پایگاه خبری فولاد ایران - کمبود انرژی و جهش قیمت بازارهای سرتاسر جهان را در برگرفته است. وضعیت به ویژه در اروپا، که با تعطیلی صنعتی مواجه است، و در چین، که خاموشی ها را تجربه می کند، بسیار وخیم به نظر می رسد. افزایش تقاضای گرمایش در زمستان، این بحران را بدتر می کند. به احتمال زیاد اختلالات بیشتری رخ خواهد داد. در این راستا، دولت ها خانوارها را بر صنعت اولویت می دهند. این بدان معناست که آنها به مشاغل پرمصرف دستور می دهند تولید خود را کاهش دهند یا حتی موقتاً تعطیل شوند تا در مصرف انرژی در خانه ها صرفه جویی شود. به گزارش فولاد ایران، این سیستم خسارات اقتصادی قابل توجهی در پی خواهد داشت و احتمال واکنش های سیاسی نیز وجود دارد. از طرف دیگر، ادامه اختلال در عرضه و قیمت بالای سوخت های فسیلی سیگنالی برای کشورها در جهت سرمایه گذاری در منابع انرژی پاک و داخلی است. سیاستمداران از پکن تا بروکسل از این موضوع آگاه هستند. بحران فعلی تامین گاز و زغال سنگ، انتقال به سمت انرژی سبز را تسریع می کند. با این حال، این بدان معنا نیست که صنعت گاز در این بین نقشی نخواهد داشت یا اینکه انرژی های تجدیدپذیر بدون مشکل هستند. شاید دهها سال طول خواهد کشید تا ظرفیت انرژی تجدیدپذیر به طور کامل اجرا شود. تا آن زمان، گاز شریک بهتری نسبت به زغال سنگ در کره زمین است. زغال سنگ تقریباً یک چهارم تقاضای اولیه انرژی جهان را برآورده می کند، اما مسئول 40 درصد از انتشار دی اکسید کربن جهان است. سهم گاز طبیعی کمی کمتر از زغال سنگ و حدود 23 درصد است.
مشکلی که دولت ها باید حل کنند این است که چگونه با تغییرات آب و هوایی در عین اطمینان از دسترسی مقرون به صرفه و قابل اعتماد به انرژی، اقدام کنند. هر کشور یا منطقه ای که مایل به مشارکت در انتقال سبز است، باید منابع گاز طبیعی را متنوع کرده و قابلیت ذخیره سازی انرژی سبز را افزایش دهد. در درازمدت، تمرکز سرمایه گذاری باید بر روی فناوری های انتشار صفر، مانند خورشید و باد یا هیدروژن تمیز، باتری های بزرگ برای ذخیره برق تولید شده از تجدیدپذیرها، تأسیسات ذخیره سازی و راکتورهای جدید هسته ای باشد. همه این فناوری ها در حال حاضر وجود دارد. فن آوری های دیگر عبارتند از استفاده از هیدروژن تمیز در فولادسازی که زغال سنگ را جایگزین کوره های سوخت می کند یا استفاده از سوختهای دیگر زیست توده مانند چوب و کاغذهای زائد یا زباله های کشاورزی.
فناوری دیگر جذب گازهای گلخانه ای قبل از رسیدن به جو، معروف به جذب و ذخیره کربن (CCS) ، است که به سوخت های فسیلی اجازه می دهد به کار خود ادامه دهند زیرا از ورود گازهای گلخانه ای آنها به جو جلوگیری می شود. درحالیکه رسیدن به امتشار صفر کربن هدف 2050 است، اما تا زمانی که این فناوری ها مقرون به صرفه نباشند و در مقیاس وسیع در دسترس نباشند، دولت ها از نیاز به سوخت های فسیلی، به ویژه گاز طبیعی غافل نمی شوند.
منبع: CNN