری همه گیر می تواند میراثی برای مدیریت زنجیره تامین باشد و آن را نه تنها برای بحران‌های سلامت آینده، بلکه برای طیف گسترده‌ای از دیگر رویدادهای با تاثیر بالا و با احتمال کم آماده کند.
منبع: مجمع جهانی اقتصاد